slecht nieuws...

Er is geen andere manier om het te omschrijven, gewoon slecht nieuws. Vandaag hebben we met ons contactpersoon gesproken en het nieuws was eigenlijk zo beroerd dat hij ons niet durfde te bellen. Het blijkt dat de ambtenaar in Abuja de afgelopen twee weken op zijn handen heeft gezeten, wachtende op geld om iemand naar Akure te sturen om onze documenten te controleren op echtheid. Deze ambtenaar van buitenlandse zaken & immigratie zit sinds een paar weken op deze positie en dit is de eerste adoptiezaak voor hem. Met de vorige ambtenaar was veel ervaring en deze stuurde per koerier de documenten naar Akure om op deze manier de documenten te controleren en daarna te legaliseren.

Wij treffen er net één die zijn eigen mannetje naar Akure wil sturen, op kosten van de Nigeriaanse overheid. Nu die geen geld hebben gestuurd gaat hij volgende week op eigen kosten iemand naar Akure sturen… volgende week…(!!!) Op welke dag kon hij nog niet zeggen. Alles met het belang van het kind voorop, al is onze mening dat Enitan zo snel mogelijk met ons meegaat naar Nederland, zodat we hem daar de zorg kunnen geven die hij nodig heeft. Het laat deze ambtenaar allemaal koud.

Martijn had ons contactpersoon aan de telefoon en de stoom kwam nog net niet uit de telefoon, zelf hij was even ten einde raad. Aangezien deze legalisatie plaatsvind op het hoogste niveau bij de immigratiedienst is er dus ook geen persoon boven hem om te escaleren. Zelf geld geven voor de reis naar Akure is ook geen optie, aangezien je hiermee de zaak zou beïnvloeden – het zou op omkoping kunnen lijken - en de legalisatie onmogelijk maken. Pas na legalisatie kan Paspoort en Visum geregeld worden, hier gaat ongeveer twee weken overheen.

Morgen maar eens samen gaan zitten welke opties dat er zijn om de zaak toch nog positief te beïnvloeden, al waarschuwde ons contactpersoon ervoor dat we snel tot de conclusie kunnen komen dat wachten de enige optie is, naast het achter de vodden zitten van de betreffende ambtenaar door hemzelf. Ondertussen hebben we al wel de zaken in gang gezet om ons visum te verlengen, volgende week moeten we het ticket voor de terugreis gaan omboeken…

We moeten dit nieuws ook even zelf verwerken, we dachten echt heel dichtbij de terugreis te zijn, maar we zitten weer in onzekerheid. Natuurlijk hadden we echt wel rekening gehouden met 13 weken, maar het kunnen er nu zomaar 15 worden, waarmee we in de week van 14 september a.s. thuis zouden moeten komen. Het klinkt allemaal nog heel ver weg en onzeker. Het is natuurlijk vervelend voor ons, maar ook voor de familie & vrienden die thuis wachten, of het werk dat ook weer zou beginnen. We moeten ons maar bij de situatie neerleggen en het beste ervan maken. Gelukkig merkt Enitan er niets van en lijkt hij gewoon heel blij met zijn nieuwe papa en mama. Dat maakt heel veel goed.

Groeten,

Geen nieuws is geen goed nieuws

En voor je het weet is er weer een week voorbij. Als onze rekenvaardigheid ons niet in de steek laat zijn we 11 weken in Nigeria en liggen onze papieren al meer dan 4 weken in Abuja om gelegaliseerd te worden. Ook deze week hebben we geen goed nieuws gekregen en wordt ons geduld weer op de proef gesteld. Het is dan ook zeker dat we onze originele terugreisdatum van 3 september niet gaan halen en we zullen moeten afwachten wanneer we dan wel naar huis mogen. De Legal Officer in Abuja die onze papieren onder zijn hoede heeft gaf begin vorige week aan nog 2 weken nodig te hebben, we hopen dus maandag a.s. op goed nieuws. Daarmee verwachten we een vertraging van 1 week opgelopen te hebben, maarja zoals ons contactpersoon altijd na elk gesprek zegt: " Anything can happen in Nigeria, sit back and relax..." .. ja doei!

Gelukkig ging de week wel relatief snel, elke nieuwe dag lijkt op de vorige en met een soort van berusting in de situatie gaan we van dag tot dag. We leven nu eenmaal op de postzegel die hotelkamer heet. We zijn ons er wel van bewust dat deze tijd met Enitan in Nigeria ontzettend belangrijk is en we zodra we in Nederland zijn snel worden opgeslokt in de dagelijkse 'normale' dingen. Dingen die we missen zoals natuurlijk familie & vrienden, ons werk, sport, onze gemeente etc. Maar ook lekker in de file staan in je eigen auto, aardappelen met groente en vlees of de vuilnisbak aan de straat zetten.

