De eerste week zit er bijna op
12 jun. 2015
🇳🇬
vanuit Nigeria
Allereerst willen we iedereen bedanken voor de mooie en lieve reacties op onze verhalen, het is ontzettend leuk om de reacties te lezen en het voelt ook voor ons net alsof we een beetje thuis zijn.
We snappen dat ook jullie niet kunnen wachten op de foto’s, maar we willen nog even wachten totdat de rechtzaak is afgerond, dat is toch een officieel momentje.
Maar tot zo ver de eerste paar dagen full-time vadertje en moedertje spelen. Alles staat in het teken van de kleine vent: Wat zijn de beste slaapmomenten, eetmomenten en wat vindt hij leuk om te
doen. We worden wel een beetje op het verkeerde been gezet door de grootte van onze telg. 11 maanden oud, maar in lengte en breedte steekt hij nog net niet boven de tweeling van 2,5 uit. We passen
door de week het eet- en slaappatroon aan. We herinneren onszelf eraan dat we thuis soms zo moe werden van mensen die alleen maar over kinderen konden praten, nu doen we het zelf ook! Voornamelijk
het dagelijkse afwassen is een mooi moment voor het uitwisselen van ervaringen en opinies met onze medereizigers Jan en Esther.
Qua eten hebben we het eigenlijk helemaal niet zo slecht, het is veel bonen, geblikte vis, pasta en natuurlijk vers fruit. Onhandig is dat elk ritje naar het dorp ons 12 euro kost, waar je dan voor
5 euro boodschappen gaat doen.. we moeten nog een slimme modus vinden. We leren ook dat het niet handig is om restafval in de container voor het hek te gooien. Na een nacht sudderen en een ochtend
bakken in de zon ontstaat er een snelweg van miljoenen mieren vanuit de container naar de mierenkolonie, zelfs zo erg dat ‘de generaal’ (onze bewaker met veel te grote pet) komt klagen.
Vuilniszakken kopen dus.. ’s avonds drinken Jan en Martijn een lokaal ‘Star’ biertje, Esther en Silvia gaan voor de Safari-jus, waarbij de Safari in gedachten wordt toegevoegd. Overdag is het
alleen water, water, water en cola, cola, cola.
We hebben naast de supermarkt ook de lokale markt gevonden, waar ze wel verse producten verkopen. Andijvie, spinazie, verschillende soorten kool en peen. Het doet een beetje denken aan een mini
Marrakesh maar dan met groente, fruit, vlees en vis. Als we er met Enitan komen dan krijgen we enorm veel bekijks, iedereen vraagt of we de ouders zijn en af en toe wordt hij eens opgepakt om
daarna in een kraampje te verdwijnen. Sommige vrouwen op de markt kennen zelfs zijn naam en roepen achter ons ‘Enitan Daniel, big boy!!’.
Enitan eet echt alles, we beginnen in de ochtend met een soort pap met melk, tussen de middag een boterham met jam of iets dergelijks en ’s avonds gewoon met de pot mee-eten. Van pasta, tot
pannenkoeken.. hij verslint alles.. behalve smeerworst op brood. ’s Avonds voor het slapen gaan dan gaat er nog een flesje melk in om lekker in slaap te doezelen.
We zijn ondertussen ook aardig gewend aan onze nieuwe onderkomen. De nanny die we voor het gemak 'tante tolly’ noemen zet om de haverklap de tv aan, waarom weten we niet aangezien het enige wat we
kunnen ontvangen is een afgelaste wedstrijd skispringen wegens enorme sneeuwval. Er ontstaat ook een soort van routine van het verplaatsen van de stoelen met de schuw mee, aangezien de zon bijna
direct boven het huisje staat leven we soms op de vierkante centimeter. De tuinman doet er al twee dagen over om een nieuwe overkapping te maken, maar tot nu toe is hij niet verder gekomen dan 6
palen bamboe die op het eerste oog van gelijke hoogte zijn. Het zou ermee te maken kunnen hebben dat zijn tempo te vergelijken is met een uitgedroogde Nigeriaanse naaktslak met een part-time
contract..
