Halverwege...als het goed is.
17 jul. 2015
🇳🇬
vanuit Nigeria
Donderdag j.l. zijn we officieel 6 weken in Nigeria en als we een beetje in een optimistische bui zijn mogen we stellen dat we halverwege zijn. En als we naar de procedure kijken dan zitten we ook op schema. Zoals gezegd zijn we nog aan het wachten op de definitieve documenten vanuit de rechtbank in Akure die naar Abuja gestuurd moeten worden voor legalisatie. Dat duurt tussen de 10 en 15 dagen, waarna Silvia met Enitan naar Abuja mag vliegen om de documenten en het paspoort op te halen. Op dit moment hebben we nog niet alle documenten, aangezien de ambtenaren hier in Akure nogal wat moeite hebben met de Europese namen en er dus verschillende fouten in de documenten waren gekomen, waarbij zelfs onze procedure was omgewisseld met die van Esther en Jan..waardoor de namen helemaal niet meer klopte. Gelukkig kennen onze contactpersonen de juiste weg om dit te corrigeren, echter het kost weer tijd.
Ondertussen is wel het verzoek om een MVV goedgekeurd en hebben we bij de ambassade in Accra (Ghana) gecheckte of deze is aangekomen. De Nederlandse ambassade in Lagos stuurt het paspoort en alle andere documenten naar Accra aangezien dat de dichtstbijzijnde plek is waar het visum kan worden afgegeven. We hebben ook al een geboortecertificaat met daarop zijn nieuwe namen, erg leuk om te zien!
Om het visum aan te vragen heb je een aantal documenten nodig die we hier in Nigeria bij elkaar moeten sprokkelen, één daarvan is een recent medisch onderzoek zodat geconcludeerd kan worden dat er niets mis is met Enitan dat een gevaar kan zijn in Nederland. Aangezien we zaterdag vertrekken naar een ander hotel in Osogbo - twee uur rijden van Akure - leek het ons handig om dit nu nog te doen, het was weer een verhaal op zich...
We doen de zogeheten check-up in een lokaal ziekenhuis waar een dokter is die de organisatie kent en weet wat hij moet opschrijven. Eigenlijk heel erg basis zaken zoals lengte, gewicht, bloedgroep en meer van dat soort dingen. We moeten er goed op letten dat dit nu onder de nieuwe naam van Enitan gaat, anders hebben we gezeur bij de aanvraag van het visum. Enitan is geen fan van ziekenhuizen aangezien hij vanaf zijn geboorte onder behandeling is geweest voor zijn benen en voeten, alles met een stethoscoop zorgt voor een kleine paniekreactie... Gelukkig zijn papa en mama in de buurt. Het ziekenhuisje is wederom een donker hol met hier en daar wat banken waarop we mogen gaan zitten. In de hoek staat een tv waar continue de Afrikaanse versie van GTST wordt afgespeeld, maar zo slecht geacteerd dat het eigenlijk hilarisch is. Wat overigens ook heel populair is in Nigeria is een soort Bollywoodachtige Indiase dramaserie, maar dan zonder het dansen en de muziek - bijna net zo grappig. We missen net het einde van een spannende aflevering waarin een medicijnman vreemdgaat met een lokale kapster met één been, omdat we aan de beurt zijn..
De spreekkamer is zo groot als een gemiddeld kippenhok en staat vol met stellingen met oude papieren en...nog meer rommel. Ergens tussen de rommel zit iemand met een stethoscoop - dat zal de dokter dan wel zijn. De dokter praat net zo onduidelijk als hij schrijft en dat maakt de communicatie lastig.. Moet hij nu staan, liggen, lopen ?? Maar uiteindelijk zijn alle maten opgenomen en de beentjes bekeken, alleen nog even wegen...whoeps..Enitan wordt uit Silvia's armen gerukt en mee naar boven genomen naar de baby weegschaal, aangezien hij nog niet zelf op de gewone weegschaal kan staan. Zijn kleren worden van zijn lijf gerukt en wegen maar.. Silvia mag niet mee dus Enitan zet het op een brullen. Een paar seconden later krijgt ze onze gillende telg weer terug in zijn blootje, met de kleren er bovenop, inclusief luier..alstublieft...