Dagelijkse lopen we een rondje op het compound en zeggen we iedereen vriendelijk gedag, en dat is best leuk. De meeste Nigerianen zien eerst twee blanken, dan een buggy en dan ook nog eens een donker kind in de buggy, 3x gek! Sommige blijven staan en vragen vriendelijk of het ons kind is. De rondjes worden steeds groter, we moeten immers wel onze conditie een beetje op pijl houden. Silvia's volleybalteam begint alweer aan een nieuw seizoen en Martijn zal waarschijnlijk weer langzaam moeten opbouwen met hardlopen, als we daar uberhaubt wel tijd voor hebben met Enitan. Sinds een paar dagen zien we ook in de 'wijk' kleine krabbetjes verschijnen die - aangezien we zo dicht bij het water zitten - de wijk in komen om daar een holletje te graven. Ze zijn prachtig oranje met blauw/grijs en het is een soort sport geworden om ze te vinden tijdens onze wandelingen.

Enitan vindt het allemaal best, laat zich voeden, verschonen en rondrijden. Hij laat ons ook 's morgens iets langer liggen en dat is ook wel fijn. We herkennen steeds beter wanneer hij moe is en we zorgen voor voldoende regelmaat. Verder kletst hij alles bij elkaar en dat is geweldig om te horen. Hij gaat ook al beter staan op zijn voetjes. Hij kan nog niet lopen, maar met de juiste medische ondersteuning moet dat in Nederland snel beter gaan.

Ondertussen zijn ook Jan en Esther in Lagos aangekomen. Dat is wel lekker, want zo kunnen we beide ons contactpersoon achter de broek aan zitten over onze procedure en hebben we wat steun en afleiding aan elkaar. Ze zitten wel in een guesthouse, dus we hebben de chauffeur nodig om ons daar te brengen. Ook is het lekker om even samen af te geven op de situatie zoals wij Nederlanders zo goed kunnen, en echt het lucht op.

Het is erg frustrerend om zo afhankelijk te zijn van mensen die je niet (goed) kent en van een proces waar je helemaal geen invloed op hebt, belangrijkste is dat we goed voor Enitan en voor elkaar zorgen.. en dat doen we dan ook! Wens ons veel geduld toe :)

Hopelijk volgende keer goed nieuws.

We tillen het over het weekend heen..

De titel van dit blog verraad het al, helaas hebben we deze week niet te horen gekregen dat we (of beter gezegd Silvia en Enitan) naar Abuja mogen vliegen. We hebben ons dus een week mogen vermaken in het hotel. We zullen niet meer klagen dat we het wachten zat zijn, want dat weet iedereen nu onderhand wel, maar balen doen we wel aangezien het steeds spannender wordt of we de vertrekdatum van 3 september a.s. wel gaan halen. Als we dat willen moet er begin volgende week toch echt duidelijkheid zijn. Helaas kunnen we dat niet afdwingen, ons contactpersoon geeft aan dat alles volgens verwachting gaat en er nog geen problemen zijn opgetreden in het proces, niets om ons zorgen over te maken…

Rest ons niets anders dan het beste ervan te maken, zoals we al een paar weken doen. Hier en daar wat veranderingen in de routine, zo heeft Enitan nu een teil waar hij in kan gaan zitten om te badderen, lekker makkelijk want ondertussen kunnen wij douchen en hij vermaakt zich wel met zijn speelgoed in de teil. Dezelfde teil gebruiken we voor de handwas, er is een was- en strijkservice, maar dat is gewoon te duur. Af en toe een handwasje is tenslotte ook weer een bezigheid. De hotelkamer hangt weer vol met was die moet drogen.

We proberen om de dag ergens heen te gaan, onze chauffeur heeft een aantal plekken die leuk zijn om te bezoeken. Zo zijn we onlangs naar het Spoorwegmuseum in Lagos geweest. Alleen al de weg er naartoe was een belevenis, het museum bevindt zich op het terrein van de Nigeriaanse Spoorwegen en dat terrein is enorm. De meeste gebouwen hebben helemaal niets met de spoorwegen te maken maar zijn verhuurd als school, woonhuis, winkel etc. De barakken waar vroeger de stoomtreinen en dieseltreinen werden onderhouden zijn bewoond door de oud medewerkers. Veel treinen zijn er niet meer om te onderhouden en het gereedschap is dusdanig oud dat er eigenlijk niets meer mee gedaan kan worden. We moesten bij het oprijden van het terrein gelijk denken aan ‘ Wie is de Mol?’, het programma zou prima in zijn geheel op dit terrein kunnen worden opgenomen, alle gebouwen zijn oud, slecht onderhouden en bovenal uniek qua vormgeving.
Plots draaien we linksom en staan we op het grasveld van het museum. Het gebouw doet ons denken aan ‘Het kleine huis op de prairie’ met zijn witgrijze kleur, grote veranda en ramen waaronder een soort van lamellen zijn geplaatst om de boel lekker door te laten waaien. Silvia vond het huis dan ook het meest interessant en zag hier wel een mooi pandje in voor een restaurant.. jammer van de locatie. We worden vriendelijk rondgeleid door het kleine museum en gaan vooral langs foto’s en kaarten, niet veel bijzonders maar toch leuk dat we even geweest zijn. We besluiten het bezoek met wat foto’s zodat we later nog eens aan Enitan kunnen laten zien waar we met hem geweest zijn.