Het compound zelf doet denken aan een locatie in een aflevering van John van den Heuvel’s ‘op de vlucht’ en wordt voornamelijk bewoont door de rijkere Nigerianen die er vakantiehuisjes of
bedrijfshuisvesting van maken. In de ochtend lopen we met Enitan in de buggy een rondje over het park, overal schieten salamanders en andere reptielen over de weg, ze zijn er in alle formaten,
hebben alle kleuren van de regenboog en zijn vingervlug! In de zon is het eigenlijk al niet meer te harden rond een uurtje of 9:00 in de ochtend, enige manier van verkoelen is dan nog water.. we
badderen wat af in het kleine 50x50 cm badje van Enitan, of het grote zwembad dat we af en toe opzetten. Al de eerste dagen merken we dat we in de schaduw al verbranden. Onze benen zien er
ondertussen uit als een maandlandschap met verschillende soorten beten waar sporadisch een muggenbeet tussen zit. We worden voornamelijk gebeten door mieren die zich verstoppen achter de brede
grassprieten in onze strak gekapte gazonnetje.
De blessure van Martijn (die op dit moment doet denken aan een blaasontsteking) speelde helaas in de loop van de week zo ver op dat hij midden in de nacht naar het ziekenhuis moet. We vliegen met
mach 1 met de Alto naar het lokale ziekenhuis. Net voor de poort van het ziekenhuis rijden we een onverhard straatje in waar aan beide kanten oude koelkasten worden verkocht. Niet echt een locatie
voor een ziekenhuis, maar toch wordt er na een paar keer toeteren opengedaan. Hoe het er uit zag? het moet denken aan The Last King of Scotland, maar dan zonder alle drama, bloed en Forest
Whitaker. Hier en daar een schemerlichtje in de vorm van een TL-buis met muggen, smalle gangen met gele wanden en bruine deuren. Op de achtergrond het zacht gemekker van de patiënten, brrr... Er is
een zuster aanwezig die niet verder komt dan Martijn’s middel. De prijs van het consult wordt even onderhandeld en nadat we afrekenen mogen we naar binnen. De dokter komt binnen, al had het net zo
goed de verkoper van een van de oude koelkasten kunnen zijn. Het consult heeft het gewenste resultaat, antibiotica en twee soorten pijnstillers. Dat Martijn ook direct twee morfinespuiten in zijn
achterste kon verwachten was het klapstuk van de avond, de zuster hoefde in ieder geval niet te bukken. Stoned van de morfine stond Martijn een rustige nacht voor de boeg.
De volgende dag mochten we nog langs voor een urinetest, Enitan ging gezellig mee naar het ziekenhuis. Hij keek zijn ogen uit en hield het prima vol. Voor het gemak schreef de dokter ook nog even
en 3e soort anti-biotica voor, een soort turbo-kuur waarmee normaal gesproken olifanten worden verdoofd... Het is even afwachten hoe het met Martijn zal gaan, door de pijnstillers voelt hij nu
niets, dus over 10 dagen (na de kuur) meer duidelijkheid.
We gaan nu het weekend in, het is iets koeler geworden deze vrijdag en dat helpt wel met het humeur van zowel ons als dat van Enitan. We hebben ons nog geen moment verveelt, dat kan ook niet.. want
we zijn er ondertussen wel achter dat een kind verzorgen een full-time baan is. In de sporadische momenten dat hij slaapt is het wassen, tukkie doen, beetje blog schrijven, afwassen… oei wat zijn
we burgerlijk..
De reis van Lagos naar Akure
07 jun. 2015
🇳🇬
vanuit Nigeria
De zaterdag begint om 6:30 en het is prachtig om die 2 grote stuiterballen van ogen over het randje van het ledikantje te zien komen. Zonder een kik werd de eerste nacht met z’n drieën beleefd. We
overtuigen onszelf ervan dat er direct herkenning is en introduceren onze zelf-bedachte douche routine: Enitan op de grond van de douche en met de handdouche spartelen we er met z’n drieën op los.
Afrikaanse kinderen hebben een erg gevoelige huid en we doen ons best om hem helemaal onder te dompelen met Zwitsal creme. We concluderen ook direct dat luier maatje 4+ wel een aardige grote
drollenvanger is, kleine luiers op het boodschappenlijstje.. check.
9:00 stipt staat het busje op de stoep. We laden alle koffers in en wringen onszelf in de plekjes die overblijven. Enitan kruipt bij Silvia op schoot, steekt zijn duim in zijn mond en droomt weg.