Dan bloed prikken, dat gebeurt in de schuur aan de andere kant van het gebouw waar 'laboratorium' boven staat. Martijn moet uitleggen waarom wij Nederlands zijn en toch geen 'van' in onze naam hebben. Ze kennen hier namelijk alleen Van Basten, Van Persie en Van Gaal... Er komt een nieuwe naald uit een zakje en onze chauffeur houdt de arm van Enitan goed stevig vast, Silvia houdt de rest in de houdgreep. Martijn maakt van dit moment een foto (ja, erg hè). Enitan zet het op een huilen en Silvia kan net voorkomen dat Enitan in de naald grijpt na het aftappen. We hebben alle testen doorstaan en kunnen naar huis. Ons contactpersoon zal de documenten later ophalen en bij ons on Osogbo brengen.
Osogbo is een wijziging van ons plan. Aangezien Martijn terug moet naar Nederland was het eenvoudiger om in SunView te blijven, maar het werd toch geadviseerd om te verkassen. SunView lijkt langzamerhand op een Franse camping (je weet wel, waar je moeten zoeken naar de Fransen) en dat zou wellicht niet bij alle hotelgasten in goede aarde kunnen vallen, het zou ze het idee kunnen geven dat we systematisch hun kinderen aan het 'exporteren' zijn. Het hotel in Osogbo staat zeer goed bekent en heeft de bijzondere naam Delightsome. Er is meer ruimte en een schoon zwembad. Met de komst van Marijke in het achterhoofd vonden we het een goede stap. Hierdoor zitten we al iets dichter bij Lagos en hoeft Marijke minder ver te reizen. Zondag komt ze naar Osogbo aangezien ze zaterdag in de avond land in Lagos. Martijn gaat dan met de zelfde rit dit Marijke maar Osogbo brengt terug naar Lagos om maandag het vliegtuig naar Nederland te nemen.
Dat Martijn weg moet hebben we ondertussen wel vrede mee, het is hopen dat hij heel snel weer terug kan voor de laatste weken in Lagos. En stiekem is het natuurlijk hartstikke leuk dat Marijke hier naar toe kan komen en al een beetje kennis kan maken met haar kleinzoon. We beloven hierbij plechtig dat Enitan als eerste bij de andere opa en oma mag komen logeren om het goed te maken :)
Nu is het tijd om koffers in te gaan pakken om morgen de reis naar het nieuwe hotel te maken, we zijn ontzettend benieuwd hoe het eruit ziet en of we het net zo naar ons zin zullen hebben als hier in SunView.
De grote wisseltruc
11 jul. 2015
🇳🇬
vanuit Nigeria
Het hotel is toch wel een verademing in vergelijking met Villa Akure, ondanks dat we het ook daar prima naar ons zin hadden. Het SunView hotel ligt een paar kilometer dichter bij het centrum en is verdeelt in twee gedeelten waar een relatief rustige weg tussen loopt. Aan de linker kant is het zwembad, het restaurant en de lobby en aan de andere kant de appartementen en hotelkamers. Het personeel is enorm vriendelijk en iedereen groet ons hartelijk. Enitan krijgt alle aandacht van de wereld en staart alle medewerkers en gasten met grote ogen aan.Een van de grootste voordelen van het hotel is dat er altijd stroom is, dus ook airco. Er staan grote generatoren en binnen 10 seconden nadat de stroom wegvalt schieten de aggregaten aan. Geweldig! De kamer is netjes, het bed is groot en de douche geeft warm water.