In de tussentijd heeft Silvia ook kleren laten maken van de stof die gekocht is in Akure. De naaister kwam afgelopen week naar het huis van ons contactpersoon om daar de maten op te nemen. Helaas heeft ze niet heel goed gemeten, want zowel de broek als de jurk was te klein.. We gaan er voor het gemak maar vanuit dat we niet zo snel dikker zijn geworden door het goede eten. We besluiten dan ook naar de winkel te gaan van de naaister om te vragen het te corrigeren. De winkel bleek te zitten op het terrein van het leger en de nationale politie, precies tussen die twee compound zat een markt met allemaal winkels en het bleek al snel dat ze niet zaten te wachten op een paar blanken. Martijn bleef met Enitan achter in de geblindeerde SUV zodat Silvia met de chauffeur naar de winkel kon. Kruip-door, sluip-door tussen de winkeltjes door naar het kleine atelier, waar al snel bleek dat ze niet aanwezig was. Ondertussen was de chauffeur al aangesproken door een (wat naderhand bleek) militair die zich afvroeg waarom deze blanke dame op de markt was, het zou zomaar een journaliste kunnen zijn of iets dergelijks. Onze chauffeur liet merken dat we ons snel uit de voeten moesten maken en zette een flinke pas in terug naar de auto, Silvia snelde er achteraan maar begreep niet helemaal wat er aan de hand was, dat bleek pas toen we weer in de auto zaten. Maar goed, de kleren zijn gebracht en ophalen kon de chauffeur alleen wel doen.

Vandaag (zondag) zijn we aan het einde van de middag nog naar de Lekki market gegaan. Silvia had nog wat instructies van haar moeder en zus gehad voor wat Nigeriaanse snuisterijen dus wij zijn de beroerdste niet om even te gaan winkelen. De chauffeur kwam ons pas aan het einde van de dag ophalen, zodat het niet zo warm zou zijn als de vorige keer dat we er waren. Dit bleek een goede zet, want in de middag hebben we nog heerlijk kunnen zwemmen in het zonnetje. De Lekki market is ongeveer een half uurtje rijden en we hebben in een vorig blog al eens verteld hoe het eruit ziet. Dit keer hadden we een boodschappenlijstje en waren we met z'n vieren een prima team. Silvia om de winkeltjes af te struinen naar mooie artikelen, de chauffeur om een belachelijk openingsbod te doen, Enitan om de vrouwen af te leiden en Martijn om de buggy te duwen en de Naira's tevoorschijn te toveren. Zoals overal moet er minimaal de helft van de prijs en we hadden een slimme truck bedacht; Silvia doet het openingsbod en daarna ging de chauffeur nog een bod omhoog, dan pakt Martijn de portomonnee om het geld uit te tellen en stopt de buidel direct weer weg. De ogen van de meeste verkopers zijn dan al zo op het geld gericht dat ze vaak al direct toeslaan. Mooi!

Weer een weekend voorbij, we wachten met smart wat er vanaf morgen weer staat te gebeuren. Onze papieren zijn nu al een aantal weken in Abuja, dus het moet nu ondertussen wel een keer gaan gebeuren. Als we eenmaal daar zijn geweest hebben we een goed beeld op de datum van de terugreis.

Tot snel!

Aries Suites

We kunnen ons nog herinneren dat we vooral moe werden van al het wachten totdat we eindelijk het bewuste belletje kregen om Enitan op te halen, nu tijdens de laatste loodjes kunnen we met recht zeggen dat we het wachten ook nu wel weer een beetje zat zijn. Ondertussen zitten we in de tiende week, wat op zich al een prestatie is, vinden we zelf.

Zoals al gezegd zitten we nog steeds in Lagos en wachten we geduldig totdat ons contactpersoon ons belt om aan te geven dat Silvia met Enitan naar Abuja kan vliegen om daar Enitans paspoort en de gelegaliseerde papieren op te halen. We verwachten ergens deze week dat belletje, maar het kan ons niet snel genoeg zijn, we willen nu wel naar huis..

Het hotel waar we ons op dit moment bevinden - Aries Suites - is gelukkig echt een toplocatie. Het hotel bevindt zich op een compound aan de rand van Lagos en staat vol met grote en luxe panden. Sommige worden verhuurd, andere zijn hotels of gewoon privé bezit. De huizen hebben allemaal een unieke architectuur, eigenlijk een ratjetoe aan lelijke gebouwen, met een aantal bijzondere exemplaren ertussen waaronder een villa geheel in zwart marmer. Precies zoals het huis van Gru in 'Verschrikkelijke ikke'..we hebben nog geen Minions gezien overigens..