15 min buiten het centrum heeft de politie ons busje al aan de weg gezet, de spanning stijgt en we proberen samen met de chauffeur zo snel mogelijk de dienders op andere gedachten te brengen dan
het onderbreken van onze reis. Gelukje is dat de agent (die lijkt op Samual L. Jackson uit Rules of Engagement) een broer heeft die in Amsterdam woont, het gesprek verandert van toon en we kunnen
weer gas geven. Dat we 5 minuten later 1 uur stilgestaan hebben in een rij waar we niet eens in wilde staan hadden we ons niet bedacht. 2,5 uur bleek uiteindelijk 5 uur te zijn en iets over 2 uur
in de middag hobbelen we over de laatste niet verharde Nigeriaanse wegen in Akure. Enitan doet het fantastisch, hij wil alles meemaken en zien.. maar soms gaan de luikjes even dicht, om na een
kwartiertje weer open te gaan.
We slaan rechtsaf Sunrise Garden Obi-Ile park op, we groeten de vriendelijke bewakers en na twee keer links en we zien ons huisje in de hoek van het compound. Het ziet er zo mooi uit, dat we het
eigenlijk niet geloven. Het staat strak in de licht-gele verf en wordt omheint door een betonnen muur met puntige spijlen. Het is zo groot als een half voetbalveld, waarbij het huis in het midden
staat, aan de rechterkant een strakke grasmat en aan de linkerkant een tuin met groenten en vruchten.
In het metalen hek zit een kleinere deur, de tweeling van onze medereizigers duikt op en hun eerste ontmoeting is een feit. Martijn werpt zich op als cameraman, Enitan wordt direct herkent door de
lokale mensen en gaat van hand tot hand; Hij vindt het prima. Naast de tweeling zijn er nog twee andere kinderen in het huisje, deze wachten ook totdat hun procedure kan starten en worden
ondertussen door een nanny hier verzorgt. Eentje lijkt op Dora uit Finding Nemo..het is aandoenlijk om te zien.
Ook ons contactpersoon is aanwezig en heet ons welkom, we worden naar onze kamer gedirigeerd en slaan elkaar in de armen van geluk, een groot wit ledikant staat in de kamer, een normal douche en
dito toilet. Voor ons een tweepersoonsbed dat voldoende ruimte biedt om niet hele de nacht lepeltje lepeltje te moeten liggen. We zijn te moe om de kasten in te ruimen, maar weten dat dit wel zo
snel mogelijk moet gebeuren, we worden anders gek van het uit de koffer leven en niets kunnen vinden.
Terug naar de orde van de middag, we regelen een taxi naar het centrum om boodschappen te gaan doen voor het eten. Martijn gaat samen met Jan (we hebben vandaag afgesproken elkaars namen in de
blogs te zetten) Akure onveilig maken. De taxi komt voorrijden en ze persen zichzelf in de oranje/blauwe Suzuki Alto. Ze realiseren zich nog beter hoe raar dit eruit moet zien als ze zittend in
deze taxi niet eens over de verkeersdrempel heen kunnen kijken om de hoofdweg op te gaan. We hobbelen de ingeschatte 15 minuten naar de supermarkt en na 30 minuten (…) staan we op de 1e verdieping
waar we als schapen achter onze chauffeur aanlopen opzoek naar Golden Morning, brood, water en cola..dat opvallend genoeg (of niet) net zo duur is. Natuurlijk worden we raar aangekeken en dat heeft
wellicht te maken met het beeld van twee blanke mannen in korte broek die met pampers maatje 3 onder hun arm een veel te kleine taxi inkruipen..
De kersverse papa’s bedenken direct het goede voorbeeld te geven en vragen de chauffeur naar de beste fast-food keten in Akure te rijden. De supermarkt heeft alleen verpakte .. alles... Fruit,
groente of iets anders dat maar enigzins aan een boom heeft gehangen is nergens te vinden.. dan maar de Chicken Republic. Het duurt minimaal 30 minuten eer dat het eten klaar is en Jan en Martijn
snellen zich door de wolkbreuk die zich net heeft gemeld.
Stroom was er al niet bij aankomst en dat is er nog steeds niet. De generator achter het huis zorgt ervoor dat de ventilatoren draaien, de airco mag niet aan als de generator draait. We rukken de
borden uit de kast, zetten de tweeling aan de tafel en genieten van ons eerste diner in villa Akure.
