En eindelijk was het dan echt zover, het telefoontje waar we eigenlijk al 10 weken op zaten te wachten was eindelijk daar. En het werd - om het bekende Koningslied maar even te semi-quoten - ‘De week die je wist dat zou komen’ o.i.d.

Het was om precies te zijn 4 minuten over 4 op de maandagmiddag en we lagen alle drie even ons schoonheidsslaapje te doen. En als je contactpersoon dan uit zichzelf belt heb je wel het gevoel dat het moment daar is. We hebben hem zelfs kunnen betrappen op een grapje ‘Hello, is this Abuja speaking?’. Een enorm gevoel van opluchting en blijdschap overviel ons en we dachten beide direct hetzelfde: ‘We gaan naar huis !!’. Enitan was ondertussen ook wakker geworden en stak zijn hoofd tegen het gaas van het campingbedje. Hij begreep niet helemaal waarom papa en mama stonden te springen op bed… komt ie nog wel achter als hij morgenochtend in het vliegtuig zit.

Er zat nog wel een klein addertje onder het gras, de CG, ofwel het hoofd van de immigratiedienst wilde eerst de ouder(s) en de kinderen zien, voordat hij een handtekening zet onder de papieren. Daarmee was ook wel duidelijk dat dit best wel eens een intensieve dag zou kunnen worden en de kans groot was dat Silvia en Enitan een nachtje moeten overnachten. Dit komt voornamelijk omdat je pas met een gelegaliseerde geboorteakte een paspoort kan aanvragen, en die akte wordt dus pas ondertekend als we de CG hadden gezien.

Maar goed, het was tijd om ons gereed te maken om dinsdagochtend om 7:00 klaar te staan zodat we het vliegtuig van 8:30 naar Abuja konden pakken, samen met Jan & Esther + tweeling. Er is echter maar betaald voor 6 tickets, dus Silvia moest alleen met Enitan. Martijn was gezakt voor het examen poepluier voor gevorderden, dus Silvia was de ‘gelukkige’.

De wekker stond om 5:45 de volgende ochtend. Niet dat we die nodig hadden, want we hebben - met uitzondering van Enitan - alleen maar naar het plafond liggen staren, van blijdschap, van spanning, van alles. Maar op de een of andere manier is het dan toch opeens tijd om eruit te gaan. Met minimale bepakking gereed - enkel handbagage - voltooide we de procedure WPT (Wassen, Plassen, Tandenpoetsen). Enitan nam lekker de tijd om zijn ochtendhoopje te produceren, zodat wij onze handen vrij hadden.

Silvia had de vorige avond nog even tegen een medewerker van het hotel gezegd dat we de volgende ochtend heel vroeg wilde ontbijten, dat was geen enkel probleem. Kennelijk bedacht hij niet dat dit voor hem ook implicaties had, aangezien we zowel hemzelf als zijn collega in het restaurant moesten wakker maken. De één kwam versuft van zijn matrasje omhoog zetten achter de bar. De ander deed zijn best om te doen alsof hij al wakker was, maar daar trapte wij niet in aangezien zijn bed van restaurantstoelen nog niet was opgeruimd. Maakt niet uit, de pap van Enitan heeft alleen warm water nodig en wij zitten tegenwoordig aan de cornflakes, aangezien dat het enige is wat onze maag - maar vooral onze darmen - nog kunnen hebben om niet tot een totale stilstand te komen.

De chauffeur was tijdig bij het hotel en we waren klaar voor vertrek. Martijn ging ook mee naar het vliegveld, dan maak je het toch allemaal een klein beetje mee en wat moet je anders de hele dag? Voor ons gevoel waren we al mijlenver uit Lagos, maar deze stad is zo groot dat je zomaar een uur onderweg kan zijn van het ene district naar het andere, in ons geval van Ikoyi naar Ikeja waar op het nationale vliegveld iemand van de vliegtuigmaatschappij stond te wachten met onze tickets. Onze chauffeur maakte het nog even spannend door een afslagje te missen waardoor we in de dinsdagochtendfile terecht kwamen. Met om de 10 minuten de betreffende meneer aan de telefoon waar we bleven. De laatste kilometers hebben we onze ogen maar dicht gedaan, aangezien we een voorproefje laagvliegen kregen van onze chauffeur. Maar keurig om 8:20 stonden we voor de vertrekhal. De bagage werd uitgeladen en voor je het weet was iedereen door de beveiliging. Martijn kon zich samen met de chauffeur opmaken voor de terugreis, die bestond uit 15 km aaneengesloten filerijden richting Ikoyi.

De uren die hierop volgde waren voor Silvia hectisch, voor Martijn wat minder al is het ontzettend lastig om op afstand alles te volgen. De vlucht was kort en rustig. Het vliegtuig was net in de lucht en Enitan besloot te gaan slapen, net te vroeg want Silvia moest nog naar het toilet. Toch Enitan maar wakker gemaakt, met als resultaat een enorme huilbui en een luier die overliep. Gelukkig werd al snel omgeroepen dat het tijd was om te gaan dalen, dus nadat het vliegtuig wiel aan de grond zette werden een paar vliegtuigstoelen omgetoverd tot verschoonplaats. Daarna hop in de draagzak zodat Silvia haar handen vrij had om alle andere zaken vast te houden.