We vinden het opvallend rustig, enkel in de ochtend is het vrij druk met expats (voornamelijk chinezen) die van hotel naar werk lopen/rijden. Het compound is bewaakt en we kunnen veilig elke ochtend een rondje maken met Enitan, één van de vaste rituelen, die we weer geïntroduceerd hebben, aangezien dat in SunView niet kon. Na het rondje gaat Enitan vrij snel naar bed, waarbij wij ook gelijk van de mogelijkheid gebruik maken om ook een dutje te doen, of even lekker het internet af te struinen. We hebben ondertussen al een autostoeltje en fietsstoeltje via Marktplaats op de kop getikt, Opa Wim rijdt het hele land door :)

Het eten in Aries is heerlijk, er is een Indiase kok en die heeft erg lekkere gerechten in zijn assortiment. De ene dag is het een hamburger of sandwich met friet, de andere dag een lekkere kip korma met Chinese rijst, afvallen zullen we denk ik niet meer doen. We hebben overwogen de kok ook te adopteren, maar dat vonden we toch net teveel van het goede. 's Morgens hebben we wel wat bekijks met onze hagelslag, pindakaas en schuddebuikjes op tafel, Enitan krijgt gewoon pap in de ochtend. 's Avonds proberen we wat Nederlandse groente te introduceren die Martijn verpakt (je kent ze wel, van de zakjes met een groene dop) heeft meegenomen uit Nederland. De aardappel is nog niet Enitan's favoriet, die komt nog wel eens met dezelfde vaart terug naar buiten, alles waar pasta of rijst in zit gaat prima....ook bloemkool en broccoli.

Zowiezo zien we een verandering bij hem als het gaat om eten, was het in het begin nog zo dat hij direct ging schreeuwen als hij alleen al zijn lepeltje zag, nu wacht hij geduldig tot zijn portie is klaargemaakt en snap het ook wat 'klaar' en 'op' betekent. Hij bevestigt dat dan door zijn handjes omhoog te doen en zegt dan 'klaaaarrrr!!'. Dat doet hij ook als hij vindt dat hij lang genoeg op het potje heeft gezeten, erg grappig.

In de middag eten we ook brood dat we uit de supermarkt halen. Dat is ook het uitje dat we om de dag doen, even winkelen in het plaatselijke winkelcentrum. En dat ziet er echt heel mooi uit, net of je in Frankrijk een SuperMarché inloopt, met naast levensmiddelen ook schoenenwinkels, een juwelier, kledingwinkels etc, etc. Loop je dan echter weer naar buiten, sta je ook direct weer gewoon in Nigeria - Het verkeer is een chaos, overal proberen mensen je dingen te verkopen en de wegen zijn slecht. Toch heeft het ondertussen wel iets, je raakt er aan gewend en het voelt behoorlijk vertrouwd. We kijken er niet meer vanop als er uit onverwachte hoek een aantal zwarte ML's komen aanscheuren die zonder blikken of blozen even de weg over schieten. Of een blinde vader die met zijn zoon aan zijn hand tussen de files doorloopt om voor geld te bedelen, merk je elke dag wat minder op, erg eigenlijk. Ook de overvolle busjes zien we eigenlijk niet meer. Het blijkt ook dat deze busjes, op het moment dat ze gekocht worden, eerst van binnen helemaal worden gestript om daarna Nigeriaanse bankjes in te zetten. Deze staan een stuk dichter op elkaar zodat er in plaats van 8 personen nu 12 of in sommige gevallen zelfs 16 personen in kunnen + een niet nader te noemen aantal kippen..

Een dezer dagen zijn we met Enitan naar de kapper geweest, zoals veel winkels is ook dit een soort kleine garage waarin een kapper gepropt zit, er staan twee stoelen en zo te zien kan hij niet echt rondkomen van zijn werk als haararchitect want naast kappen verkoopt hij ook broeken, schoenen, schoensmeer en schoonmaakartikelen, oh nee, die zijn van de buren...

Enitan is geen fan van de kapper, hij zet een behoorlijke keel op als hij een schort voor krijgt en de tondeuse wordt aangeslingerd. Hij zit bij Silvia op schoot die hem heel goed moet vasthouden, want hij schiet alle kanten op. De kapper blijft maar sorry, sorry zeggen...maarja hij kan er ook niets aan doen, dit moet even gebeuren. Na 5 minuten is Enitan weer helemaal bij de tijd met zijn nieuwe haarstijl. Wij zijn vooral blij dat we 's morgens niet meer het gevecht moeten aangaan met dat kroeshaar. Aan de bovenkant hebben we het iets langer gelaten, een soort Denzel Washington in het klein.. De schade? 500 Naira's, omgerekend ongeveer 2 euro en 40 cent.. Daar hangen ze in Nederland bij de kapper je jas niet eens voor op.

De avonden beginnen wel vroeg en als Enitan zijn bedje heeft gevonden ploffen wij (heel zacht..) op het bed om nog even te relaxen. De internetverbinding is behoorlijk goed, dus we hebben aan Netflix een hele goede, wel wat trucjes nodig om dat in Nigeria aan de praat te krijgen (voor de meeschrijvers, probeer Hola via Firefox).

Ons ticket voor de terugreis staat op dit moment op 3 september gepland en mochten we einde van de week iets te horen krijgen over Abuja zou het zomaar kunnen gaan passen binnen de dagen die we dan nog hebben. Wel moet Silvia dan voor 3 dagen nog een nieuw visum aanvragen (dat is maar 3 maanden geldig vanaf datum afgifte) en Martijn heeft een extra stempel nodig in zijn paspoort.. lekker gedoe, maar het houdt ons van de straat..Toch hopen we stiekem dat we eerder nieuws krijgen, zodat we op of voor 29 augustus a.s. op het vliegtuig kunnen stappen...'fingers crossed'...