De generator gaat stipt om 22:30 uit en daarmee vallen ook de ventilatoren stil, het is buiten amper afgekoeld ondanks de regen en de nacht is er een van klamme handen en zweet, veel zweet...
eigenlijk ben je voornamelijk bezig om ervoor te zorgen dat je onder geen voorwaarde in contact komt met je eigen ledematen, en al helemaal niet die van elkaar. Gelukkig is Enitan gewend aan de
hitte.
Er wordt weinig geslapen en we starten de dag met een ander douche systeem, het stroompje uit de douche is zo minimaal dat we ervoor kiezen om een grote emmer met water te vullen en voegen daar op
advies van ons contactpersoon Dettol aan toe. Met een schepje in de vorm van een hart spetteren we elkaar onder, prima en voor herhaling vatbaar.
Nu is het tijd om echt aan elkaar te gaan wennen, een hele week staat er op ons te wachten waarin we Enitan, ons nieuwe onderkomen en de stad Akure meer kunnen leren kennen. De rechtzaak staat op
dit moment gepland voor 23 juni, niets staat vast in Nigeria, dus we zullen zien of het er van komt..
We zijn er!
05 jun. 2015
🇳🇬
vanuit Nigeria
Eigenlijk is het niet te beseffen, 3 maanden weg en eigenlijk nog geen idee waar je terecht gaat komen. De koffers zijn de dag voor vertrek met uiterste precisie ingepakt en eigenlijk weet alleen
Silvia waar alles exact zit, Martijn is opperhoofd handbagage en papierwerk.
De koffers verdwenen probleemloos in het vooronder van Schiphol, aan de buggy zat echter een extra prijskaartje van 200 euro aangezien we zonder kind een buggy meenamen…-1 voor KLM. Ook blijkt het
bij de bagagecontrole vrij verdacht te zijn als je 2 zakken medicijnen, luiers, flessen en spenen.. maar geen kind meeneemt.
Na een portie poffertjes konden we aan boord van de KL0587 met eindbestemming Lagos. Ondertussen hebben we onze medereizigers ook weer ontmoet, het lijkt al direct ouderwets gezellig te worden. Met
een uur vertraging aangezien er blijkbaar een aantal Nigerianen acuut hoogtevrees hadden gekregen en niet op de vlucht zaten verlieten we Nederland.
Het blijkt al snel dat we opvallen, een volle Airbus met Nigerianen en hier en daar een setje Nederlandse melkflessen. We leggen vol trots aan het personeel uit dat we gaan adopteren en het nieuws
verspreid zich al snel. Toch weer een echt KLM slabbetje gescoord en twee glazen champagne..+1 voor KLM.
De vlucht is prima en niet eens zo vermoeid zien we de lichtjes van Lagos dichterbij komen. Voor we het weten staan we in de rij voor de stempels in ons paspoort. De rij voor niet-nigerianen is
leeg, mazzeltje voor ons. Silvia doet nog een poging om met haar charme direct 3 stempels in het paspoort te krijgen maar helaas we moeten het met 1 maand doen.
De koffers zijn vrij snel gevonden, Silvia mobiliseert een Nigeriaan om ze te pakken aangezien Martijn een “blessure aan zijn arm heeft”…. intimi weten wel beter.. De buggy (nu meer dan 200 euro
waard..) komt via een klein deurtje in de hoek van de hal naar binnen.. 30 min later dan de koffers natuurlijk. Niet erg, want het geeft ons de tijd om nieuwe Nigeriaanse vrienden te maken… Louis
van Gaal is een populair onderwerp kunnen we zeggen!
Voor een trolly om je koffers op te plaatsen moet je betalen, natuurlijk moet je dan eerst in de rij staan voor een kaartje om met dat kaartje naar een mannetje te gaan, die het kaartje verscheurt
en je een trolly geeft.. Gelukkig hadden we al wat Naira’s bij ons om dit mee te betalen, anders had het een lastige geworden.
Denk je bijna bij de uitgang te zijn, komt er toch nog een bagagecontrole. Om niet te duiden reden wordt de aanname gemaakt dat Martijn hier komt om te werken. Silvia springt direct in om te
vertellen dat we vrijwilligerswerk gaan doen. De beambte krijgt een lach op zijn gezicht en wenst ons een prettig verblijf. Zijn collega, 4 meter verderop denk er anders over en houdt ons alsnog
aan. We halen snel zijn collega erbij zodat ze het samen konden uitvechten, ondertussen nemen wij de kuierlatten.