Aankomst in Abuja was lekker rommelig, eerst een uur op de taxi wachten en als we dan eindelijk waren aangekomen op het kantoor van de immigratiedienst bleken we eigenlijk een dag te vroeg te zijn. Maar we waren er nu toch en ze gingen 'iets regelen'. De uren die daarop volgden was het wachten, wachten en nog eens wachten, telkens in een andere ruimte. De ene nog smeriger en warmer dan de andere. Ons contactpersoon in Abuja was ondertussen met 'de dikke meneer' die iets ging regelen opzoek naar de gelegaliseerde documenten. Twee fruithapjes en een luier later mochten we pasfoto's voor het paspoort gaan maken, dat ging opvallend makkelijker dan de vorige keer in Akure langs de kant van de straat. Het was ondertussen tijd om te lunchen dus schoven we aan bij Mr. Biggs (een soort McDonalds voor Nigerianen). Hier kregen we uiteindelijk de gelegaliseerde papieren onder onze neus geschoven, nee dit zat niet bij het happy meal, ons contactpersoon kwam ze brengen. Dit zorgde weer voor veel onduidelijkheid omdat dit niet alle papieren waren die we in Akure hebben gecontroleerd voordat ze naar Abuja zouden gaan en het klopte ook niet met het lijstje van de stichting in Nederland. Ahhhhhh! Op dat moment moet je er maar op vertrouwen dat ze weten waar ze mee bezig zijn.

Nu was nog de grote vraag, is het paspoort vandaag nog klaar? Dat zou betekenen dat we die avond nog terug zouden vliegen. De hoop was snel vervlogen want om 16:00 was er nog geen paspoort en dus konden we opzoek naar een hotel.

Ondertussen was er nog een factor die meespeelde, de MVV goedkeuring... En om het educatieve gedeelte van het blog nu maar aan te snijden: Nadat de rechtzaak in Akure op 2 juli j.l. was geweest heeft de stichting voor ons de procedure Toegang & Verblijf gestart bij de IND. Hieruit komt een goedkeuring voor het verstrekken van een MVV (Machtiging tot Voorlopig Verblijf). Deze goedkeuring is maximaal 3 maanden geldig en op basis hiervan plakken ze in Accra het MVV in Enitan's spinternieuwe Nigeriaanse paspoort. Deze donderdag zou de MVV goedkeuring verlopen. Gelukkig kregen we tijdig een ingeving dat dit wel eens een probleem zou kunnen worden en heeft de Stichting de aanvraag opnieuw gedaan, en deze kwam woensdagochtend in de mail binnen, pfff...

De volgende ochtend stond de taxi alweer om 10:00 klaar om naar het paspoortbureau te gaan. Rond 12:00 zou het paspoort klaarliggen, dit vertalen we tegenwoordig in "Dus niet voor 12:00". Maar je weet nooit. We moesten ook nog pasfoto's maken voor de ambassade dus die tijd konden we goed gebruiken voor dat soort andere nuttige dingen. De rest van de dag was wachten, wachten en nog eens wachten. Rond 14:00 werd ons verteld dat het paspoort klaar was, maar dat er nog wat gearchiveerd moest worden. Geen idee wat dat betekende, maar het duurde tot over 15:00 voordat we eindelijk het groene boekje in ontvangst konden nemen. Wat gaaf om de naam van Enitan in het paspoort te zien staan! Met z'n allen even een vreugdedansje doen en snel richting vliegveld. Ondertussen had Martijn in Lagos de overige documenten opgehaald op het kantoor van de stichting en de Nederlandse ambassade gebeld dat we morgen om 9:00 op de stoep staan om de MVV aan te vragen.

Rond 18:00 pruttelde het vliegtuig omhoog richting Lagos, met in iedergeval 6 mensen aan boord met een enorm voldaan gevoel... en totaal uitgeput van twee knotsgekke dagen. Enitan was ondertussen over zijn slaap heen en heeft de vlucht opgeleukt met geklets en gespring. Ook hij zal niet snappen wat hem allemaal is overkomen de afgelopen uren.

Net na de avondspits kwamen we aan in Lagos, Ikeja. Nog een uurtje in de auto naar het hotel en dan snel naar bed. Terugkijkend op deze twee dagen is het haast ondoenlijk om dit in je eentje met een kind van 1,5 jaar te ondernemen. Maar het is Silvia wel gelukt!

Donderdagochtend wederom vroeg uit bed, voor ons allemaal een beetje lastig want de nacht was kort. Enitan had een beetje een ochtendhumeur maar om 7:30 stonden we klaar voor vetrek. De ambassade is op Victory Island, een van de districten van Lagos en het was gelukkig relatief rustig op de weg zodat we ruim op tijd bij de betreffende medeweker waren. We verwachtte eigenlijk een kamer met stoelen en een tafel waar we rustig de documenten konden doorlopen, maar het was net alsof je een kaartje bij de bioscoop gaat halen. Een ruimte niet groter dan de gemiddelde dokterswachtkamer met folders over baggeren, bloembollen en andere nederlandse export-waar. Niet alleen de gelegaliseerde documenten, maar ook de ondersteunende documenten moesten allemaal gekopieerd en gecontroleerd worden en zo snel als we Enitan's paspoort hadden, zo snel mochten we het ook weer inleveren. Na 1,5 uur met 7 personen in deze wachtkamer was alles geregeld en met een grote stempel "URGENT" gaan de dossiers diezelfde dag nog naar Accra. Als er verder geen bijzonderheden zijn is het paspoort ergens midden volgende week weer in Lagos. Voor ons is dat het teken om het op te halen en op de terugweg direct langs het KLM office te gaan om een ticket te bemachtigen naar huis. ons huis en Enitan's nieuw thuis.

Martijn, Silvia en Enitan.