Weer in de originele bezetting

De tijd dat Martijn in Nederland was is toch wel heel erg vreemd. Natuurlijk is het fijn om thuis te zijn, in je eigen huis, bed en familie om je heen, maar toch wilde hij weer zo snel mogelijk richting Nigeria. Op dezelfde dag dat hij aankwam was ook direct de doktersafspraak gepland, er kon dus direct actie ondernomen worden. Conclusie voor nu is dat er een soort van zenuwpijn is ontstaan die behoorlijk hardnekkig is, niets heel ernstigs, maar wel vervelend. Binnen een week zou duidelijk worden of de medicijnen werken. Er was ook direct contact geweest met de adoptiestichting in Nederland aangezien er wederom een visum moest worden geregeld voor de terugreis. Omdat dit zomaar een paar dagen zou kunnen duren werd dit direct in gang gezet, ook hier werkte het team in Nigeria weer goed aan mee, erg prettig!

In het weekend kon wel geconcludeerd worden dat de medicijnen effect hadden en kon al aan Martijn's terugreis naar Silvia en Enitan worden gedacht. De eerstvolgende woensdag om 13:35 zou er weer een KL0587 richting Nigeria vliegen, mocht het niet dat Martijn behoorlijke vertraging had opgelopen. Het vliegtuig moest op Schiphol afwijken naar een andere gate, waar geen sluis aanwezig was, maar een lekkere ouderwetse trap. Waar de bemanning geen rekening mee had gehouden was dat het vliegtuig bij belading zwaarder werd en zo de deur van het vliegtuig ontwricht werd door de trap die eronder stond.. De conclusie was dat het gerepareerd moest worden en dat de passagiers moesten verhuizen na een ander vliegtuig, dat 3 uur later dan de originele vertrektijd alsnog richting Lagos vertrok. 4 uur later dan gepland kon eindelijk voet op vertrouwende Nigeriaanse bodem worden gezet.

Dezelfde dag waren Marijke, Silvia en Enitan vertrokken uit het SunView Hotel in Akure, maar nu echt voor de laatste keer. De rit konden ze ondertussen wel dromen, al was het wel een rit om te herinneren. Nog nooit zijn ze zo snel in Lagos gekomen, wat reed die chauffeur hard. De wegen in Nigeria zijn al niet om over naar huis te schrijven, maar 140 in het uur zig-zaggend tussen de auto's, brommers en vrachtwagens was echt levensgevaarlijk. In een toptijd van 4 uur, aan het begin van de ochtend, waren ze bij het guesthouse in Lagos, de plek waar we Enitan voor het eerst in onze handen kregen.

En dat merk je meteen aan hem, op één of andere manier zit dat nog in zijn systeem, hij wordt onrustig en gaat heel erg aan Silvia trekken, van de verzorgers in het guesthouse moet hij al helemaal niets hebben. Er is gelukkig lekker gekookt en de kamers zijn klaar, de airco bromt de nieuwe slaapplaatsen lekker koel. Tijd om een tukkie te doen en te wachten tot Martijn weer kan aansluiten, ondertussen hadden ze al doorgekregen dat hij nogal wat vertraging had opgelopen en dat het dus nog wel even kon duren. Rond 23:00 kwam Martijn eindelijk aan en waren we als gezin weer compleet.

Voor Enitan moet het heel vreemd zijn geweest toen Martijn hem de volgende ochtend wakker maakte, zo zie je papa op een beeldscherm en voor je het weet tilt hij je uit je campingbedje.. wat is de wereld toch klein! Het duurt een paar minuten voordat Enitan het allemaal op een rijtje heeft gezet en echt snapt dat papa er weer is.. En als bonus is Oma er ook nog steeds!
De rest van de dag doen we weinig, voor Martijn de tijd om goed uit te rusten van de lange reis en bij te praten met de 'achterblijvers'. Er wordt lekker gekookt en we laten het ons smaken. Eigenlijk zouden we nog boodschappen gaan doen, maar de chauffeur heeft het vandaag te druk, dus dat plannen we de volgende dag.

Die dag werd dan ook een behoorlijk drukke dag, in de ochtend naar de winkel van ons contactpersoon om bij te praten en geld te wisselen, we wilde ook graag advies over de mogelijke hotels die goed staan aangeschreven. Aangezien we toch moesten wachten op de geld-wissel-man gaf dit ons de tijd om een rondje hotels te doen, uiteindelijk zijn we terecht gekomen in Aries Suites, een erg mooi hotel gelegen in een beschermd compound waar je - net als in Villa Akure - veilig rond kan lopen met kind in buggy. De kamers zien er heel mooi uit en het zwembad ligt er prima bij. De prijs is (zelfs voor Lagos) wat aan de hoge kant, maar Martijn had een goede dag en onderhandelt de helft van de prijs per nacht eraf en regelt ook gratis ontbijt - Ja wij stonden ook versteld..