We hebben het voor elkaar gekregen om hetzelfde ritme aan te houden, dat is in de ochtend wat lastig aangezien de kamer dan eigenlijk schoongemaakt moet worden, maar daar doen ze niet moeilijk
over, komen ze gewoon terug als hij wakker is. En slapen doet hij veel! We zijn ontzettend blij dat we al vroeg zijn begonnen met het slapen in het campingbedje, want daar plukken we nu de vruchten
van - zonder morren gaat hij liggen en doet zijn oogjes dicht. Hij weet ook direct dat hij na het wakker worden op het potje moet en doet daar zowel een nummer 1 als nummer 2.
We ontdekken ook de Nigeriaanse keuken een beetje aangezien dat ook in het restaurant wordt geserveerd. De gebakken banaan en rijst is heerlijk, zo ook alle gerechten waar kip in zit. Daarnaast is
er ook gewoon spaghetti of frietjes te krijgen. Enitan eet in de avond gewoon met ons mee, in de ochtend maken we de pap in de ontbijtzaal. Vielen we in Villa Akure nog aardig af, denken we niet
dat dit hier nog verder door gaat zetten.
Vrijdag was natuurlijk zijn allereerste verjaardag en dat hebben we gevierd! Op de hotelkamer hingen slingers en ballonnen. Cadeautjes in de aanslag en zingen maar! In de middag zijn we naar Villa
Akure gegaan om daar de speciaal bestelde taart op te eten met daarop "Happy Birthday Enitan 1 year. Volgens ons vond hij het allemaal wel heel bijzonder - al kunnen we dat natuurlijk alleen maar
uit zijn uitdrukking halen. Vanuit Nederland kregen we ook heel veel felicitaties op ons blog, op Facebook, via de mail, via WhatsApp en ook een prachtig filmpje met alle kaarten die naar ons
huisadres waren gestuurd. Ook namens Enitan heel erg bedankt!
Ons bezoek aan Villa Akure hebben we gelijk gecombineerd met een aantal wassen, jammer genoeg hebben we niet alles kunnen doen aangezien zowel de stroom als ook de generator niet werkte. Er hangt
dus nu al twee dagen natte was aan verschillende touwen door de kamer heen..drup, drup....
Wat wel erg jammer is dat we hebben moeten besluiten dat Martijn (even) terug moet naar Nederland. Ondanks de rust en de medicijnen lijkt hij niet te herstellen en met nog zo'n lange periode voor
de boeg we vinden het onverstandig om ermee te blijven lopen in Nigeria. Een lastig besluit aangezien er veel praktische zaken bij komen kijken en het zeker ook voor Enitan even verwarrend kan
worden. Het is daarom heel fijn dat de moeder van Silvia deze kant op komt om tijdens Martijn's afwezigheid Silvia te ondersteunen. De voorbereidingen zijn daarvoor in volle gang, zoals visum,
inentingen, uitnodigingsbrieven en lijstjes met dingen die mee moeten. Het is fijn dat ook de stichting in Nederland en hier in Nigeria hierbij heel behulpzaam zijn. We gaan uit van een periode van
twee weken waarna Martijn weer terug kan zijn om de laatste weken samen door te brengen voordat we met z'n drieën naar huis komen.
Al met al zorgen deze ontwikkelingen er wel weer voor dat er weinig saaie dagen zijn geweest en waarschijnlijk gaan komen. Morgen (zondag) komen er nieuwe families naar Villa Akure voor de eerste
ontmoeting met hun kindje, wij voelen ons haast al veteranen hier.
Even geduld aub
08 jul. 2015
🇳🇬
vanuit Nigeria
Tja, beter kunnen we het eigenlijk niet omschrijven. Nu is dus de periode van groot geduld aangebroken. De week na de rechtszaak zijn de papieren opgesteld die in Abuja gelegaliseerd moeten gaan worden zodat we een paspoort kunnen aanvragen, o.a. het geboortecertificaat van Enitan. Deze week zijn de papieren dus onderweg naar de hoofdstad en kunnen wij niet anders doen dan wachten en genieten van de tijd die we hier samen hebben. We proberen bijvoorbeeld zoveel mogelijk van de achtergrond van Enitan te weten te komen en hoe/waar/door wie hij de eerste maanden is verzorgd. We vinden het een prettig idee om dit alles in ieder geval te weten en waar mogelijk foto's te nemen.
