We kunnen ons nog herinneren dat we vooral moe werden van al het wachten totdat we eindelijk het bewuste belletje kregen om Enitan op te halen, nu tijdens de laatste loodjes kunnen we met recht zeggen dat we het wachten ook nu wel weer een beetje zat zijn. Ondertussen zitten we in de tiende week, wat op zich al een prestatie is, vinden we zelf.

Zoals al gezegd zitten we nog steeds in Lagos en wachten we geduldig totdat ons contactpersoon ons belt om aan te geven dat Silvia met Enitan naar Abuja kan vliegen om daar Enitans paspoort en de gelegaliseerde papieren op te halen. We verwachten ergens deze week dat belletje, maar het kan ons niet snel genoeg zijn, we willen nu wel naar huis..

Het hotel waar we ons op dit moment bevinden - Aries Suites - is gelukkig echt een toplocatie. Het hotel bevindt zich op een compound aan de rand van Lagos en staat vol met grote en luxe panden. Sommige worden verhuurd, andere zijn hotels of gewoon privé bezit. De huizen hebben allemaal een unieke architectuur, eigenlijk een ratjetoe aan lelijke gebouwen, met een aantal bijzondere exemplaren ertussen waaronder een villa geheel in zwart marmer. Precies zoals het huis van Gru in 'Verschrikkelijke ikke'..we hebben nog geen Minions gezien overigens..

We vinden het opvallend rustig, enkel in de ochtend is het vrij druk met expats (voornamelijk chinezen) die van hotel naar werk lopen/rijden. Het compound is bewaakt en we kunnen veilig elke ochtend een rondje maken met Enitan, één van de vaste rituelen, die we weer geïntroduceerd hebben, aangezien dat in SunView niet kon. Na het rondje gaat Enitan vrij snel naar bed, waarbij wij ook gelijk van de mogelijkheid gebruik maken om ook een dutje te doen, of even lekker het internet af te struinen. We hebben ondertussen al een autostoeltje en fietsstoeltje via Marktplaats op de kop getikt, Opa Wim rijdt het hele land door :)

Het eten in Aries is heerlijk, er is een Indiase kok en die heeft erg lekkere gerechten in zijn assortiment. De ene dag is het een hamburger of sandwich met friet, de andere dag een lekkere kip korma met Chinese rijst, afvallen zullen we denk ik niet meer doen. We hebben overwogen de kok ook te adopteren, maar dat vonden we toch net teveel van het goede. 's Morgens hebben we wel wat bekijks met onze hagelslag, pindakaas en schuddebuikjes op tafel, Enitan krijgt gewoon pap in de ochtend. 's Avonds proberen we wat Nederlandse groente te introduceren die Martijn verpakt (je kent ze wel, van de zakjes met een groene dop) heeft meegenomen uit Nederland. De aardappel is nog niet Enitan's favoriet, die komt nog wel eens met dezelfde vaart terug naar buiten, alles waar pasta of rijst in zit gaat prima....ook bloemkool en broccoli.

Zowiezo zien we een verandering bij hem als het gaat om eten, was het in het begin nog zo dat hij direct ging schreeuwen als hij alleen al zijn lepeltje zag, nu wacht hij geduldig tot zijn portie is klaargemaakt en snap het ook wat 'klaar' en 'op' betekent. Hij bevestigt dat dan door zijn handjes omhoog te doen en zegt dan 'klaaaarrrr!!'. Dat doet hij ook als hij vindt dat hij lang genoeg op het potje heeft gezeten, erg grappig.

In de middag eten we ook brood dat we uit de supermarkt halen. Dat is ook het uitje dat we om de dag doen, even winkelen in het plaatselijke winkelcentrum. En dat ziet er echt heel mooi uit, net of je in Frankrijk een SuperMarché inloopt, met naast levensmiddelen ook schoenenwinkels, een juwelier, kledingwinkels etc, etc. Loop je dan echter weer naar buiten, sta je ook direct weer gewoon in Nigeria - Het verkeer is een chaos, overal proberen mensen je dingen te verkopen en de wegen zijn slecht. Toch heeft het ondertussen wel iets, je raakt er aan gewend en het voelt behoorlijk vertrouwd. We kijken er niet meer vanop als er uit onverwachte hoek een aantal zwarte ML's komen aanscheuren die zonder blikken of blozen even de weg over schieten. Of een blinde vader die met zijn zoon aan zijn hand tussen de files doorloopt om voor geld te bedelen, merk je elke dag wat minder op, erg eigenlijk. Ook de overvolle busjes zien we eigenlijk niet meer. Het blijkt ook dat deze busjes, op het moment dat ze gekocht worden, eerst van binnen helemaal worden gestript om daarna Nigeriaanse bankjes in te zetten. Deze staan een stuk dichter op elkaar zodat er in plaats van 8 personen nu 12 of in sommige gevallen zelfs 16 personen in kunnen + een niet nader te noemen aantal kippen..

Een dezer dagen zijn we met Enitan naar de kapper geweest, zoals veel winkels is ook dit een soort kleine garage waarin een kapper gepropt zit, er staan twee stoelen en zo te zien kan hij niet echt rondkomen van zijn werk als haararchitect want naast kappen verkoopt hij ook broeken, schoenen, schoensmeer en schoonmaakartikelen, oh nee, die zijn van de buren...

Enitan is geen fan van de kapper, hij zet een behoorlijke keel op als hij een schort voor krijgt en de tondeuse wordt aangeslingerd. Hij zit bij Silvia op schoot die hem heel goed moet vasthouden, want hij schiet alle kanten op. De kapper blijft maar sorry, sorry zeggen...maarja hij kan er ook niets aan doen, dit moet even gebeuren. Na 5 minuten is Enitan weer helemaal bij de tijd met zijn nieuwe haarstijl. Wij zijn vooral blij dat we 's morgens niet meer het gevecht moeten aangaan met dat kroeshaar. Aan de bovenkant hebben we het iets langer gelaten, een soort Denzel Washington in het klein.. De schade? 500 Naira's, omgerekend ongeveer 2 euro en 40 cent.. Daar hangen ze in Nederland bij de kapper je jas niet eens voor op.

De avonden beginnen wel vroeg en als Enitan zijn bedje heeft gevonden ploffen wij (heel zacht..) op het bed om nog even te relaxen. De internetverbinding is behoorlijk goed, dus we hebben aan Netflix een hele goede, wel wat trucjes nodig om dat in Nigeria aan de praat te krijgen (voor de meeschrijvers, probeer Hola via Firefox).

Ons ticket voor de terugreis staat op dit moment op 3 september gepland en mochten we einde van de week iets te horen krijgen over Abuja zou het zomaar kunnen gaan passen binnen de dagen die we dan nog hebben. Wel moet Silvia dan voor 3 dagen nog een nieuw visum aanvragen (dat is maar 3 maanden geldig vanaf datum afgifte) en Martijn heeft een extra stempel nodig in zijn paspoort.. lekker gedoe, maar het houdt ons van de straat..Toch hopen we stiekem dat we eerder nieuws krijgen, zodat we op of voor 29 augustus a.s. op het vliegtuig kunnen stappen...'fingers crossed'...