We snellen terug om onze zak met Naira's op te halen aangezien we vanmiddag ook nog souveniers willen kopen - Marijke gaat zondag (morgen) alweer weg.. We rijden naar Lekki market, het is ondertussen op het warmst van de dag en zelfs in de auto met airco zweten we de pan uit.. Lekki market is het bewijs dat winkelcentra helemaal niet groot hoeven te zijn, zet een paar honderd zeecontainers op een voetbalveld, schilder ze in vrolijke kleuren en hang tussen de openingen wat doeken tegen de zon; dat is Lekki market. Als vliegen op een flinke hoop verse paardenkeutels vliegen Silvia en Oma van winkeltje naar winkeltje.. Martijn sjokt er met de chauffeur en Enitan in de buggy achteraan. De inkopen zijn uiteindelijk gedaan en suf van de warmte en vermoeidheid ploffen we achterin de auto.. dat was het wel voor vandaag, morgen gaan we onze intrek nemen in Aries Suites, dat betekent wederom koffers inpakken! Maar niet voordat we de echte Hollandse pannenkoeken eten, Martijn heeft niet voor niets pannenkoekenmix meegenomen...

Koffers inpakken zijn we goed in geworden, maar omdat Martijn wederom proviant heeft meegenomen lukt het niet om alles in de koffers te krijgen en komen we toch met een paar losse tasjes te zitten, niet erg want het is maar een klein stukje. De chauffeur moet wel even slikken bij het zien van alle koffers en tassen die in zijn auto moeten..
We zijn binnen no-time bij Aries Suites en de kamer is al klaargemaakt, we kunnen er zo in. Het terrein van het hotel is eigenlijk niet zo groot, misschien een half voetbalveld. Het ligt aan het water en je hebt, als je echt je best doet, in het zwembad uitzicht over het water. Het hotel heeft een Indiase eigenaar en daarom zien we ook veel indiase gasten, nouja veel.. erg druk is het ook weer niet. Het personeel is heel vriendelijk en helpt ons snel opweg. Oma valt stijl achterover bij het zien van de kamer en weet niet hoe snel ze het badpak uit haar tas kan vissen, Enitan en Oma gaan zwemmen...

De middag is zo voorbij, Enitan spartelt in zijn gele zwemband en weet niet waar hij zijn ogen nu moet houden, Oma, Papa, Mama.. ze zijn er allemaal! Na het waterplezier slaapt hij als een roos, wij liggen lekker op bed of op de bank, tukkie doen, spelletje doen of de nieuwe - snelle - internetverbinding uitproberen.

Voor Oma is het tijd om te gaan, rond 17:00 worden we opgehaald om haar naar het vliegveld te brengen. Het was maar goed dat we tijdig vertrokken (d.w.z. een half uur later dan gepland) want er is een behoorlijk file richting de vertrekhal, we doen er meer dan uur over om er te komen, om daarna weer achteraan een rij aan te sluiten om de bagage te laten controleren voordat je uberhaubt het vliegveld in mag. We wurmen ons met de koffers naar de juiste balie en helpen Oma met het invullen van het uitreisdocument. Enitan had al een voorgevoel dat er weer afscheid genomen moest worden van iemand, want de hele rit probeert hij iedereen vast te houden, oma, mama en papa moeten allemaal in de buurt blijven.. er gaat iets gebeuren wat ik niet leuk vind. Maar toch moeten we afscheid nemen, en dat is ook nu weer niet leuk.. maar over een paar weken zijn we echt in Nederland.

Met z'n drieen blijven we achter, het is ondertussen donker geworden en we zoeken onze weg naar de uitgang, we bellen de chauffeur en hij rijdt ons naar onze nieuwe stek. We bedenken dat het met een beetje geluk nog twee weken gaat duren voordat we naar Abuja mogen om het paspoort van Enitan op te halen, samen met de gelegaliseerde documenten. Daarna nog 10 werkdagen om het visum te regelen en het ticket naar Nederland.

We ploffen op ons bed, nouja bed, plank kan je beter zeggen, de matras heeft iets weg van een houte tuintafel en geeft helemaal niet mee.. dit gaat een lange nacht worden..weltrusten..

Hobbelkeie, hobbelkeie...

Gat in de weg! Sjongejonge wat hadden wij een rit deze week. Omarijke wil natuurlijk ook wat zien van Nigeria, dus we zijn op pad geweest. Na 2,5 uur gehobbeld te hebben en van links naar rechts over de weg zijn gevlogen om de gaten in de weg te ontwijken, zijn we aangekomen bij de “sisters”. Eigenlijk wisten we helemaal niet naar wat voor “sisters” we gingen. Silvia had iets opgevangen over geestelijk gehandicapten vrouwen, terwijl Omarijke dacht dat het om nonnen zou gaan. Hmmzz, dat is toch wel een heel verschil. Het bleek dus te gaan om een klooster met nonnen, die zorgen voor geestelijk gehandicapten vrouwen en hun kinderen. We hadden dus allebei gelijk.

