martijnensilvia.reismee.nl

Geef Martijn en Silvia extra fotoruimte kado!
Home / De eerste week zit er bijna op

De eerste week zit er bijna op

12 jun. 2015
🇳🇬 vanuit Nigeria
Allereerst willen we iedereen bedanken voor de mooie en lieve reacties op onze verhalen, het is ontzettend leuk om de reacties te lezen en het voelt ook voor ons net alsof we een beetje thuis zijn. We snappen dat ook jullie niet kunnen wachten op de foto’s, maar we willen nog even wachten totdat de rechtzaak is afgerond, dat is toch een officieel momentje.
Maar tot zo ver de eerste paar dagen full-time vadertje en moedertje spelen. Alles staat in het teken van de kleine vent: Wat zijn de beste slaapmomenten, eetmomenten en wat vindt hij leuk om te doen. We worden wel een beetje op het verkeerde been gezet door de grootte van onze telg. 11 maanden oud, maar in lengte en breedte steekt hij nog net niet boven de tweeling van 2,5 uit. We passen door de week het eet- en slaappatroon aan. We herinneren onszelf eraan dat we thuis soms zo moe werden van mensen die alleen maar over kinderen konden praten, nu doen we het zelf ook! Voornamelijk het dagelijkse afwassen is een mooi moment voor het uitwisselen van ervaringen en opinies met onze medereizigers Jan en Esther.
Qua eten hebben we het eigenlijk helemaal niet zo slecht, het is veel bonen, geblikte vis, pasta en natuurlijk vers fruit. Onhandig is dat elk ritje naar het dorp ons 12 euro kost, waar je dan voor 5 euro boodschappen gaat doen.. we moeten nog een slimme modus vinden. We leren ook dat het niet handig is om restafval in de container voor het hek te gooien. Na een nacht sudderen en een ochtend bakken in de zon ontstaat er een snelweg van miljoenen mieren vanuit de container naar de mierenkolonie, zelfs zo erg dat ‘de generaal’ (onze bewaker met veel te grote pet) komt klagen. Vuilniszakken kopen dus.. ’s avonds drinken Jan en Martijn een lokaal ‘Star’ biertje, Esther en Silvia gaan voor de Safari-jus, waarbij de Safari in gedachten wordt toegevoegd. Overdag is het alleen water, water, water en cola, cola, cola.
We hebben naast de supermarkt ook de lokale markt gevonden, waar ze wel verse producten verkopen. Andijvie, spinazie, verschillende soorten kool en peen. Het doet een beetje denken aan een mini Marrakesh maar dan met groente, fruit, vlees en vis. Als we er met Enitan komen dan krijgen we enorm veel bekijks, iedereen vraagt of we de ouders zijn en af en toe wordt hij eens opgepakt om daarna in een kraampje te verdwijnen. Sommige vrouwen op de markt kennen zelfs zijn naam en roepen achter ons ‘Enitan Daniel, big boy!!’.
Enitan eet echt alles, we beginnen in de ochtend met een soort pap met melk, tussen de middag een boterham met jam of iets dergelijks en ’s avonds gewoon met de pot mee-eten. Van pasta, tot pannenkoeken.. hij verslint alles.. behalve smeerworst op brood. ’s Avonds voor het slapen gaan dan gaat er nog een flesje melk in om lekker in slaap te doezelen.
We zijn ondertussen ook aardig gewend aan onze nieuwe onderkomen. De nanny die we voor het gemak 'tante tolly’ noemen zet om de haverklap de tv aan, waarom weten we niet aangezien het enige wat we kunnen ontvangen is een afgelaste wedstrijd skispringen wegens enorme sneeuwval. Er ontstaat ook een soort van routine van het verplaatsen van de stoelen met de schuw mee, aangezien de zon bijna direct boven het huisje staat leven we soms op de vierkante centimeter. De tuinman doet er al twee dagen over om een nieuwe overkapping te maken, maar tot nu toe is hij niet verder gekomen dan 6 palen bamboe die op het eerste oog van gelijke hoogte zijn. Het zou ermee te maken kunnen hebben dat zijn tempo te vergelijken is met een uitgedroogde Nigeriaanse naaktslak met een part-time contract..
Het compound zelf doet denken aan een locatie in een aflevering van John van den Heuvel’s ‘op de vlucht’ en wordt voornamelijk bewoont door de rijkere Nigerianen die er vakantiehuisjes of bedrijfshuisvesting van maken. In de ochtend lopen we met Enitan in de buggy een rondje over het park, overal schieten salamanders en andere reptielen over de weg, ze zijn er in alle formaten, hebben alle kleuren van de regenboog en zijn vingervlug! In de zon is het eigenlijk al niet meer te harden rond een uurtje of 9:00 in de ochtend, enige manier van verkoelen is dan nog water.. we badderen wat af in het kleine 50x50 cm badje van Enitan, of het grote zwembad dat we af en toe opzetten. Al de eerste dagen merken we dat we in de schaduw al verbranden. Onze benen zien er ondertussen uit als een maandlandschap met verschillende soorten beten waar sporadisch een muggenbeet tussen zit. We worden voornamelijk gebeten door mieren die zich verstoppen achter de brede grassprieten in onze strak gekapte gazonnetje.
De blessure van Martijn (die op dit moment doet denken aan een blaasontsteking) speelde helaas in de loop van de week zo ver op dat hij midden in de nacht naar het ziekenhuis moet. We vliegen met mach 1 met de Alto naar het lokale ziekenhuis. Net voor de poort van het ziekenhuis rijden we een onverhard straatje in waar aan beide kanten oude koelkasten worden verkocht. Niet echt een locatie voor een ziekenhuis, maar toch wordt er na een paar keer toeteren opengedaan. Hoe het er uit zag? het moet denken aan The Last King of Scotland, maar dan zonder alle drama, bloed en Forest Whitaker. Hier en daar een schemerlichtje in de vorm van een TL-buis met muggen, smalle gangen met gele wanden en bruine deuren. Op de achtergrond het zacht gemekker van de patiënten, brrr... Er is een zuster aanwezig die niet verder komt dan Martijn’s middel. De prijs van het consult wordt even onderhandeld en nadat we afrekenen mogen we naar binnen. De dokter komt binnen, al had het net zo goed de verkoper van een van de oude koelkasten kunnen zijn. Het consult heeft het gewenste resultaat, antibiotica en twee soorten pijnstillers. Dat Martijn ook direct twee morfinespuiten in zijn achterste kon verwachten was het klapstuk van de avond, de zuster hoefde in ieder geval niet te bukken. Stoned van de morfine stond Martijn een rustige nacht voor de boeg.
De volgende dag mochten we nog langs voor een urinetest, Enitan ging gezellig mee naar het ziekenhuis. Hij keek zijn ogen uit en hield het prima vol. Voor het gemak schreef de dokter ook nog even en 3e soort anti-biotica voor, een soort turbo-kuur waarmee normaal gesproken olifanten worden verdoofd... Het is even afwachten hoe het met Martijn zal gaan, door de pijnstillers voelt hij nu niets, dus over 10 dagen (na de kuur) meer duidelijkheid.
We gaan nu het weekend in, het is iets koeler geworden deze vrijdag en dat helpt wel met het humeur van zowel ons als dat van Enitan. We hebben ons nog geen moment verveelt, dat kan ook niet.. want we zijn er ondertussen wel achter dat een kind verzorgen een full-time baan is. In de sporadische momenten dat hij slaapt is het wassen, tukkie doen, beetje blog schrijven, afwassen… oei wat zijn we burgerlijk..