Ze zijn het vliegveld aan het verbouwen en dat merken we, vakkundig navigeert Silvia de trolly over de opgebroken weg om daarna (minder vakkundig) alle koffers in een plas met water te kieperen…
Met onze soppende koffers moeten we behoorlijk lang wachten op een veel te kleine bus die veel te veel mensen naar een afgelegen parkeerplek moet brengen waar de auto van onze chauffeur staat. In
een kleine 45 min zijn we op plaats van bestemming midden in Lagos.
Zoals goede Afrikaanse gastvrijheid betaamd is er avondeten gekookt, ook om 23:00 in de avond, het is heerlijk. We weten ondertussen dat Enitan (die hier bij zijn tweede naam Daniel wordt
aangesproken) in de kamer naast de eetkamer ligt te slapen, we moeten hem gewoon even zien. Heel stil kijken we naar hoe hij in zijn bedje ligt…daar ligt onze zoon.
De nacht is kort, het bed is krap, maar de airco doet het prima. We stappen op het gemak onder de douche, maar al snel blijkt dat ze beneden andere plannen hebben. Enitan moet in bad, en Silvia
moet helpen. Martijn geeft aan dat ze er zo aankomen maar er is weinig geduld, Silvia wordt met natte haren naar beneden gedirigeerd en gelijk als badmeester gekroond. Martijn is 5 minuten te laat
en mist het waterballet. Tot zo ver de eerste ontmoeting met Enitan, Niet helemaal zoals we gedacht hadden, maar ach wat maakt het uit, hij is nu bij ons en hij gaat nooit meer weg. De kleding die
we naar hem hadden opgestuurd passen nog en met een oranje STOER shirt maakt hij de vloer onveilig.
Enitan is helemaal ok met ons en valt na wat spelen bij Silvia in haar armen in slaap. Nog net voor we wegrijden leggen we hem in bed. Na ontbijt vertrekken we richting het centrum van Lagos, en
waar we hadden verwacht in een soort Kampala terecht te komen, bleek dat niet zo te zijn - Lagos is echt veel verder ontwikkeld en de welvaart is hier toch aanzienlijk groter. Neemt niet weg dat
armoede op elke plek langs de straat wel te zien is, maar het is echt anders dan we gewend zijn uit Oeganda.
Binnenkort moeten we voor de rechtzaak in Akure verschijnen, dit bij voorkeur in traditionele kledij. We laten ons in Lagos een mooie jurk en pak aanmeten en we nemen een shirt voor Enitan mee. We
krijgen een uitgebreide introductie van de procedure en kunnen geld wisselen en geld stallen in de kluis. Toch wel een fijn gevoel als dat eenmaal geregeld is. Met een tas monopoli geld vervolgen
we onze weg naar de supermarkt waar direct duidelijk wordt dat Lagos duur is. Een pot nutella kost hier 5 euro… huh?
We doen de noodzakelijke boodschappen en sluiten met de auto achteraan de file aan. Door het gebrek aan brandstof is het enorm druk bij de tankstations en de rijen zorgen voor lange files. geeft
ons de tijd om lekker rond te kijken. Bij ons logeeradres aangekomen worden we geconfronteerd met een dokter die een speciale stoel heeft gemaakt voor Enitan om in te staan aangezien zijn benen nog
niet helemaal recht zijn. Het ziet er niet heel kindvriendelijk uit en Enitan schreeuwt het uit als hij erin wordt gezet… hier moeten we nog even goed over nadenken..
De vele indrukken zijn vermoeiend en Silvia + Enitan doen een schoonheidsslaapje, wat is het leven opeens lekker overzichtelijk, eten, slapen, eten, slapen...
De avond valt en er is weer heerlijk gekookt. Enitan eet gewoon mee met wat de pot schaft: spaghetti. En wat kan dat mannetje eten zeg, twee bordjes worden binnen no time naar binnen gewerkt, 2,5
fles water zijn ook in no time in zijn bolle buikje verdwenen. Het avondeten verloopt hectisch aangezien er nog een 2 tal gezinnen bij zijn gekomen die midden in de procedure zitten en het is een
dolle boel met kinderen die huilen, spelen en eten.
Ondertussen hebben we een andere simkaart voor onze telefoon en een internet modem. Nog net voordat Enitan naar bed gaat skypen en facetimen we nog even met de opa’s en oma’s. Enitan vindt het maar
vreemd.. Tijd om te gaan slapen, morgen reizen we af naar Akure, waar we de langste periode van onze reis zullen verblijven. 2,5 uur hobbelen met een kind op schoot.. we zijn benieuwd!