Vanuit ervaring uit Uganda weet Silvia dat je niet met lege handen aan kan komen bij zulke uitstapjes. Maar ja, wat moet je nou kopen voor de “sisters”. Mijn kleding wil ik nog niet weg geven, want ik mag hier nog een paar weken verblijven, speelgoed speelt Enitan nog mee. Silvia besluit aan te geven dat ze wel wat fruit onderweg wil kopen en dat aan ze te geven. Onze contactpersoon vindt dat een goed idee en onze chauffeur begint nog harder “ja” te knikken. Uiteindelijk wordt het een beetje vergeten… Onze contactpersoon had zelf erg trek in beanscake met brood en dat was even belangrijker. We besluiten onderweg yam te kopen. Wij hebben aardappels, hier eten ze yam. Het zijn hele grote knollen, die een kilo of 2 per stuk wegen of meer, en een schil heeft zo dik als boomschors . Het heeft een doorsnede van een centimeter of 12 en is zo’n 35 cm lang. Hier worden plakken van gesneden van een centimeter of 4 dik en dat wordt gekookte, totdat het gaar is. En dat duurt natuurlijk wel even… We besluiten om 10 yammen te kopen. Wat zullen ze blij zijn!!! Tenminste dat hopen we dan maar. Ik kan me namelijk niet voorstellen als ik ergens op bezoek ga en ik dan een zak aardappels meeneem als cadeau… En daar rijden we dan 2,5 uur voor heen en natuurlijk ook weer voor terug!

Maar goed, eenmaal uitgehobbeld worden we vriendelijk welkom geheten door een sister, waarvan ik de naam niet meer weet. Normaal gesproken zijn er meerder zusters, maar die waren de stad in voor ziekenhuis bezoeken. We worden rondgeleid over het compound. Als eerste krijgen we de gebedsruimte te zien. Daarna de “keuken”. Als Silvia vraagt of ze een foto van de keuken mag maken, wordt er door de zuster gezegd dat ze dat liever niet heeft, want het is nogal een rommeltje. De keuken ziet er heel anders uit dan bij ons. Het is eerder een soort schuur… Het is ook een apart gebouw. Langs de half hoge muren staan houten bankjes waar de vrouwen op kunnen gaan zitten, als ze de noten gaan pellen. Overal liggen bergjes gepelde en ongepelde noten op de betonnen grond. Nu moet je niet denken dat dit een design vloer is. Het is eigenlijk gewoon de fundering. En hij is natuurlijk niet aangeveegd… Ook krijgen we een kamer te zien. Die zijn echt heel erg netjes! Er staan 3 fatsoenlijke bedden in met elk hun eigen klamboe. Zo zijn er denk ik een stuk of 15 kamertjes.

Een iets te wat klein uitgevallen keurig nette vrouw brengt ons naar haar kippen! In een hele grote schuur, staat achterin een klein kippenhok. Ze krijgen goed te eten, maar zitten met z’n 2-en in een veel te klein hokje van gaas. Ik zou er nog niet 1 kip in doen, maar ja een halve is zo lastig. Maar oke, ze hebben elke dag verse eieren!

De yammen vinden ze helemaal te gek. Alle vrouwen worden opgetrommeld om ze uit de auto te halen. Silvia maakt nog even snel een foto. Het blijkt dat ze aanstaande zaterdag een yam-festival hebben! Komt dat even goed uit! Ik moet er overigens niet aan denken dat er bij ons een aardappelfestival wordt gehouden…

Na deze korte rondleiding krijgen we lekker een bakkie thee met een biscuitje. Enitan krijgt een lekker fruitpapje en we kunnen weer 2,5 uur terug hobbelen. Ach ja, we zijn er even uit geweest en dat was de bedoeling.

Inmiddels weten we ook dat papa Martijn woensdag, dus vandaag, weer terug zou komen naar Nigeria. Wat is mama ontzettend blij!

Silvia en Omarijke besluiten om het Sunview hotel weer te verlaten en alvast richting Lagos te gaan. Nu de officiele documenten goed gekeurd zijn door Silvia en afgelopen donderdag opgestuurd zijn naar Abuja, moeten we toch binnenkort vanuit Lagos naar Abuja vliegen. En aangezien Omarijke zondag weer terug vliegt naar Nederland, scheelt ons dat heel wat heen en weer rijden en een flinke duit in de portemonnee.

Om te voorkomen dat we weer in een hotel terecht komen waar Silvia haar draai niet kan vinden, slapen we eerst een paar nachtjes bij Mrs. Aino. Daar heeft Enitan een aantal maanden gewoond en Silvia en Martijn hebben hier al een paar nachten doorgebracht. Dan kunnen we de komende dagen eens op pad voor een goed hotel, er zitten er hier nogal wat…

We hopen hier nog een week of 4 te zijn en dan zachies richting Nederland komen. We moeten nu wachten tot de documenten in Abuja gelegaliseerd zijn, dat duurt minimaal 2 weken. Dan vliegen we daar naar toe om het paspoort van Enitan op te halen. Vervolgens moeten we een visum voor hem aanvragen en dat duurt 10 werkdagen. Daarna kunnen we eindelijk naar huis… Ik moet eerlijk zeggen: ik ben er wel weer klaar mee hier. Wil wel graag naar huis toe!

Omarijke

Tja en dan is ineens papa weg en hangt er heel de dag een vreemde mevrouw om je heen, die je dan “oma” moet noemen… Enitan doet het heel goed met oma en oma ook met Enitan. Helaas voor Enitan heeft oma dezelfde regels als mama en dat vindt hij nou niet altijd even leuk. Gelukkig kan hij ook gezellig bij oma een boekje lezen over de boerderijdieren. Vooral de bladzijde waar het paard en haar veulen op staat wordt vaak bekeken.