Reacties

Reacties

Gerrit en mijnie
12 jun. 2015, 21:34

Heel leuk om jullie reisverslag steeds te lezen.

Heel veel plezier met jullie zoon.

Elsbeth
12 jun. 2015, 21:42

Wat 'n leuk verslag weer van jullie avontuur daar! Geniet van alles en we kijken uit naar de foto's van jullie en jullie zoon!

Dinie
12 jun. 2015, 21:43

Wat weer een leuk stukje om te lezen. En jemig hopen dat de medicijnen helpen want ziek zijn kan je nu niet gebruiken. En inderdaad we zitten wel met smart te wachten op een blik van de kleine man, maar we wachten rustig af hoor. Heel veel succes daar verder.

erika en mike
12 jun. 2015, 21:46

Hahaha , wat een verhaal, geweldig dat jullie dit met ons delen. Sterkte voor Martijn
En je papa en mama zijn is en blijft een fultime baan, maar wel de mooiste baan
Groetjes en geniet van jullie Enitan

Truus de Jong
12 jun. 2015, 21:55

Ha ha wat een leuk verhaal weer maar wat vervelend voor Martijn. Hopelijk is hij gauw weer opgeknapt en kunnen jullie verder genieten van Enitan en ben benieuwd naar de foto s die komen Gr v leen en Truus

Heidi
12 jun. 2015, 21:57

Wat ontzettend leuk om jullie zo te volgen!
Ik duim mee dat martijn snel weer de oude is.
Heerlijk ook om te lezen dat t zo goed gaat met Enitan

Anita
12 jun. 2015, 21:58

He collega en gezin!!!!wat n mooi verhaal weer, jammer dat t woord 'ziekenhuis' er in voor komt????ook al hebben we n kleine preview vd kleine man gezien....t wordt echt tijd voor n foto van t heeeele gezin!btw nr 2 landelijk lekker belangrijk hihi????

Cokkie enWim
12 jun. 2015, 22:23

Weer een leuk verhaal,knap hor om het zo goed te verwoorden allemaal,ik zou het moeilijk vinden .Wat fijn dat jullie zo genieten van Enitan je heb er lang genoeg op moeten wachten.Martijn jij heel veel sterkte,ik hoop dat het allemaal goed gaat komen.Groetjes tot de volgende keer.XXX

Diana
12 jun. 2015, 22:36

Erg leuk geschreven jullie verhalen en fijn dat jullie het zo goed met Enitan kunnen vinden. Ik kijk uit naar jullie volgende verslag.