Visum binnen? gaan met die ...KL0587
02 jun. 2015
🇳🇱
vanuit Nederland
En nu is het dus allemaal definitief! Nog net voor 17:00 kregen we te horen dat het visum binnen was. Snel een scan richting de stichting zodat de tickets geboekt kunnen worden. Het wordt de KL0587 van a.s. donderdag om 13:30. Minder dan 48 uur en we zitten in Nigeria!
Voor ons beide de laatste dag op het werk, een raar idee om 3 maanden niet meer aan werk te hoeven denken. maar dat zal vast snel wennen als Enitan eenmaal bij ons is. Hoe dat straks in z'n werk gaat blijft een verrassing, het kan zomaar zijn dat hij op dag 1 of 2 in een onbewaakt ogenblik opeens bij ons is... en nooit meer weg gaat!
Voor nu moeten we bedenken wat we allemaal in onze handbagage mee moeten nemen voor de eerste ontmoeting, kleertjes, een speeltje, knuffel... De andere 4 koffers die komen al aardig vol... we hebben toch wel heel veel spullen bij ons.
Morgen dus paspoorten ophalen, koffers inpakken en het huis aan kant maken. Of we er klaar voor zijn? ... tuurlijk :)
Het afreisgesprek!
26 mei 2015
🇳🇱
vanuit Nederland
Eigenlijk is het wel heel vreemd om het eerste berichtje op ons blog te zetten. Jaren hebben we ons bezig gehouden met papierwerk, gesprekken, papierwerk, trainingen, papierwerk, nabellen en vooral wachten - veel wachten -. Als wachten ooit een olympische sport wordt, dan denken we aan een carrière-switch..
Maar nu is het zover, na bijna 6 jaar wachten valt vandaag alles op zijn plek, alle keuzes die we gemaakt hebben moeten vandaag samenkomen: Het Afreisgesprek.
Het weekend stond al in het teken van vandaag en we zijn het er beide over eens dat tweede pinksterdag wat ons betreft mag worden ingeruild door 5 mei, dat had toch een dag gescheeld.. Hoe dichter
bij de eindstreep, des te langer duurt.. Uit pure bezigheidstherapie is de was en strijk volledig gedaan..
Vorige week kregen we groen licht om het visum aan te vragen, en zoals bij veel visum aanvragen is dat een vrij complex en ondoordacht proces waarbij een kleine typo je een paar dagen vertraging
kan opleveren. Vanmorgen is Martijn naar het visumbureau gegaan met alle papieren en paspoorten onder de arm. Alles lijkt in orde en het is de inschatting dat dinsdag a.s. het visum bijgeplakt is
in onze paspoorten. Dat is het teken om Nigeria te vragen om een exacte dag voor afreizen en kunnen de tickets geboekt worden. Het zou zomaar kunnen dat we volgende week donderdag al weg gaan.
Het afreisgesprek vindt plaats bij Stichting Kind & Toekomst in Halle, we bedachten ons dat het alweer twee jaar geleden is dat we daar voor het laatst zijn geweest. 165 km saaie snelweg bracht
ons bij de Stichting. Niet veel later kwam het andere echtpaar ook binnen, het is toch wel een geruststelling dat we met twee ‘teams’ het avontuur aangaan. Zij gaan naar Nigeria voor hun 2 jarige
tweeling, over uitdagingen gesproken :). Tijdens het voorlichtingsgedeelte lopen we samen de procedure door en de do’s en don’t tijdens de reis. We waren goed voorbereid en zijn ons lijstje vragen
afgegaan. Conclusie is : Vertrouw de mensen van de stichting in Nigeria, volg de instructies op, wees geduldig en raak niet in paniek.. en iets met stempels, papieren, afspraken en zittingen..Hoe
de reis in elkaar zit vertellen we nog wel een een volgende post.
Aan het einde van het gesprek kregen we voor nu het belangrijkste; Meer informatie over Enitan, en natuurlijk foto’s! Wat een prachtig en blij mannetje! Het verhaal achter Enitan is een stuk
treuriger, maar dat sterkt ons nog meer in het verlangen om snel af te reizen en voor hem te gaan zorgen.
Nu is het dus tijd om inkopen te gaan doen, koffers in te pakken en op het werk alle zaken af te gaan ronden... Het is bijna zover!