We bellen papa regelmatig of we Skypen even. Enitan vindt het maar gek, maar herkend papa wel als hij in beeld is. Vooral zijn stem is erg herkenbaar. Gelukkig gaat het allemaal goed met papa. Hij is bij de dokter geweest en het blijkt zenuwbeknelling te zijn. Hij heeft medicijnen gekregen en die moeten binnen een paar dagen gaan aanslaan. Als ze aanslaan krijgt hij er meer en kan hij zijn vlucht hier naar toe weer gaan boeken. De adoptiestichting heeft al weer contact gezocht met het visumbureau, dus dat loopt ook allemaal weer. Met een beetje geluk is papa in de loop van volgende week weer bij ons!

Nadat onze chauffeur ons eindelijk, na meer dan 2 uur wachten, op kwam halen zijn we naar de supermarkt en local market geweest. De andere stellen die hier 1,5 week geleden aangekomen zijn, moesten naar de rechtbank en onze chauffeur moest hun rijden. Helaas belde hij niet zelf om dit te vertellen en moest mama er elke keer zelf achter aan. Uiteindelijk toch maar besloten om een club sandwich te laten bezorgen en toen deze op onze kamer bezorgd werd ging de telefoon. De chauffeur rijdt net het terrein op. Tja, nu wacht hij maar even op ons…

Oma kijkt haar ogen uit in de grote en drukke stad. Overal winkeltjes en vooral veel mensen! Er lopen zelfs mannen en jongens met kruiwagens. Dat is dan hun winkel. En die is helemaal afgeladen met zonnebrillen, horloges die het waarschijnlijk niet meer doen, brommerbanden, noem maar op. Wij vragen ons af of ze nog wel iets verkopen. Want iedereen verkoopt immers hetzelfde…

Op de local market kijkt oma haar ogen uit. Overal wordt geroepen naar haar: Eyubo!! Wat betekend: blanke!! Oma vindt het geweldig en heeft een bigsmile van oor tot oor! Als blijkt dat er nog veel meer kleine winkeltjes zijn, gaan we daar natuurlijk even langs lopen. Er wordt van alles verkocht: pannen, stof, grote stukken vlees, vis. Ook staat er in een klein houten gammel winkeltje een olielamp te branden. Niet zo eentje als wij vroeger op de camping gebruikten met glas er om heen, maar gewoon een open vuur. Als dat maar goed gaat…

We kopen er alleen wat fruit. 2 stukken watermeloen en wat bananen. Met een hoop indrukken gaan we weer naar het hotel.

Silvia is weer helemaal gerustgesteld dat ze in Sunview is. Het voelt als een soort thuis komen. Het internet werkt gelijk weer goed en ze kan weer op haar eigen vertrouwde wifi-code inloggen! Hier gaan we het nog wel even uithouden!

Enitan blijkt volgens de medical check-up ook erg ziek te zijn… Hij schijnt hevige Malaria te hebben… Als dat als ziekteverschijnsel heeft dat je erg baldadig met oma’s gaat doen, dan snap ik het helemaal! Maar hij heeft geen koorts, geeft niet over, is niet aan de diaree… Ja hoor, hij heeft hevige malariahaha… Ook zou hij wormen hebben, als we de medicijnen die we gekregen hebben, moeten geloven. Hij heeft kalk te kort en heeft dus ook kalktabletten gekregen. Nou kan dat natuurlijk geen kwaad om die te geven, maar deze tabletten mogen niet aan kinderen onder 3 jaar gegeven worden. Uhhh er staat toch in het rapport dat Enitan 1 jaar is??? Verder hebben we paracetamolsyrup en multivitaminen gekregen, want ja, die hebben papa en mama natuurlijk niet meegenomen vanuit Nederland. NOT! We laten het maar eens goed uitzoeken in Nederland en dan zien we wel weer verder. Het kan in ieder geval geen kwaad voor de MVV (machtiging voorlopig verblijf), want daar hebben we het voor nodig.

Wij vermaken ons hier nog wel even! Tot de volgende blog! Hopelijk kan ik dan melden dat papa Martijn weer naar Nigeria komt…

Dikke kus voor jullie allemaal, die dit elke keer weer lezen en een berichtje achterlaten. Dat is zooooo leuk!

SomeDelight?

We zijn weer verhuisd, en wel naar Osogbo.Op zaterdagochtendzwaaien we iedereen bij het hotel uit en maken nog wat laatste foto's voor het archief. Het SunView hotel was eigenlijk perfect en we hebben het prima naar ons zin gehad, maar voor de afwisseling is het goed om weer eens een andere omgeving te zien. De reis naar Osogbo is relatief kort en met 2,5 uur rijden we de stad binnen. Osogbo is een enorme stad, veel groter en drukker dan Akure. We komen langs een markt die misschien wel vier voetbalvelden groot is, bezaaid met goederen en mensen.. Daar wil je niet de weg kwijtraken - of erger nog - elkaar. We rijden het laatste stuk over een verlaten splinternieuwe snelweg met één nadeel, er mist een brug om de twee delen bij elkaar te brengen. Een grote ingesleten zandweg doet dienst als alternatief.