Nel Verhoog
12 jun. 2015, 22:51

Leuk om te lezen allemaal.Het beste met Martijn en ik wacht ook in spanning op foto's natuurlijk !!!

Anne
12 jun. 2015, 23:25

Wat beleven jullie een mooi avontuur! Ik geniet echt van de manier hoe jullie je verhaal vertellen. Echt prachtig! Geniet ervan om nu eindelijk papa en mama te zijn. Het is jullie gegund!! Veel mooie momenten gewenst met jullie zoon Enitan.

Rai en Anita
13 jun. 2015, 02:37

Geweldig om jullie verhalen te mogen lezen, het is alsof we er zelf onderdeel van zijn, zoals jullie het schrijven.
Misschien een idee om er in de toekomst een boek van te maken????
Wij kijken alweer uit naar het volgende stuk!
Heel veel plezier, geluk liefde met jullie fulltime baan als ouders????

Esther Peursem
13 jun. 2015, 06:58

Wat herkenbaar, dat fantastische Afrika! De manier hoe alles daar er aan toe gaat. Wat is Enitan een lekker makkelijk mannetje! Wat een avontuur voor jullie allemaal.

Marian
13 jun. 2015, 08:49

Jullie hebben je roeping gemist. Jullie moeten columnist worden of een boek gaan schrijven. Wat een verhalen en het leest zo lekker weg. Fijn dat alles goed gaat met Enitan. Het lijkt me overigens wel heel vervelend om in zo'n land afhankelijk te zijn van artsen. Sterkte Martijn!

Walter
13 jun. 2015, 09:07

Zo.. Jij moet alles nu wel heel rooskleurig zien Martijn.. Met al die dope in je lijf. Hopelijk doet het wat goeds!

Opa en oma tack
13 jun. 2015, 10:18

Wat is het toch weer genieten om jullie belevenissen een beetje mee te kunnen maken ,ook wij kijken iedere dag of er wat bij geschreven is op het blog ondanks dat we geregeld face time contact hebben is dit weer een heerlijk verhaal om te lezen. Geniet van jullie gezinnetje veel lief opa en oma .

Magda
13 jun. 2015, 11:22

Hoi alle drie, wat leuk om even om een hoekje te kunnen kijken bij jullie. Succes met de jeuk van je maanlandschap, en hopelijk is dat ziekenhuis verhaal snel voorbij! Veel plezier met elkaar :)

Trudy
13 jun. 2015, 17:54

Wow, wat een schitterend verhaal weer. Zo mooi geschreven.
Hopelijk gaat het snel weer wat beter met Martijn!
Geniet van elkaar! Ook ik kijk uit naar de foto's maar
wacht het rustig af.
Groetjes Trudy

jannigje
13 jun. 2015, 19:47

Wat is weer een geweldige blog!
Wat fijn dat Enitan zo'n lieve mannetje is ..en daar hebben jullie wel om fulltime baan als papa en mama te zijn !
Martijn sterkte!

Grtjes Janneke

Miranda
14 jun. 2015, 12:08

Leuk om jullie op deze manier te volgen. Super geschreven, talent hoor! Ik hoop dat Martijn snel mag opknappen, sterkte. Goede tijd met elkaar!

Wim en Ria vande Putte
14 jun. 2015, 19:41

Hoi Martijn en Silvia,
Wat maken jullie een hoop mee, maar ja, alles voor het goede doel!! We hopen dat Martijn weer snel opknapt. Geniet van de kleine en hopelijk vinden jullie snel het goede ritme, want inderdaad verandert je leven met een kind.

cindy
14 jun. 2015, 20:50

heerlijk om de verhalen te lezen pappie en mammie, voor ons zijn deze verhalen heel normaal. behalve die prik in je achterste dan hihi

Erwin
15 jun. 2015, 10:56

Leuk on jullie avonturen te volgen; hoop dat Martijn een beetje herstelt. wat een IKEA tafeltje al niet terweeg kan brengen :-)

Viola
15 jun. 2015, 19:50

Oei, dat ziekenhuisavontuur en de pijn van Martijn zijn niet leuk... wel fijn dat hij medicijnen en hulp kon krijgen op niet al te lange afstand.
En wat een verhalen allemaal... ontzettend leuk om te lezen!

omarijke en opa atze
16 jun. 2015, 15:48

Gelukkig zit het ziekenhuis bezoek er nu op. Toch? Geef dat heerlijke knulletje maar een dikke knuffel van ons.

{{ reactie.poster_name }}
{{ reactie.post_date.date | formatDate('DD MMM YYYY HH:mm') }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Laatste verhalen

Alle reisverhalen

Laatste reacties

Meer reacties

Laatste foto's

Enitan Fotoserie 4

Blijf op de hoogte!

Laat je e-mail achter en ik stuur je een mailtje als ik een nieuw verhaal of nieuwe foto's op de site heb gezet.

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ mailingForm.errorMessage }}
Je bent nu aangemeld voor de mailinglijst!