We hebben heel veel reacties gehad op de foto's en onze outfits bij de rechtszaak, we hebben er zelf ook veel lol in gehad. Het is fijn om te lezen dat er veel aan ons wordt gedacht en naar ons
gevraagd. De opa's en oma's hebben het er maar druk mee en dat vinden ze volgens ons helemaal niet erg.
Ondertussen is de 5e week aangebroken en leven we stiekem al een beetje naar de 'halverwege' mijlpaal toe. Het ontbijt begint wat eentonig te
worden, zo ook de mogelijkheden van het avondeten. We verheugen ons erop om de komende twee weken in het hotel te mogen vertoeven, al was dat aan het begin van de week even een uitdaging, er was
namelijk geen plek en men was vergeten te reserveren... We blijven dus nog in Villa Akure zolang er nog geen plek is.
Enitan begint wat eenkennig te worden en dat is een goed teken, opgepakt worden door anderen vindt hij nog steeds niet erg, maar een lachje
kan er echt niet meer vanaf. Een grote glimlach als hij terug naar papa of mama mag (hij noemt ze voor het gemak beide da-da). Eten blijft een uitdaging, hij eet alles wat je voor hem zet, maar
raakt behoorlijk in paniek als het bord leeg is, of als de lepel niet snel genoeg naar zijn mond gaat. We proberen ons er maar niet teveel door af te laten leiden..hij zal toch moeten leren om op
zijn beurt te wachten.. Slapen gaat prima in het campingbedje en hij zit elke avond vol verwachting te kijken wanneer we "Ik ga slapen, ik ben moe" gaan zingen. Soms wordt hij echt te vroeg wakker
en is hij niet meer stil te krijgen, dan mag hij tussenin en breekt hij de tent (klamboe) af.
Over klamboe gesproken, één van de kakkerlakken had deze week het idee om in de klamboe te kruipen en zat vriendelijk te wachten in de nok
van de klamboe tot wij wakker waren..... iieeeeeuw! De volgende nacht hadden we dus de klamboe hermetisch tussen de matras gestopt en lagen we met oren op stokjes te luisteren of we zo'n ding
voorbij hoorde komen, resultaat... Een gebroken nacht.
Vorige week zijn we ook nog in Owo geweest voor een bezoek aan een museum met archeologische vondsten en historische relikwieën. Owo ligt ten Oosten van Akure en is het dorp waar Enitan vandaan
komt, dus des te leuker om foto's te maken. Het is lekker om er even uit te zijn en wat andere plekken te zien. Owo ziet er uit als elk ander dorp dat we gezien hebben, maar toch is het bijzonder
om te er te zijn, hier liggen wel Enitan's roots. Ook hier zijn wij eigenlijk zelf de grootste attractie, zeker aangezien er net een aantal klassen schoolkinderen voorbij komen in mooi wit met
paars uniform. We maken visa-versa foto's aangezien we toch wachten op benzine, de generator van het museum moet gevuld worden, anders zien we niets. We lopen samen met een 5 tal politieagenten -
die blijkbaar ook geïnteresseerd zijn in de historie van Owo - naar binnen. De gids zat duidelijk op 'de brommer' want hij weet niet hoe snel hij voorbij alle beelden, zwaarden, kostuums en stenen
moet gaan, waarbij zijn mond geen moment stil valt. Niet erg, want het was bloedheet in dat hol... Als afsluiting zijn we nog bij een lokale weverij geweest waar traditionele kleden uit Owo werden
gemaakt, leuk voor Enitan zijn kamer. We doen ons best om er nog een leuke deal uit te halen door meerdere kleden te kopen, maar er gaat geen Naira af bij deze dames.. Jammer dan kopen we er maar
één.
We hebben dus niet stil gezeten en in de loop van de week ook nog de 'hot and cold springs' in Ikogesi bezocht, iets meer dan een uur rijden van Akure in de staat Ekiti. Een bijzonder staaltje
natuur waar vanuit dezelfde berg zowel ijskoud als warm water komen, zo zuiver als bronwater. Er wordt bronwater gewonnen voor verkoop en onderaan was een zwembad gemaakt waar we veilig konden
zwemmen. Toen we aankwamen waren net tientallen basisschoolkinderen aangekomen voor een soort van schoolreisje... Als sardientjes in een blik zaten ze in het pierenbadje. We hebben even de tijd
genomen om lang te lunchen zodat de pieren weer lekker richting huis waren voordat wij het zwembad in doken. Toen we dat aan jet einde van de dag alsnog deden waren we nog steeds de attractie van
de dag, op een gegeven moment stonden er meer mensen foto's van ons te maken dan dat er mensen in het water waren. Één ding is duidelijk, Enitan vindt zwemmen helemaal geweldig en is door het dolle
heen als hij met zijn blauwe zwembroek in het gele zwembandje wordt gezet. Voldaan reden we naar huis..
De procedure heeft niet stil gestaan, meest memorabel is het maken van de pasfoto van Enitan die nodig is voor zijn paspoort. Dit gaat niet - zoals in Nederland - in een fotowinkel, maar langs de
kant van de weg in de berm. Silvia ging boodschappen doen en plots stopte de chauffeur aan de kant van de weg, Silvia en Enitan moesten uitstappen bij het bord "2 minutes digital passport" waar op
een muur een witte lap was opgehangen van 80x100 cm. Enitan moest op het houten krukje gaan zitten, wat al een uitdaging op zich was voor een kind van bijna 1 jaar. Doordat we langs de kant van de
weg stonden was er veel afleiding voor Enitan waardoor hij alle kanten op keek behalve richting de fotograaf met zijn oude compactcamera waar wij de vakantiekiekjes op Terschelling mee maakten.
Silvia probeerde zijn aandacht te krijgen door met haar hoofd net boven dat van de fotograaf gekke bekken te gaan trekken, waardoor Enitan ging lachen en een perfecte zwaai,zwaai uitvoerde..helaas
mocht je niet zwaaien en lachen op de foto. Na een paar pogingen was het toch gelukt..
Ondertussen zitten we een dag in het hotel en proberen we ons te settelen. Volgende keer dus meer over het hotel en Enitan zijn verjaardag die aanstaande vrijdag is.
Groeten uit SunView
De rechtzaak
02 jul. 2015
🇳🇬
vanuit Nigeria
Woensdag aan het einde van de dag werd echt bevestigd dat de volgende dag de rechtzaak zou plaatsvinden. Silvia moest er wel om vragen, anders hadden we misschien nog langer in spanning gezeten. We proosten s avonds bij het zoveelste glas Malibu-jus en liggen vroeg in het mandje.
Het onweer en de regen de volgende ochtend is uitzonderlijk. We kunnen elkaar haast niet verstaan, zo gaat het tekeer. De lucht is donker en er vormen zich grote plassen rondom ons huis... Het zal
toch niet zo zijn dat de wegen onbegaanbaar zijn? We ontbijten en schieten onze traditionele kleding aan. Silvia in een blauwe jurk met dito sjaal op het hoofd, Martijn in een lekker ruim zittend
grijs/bruin Nigeriaans pak met belachelijke hoed. Enitan heeft een blauw shirt met een printje, eronder een stoere kaki broek met bretels.
De auto staat stiptom 9:00klaar en brengt ons binnen een half uurtje bij de rechtbank, de wegen zijn best aardig begaanbaar... het valt eigenlijk wel mee.
De rechtbank is een soort binnenplaats met daar omheen allerlei kleine gebouwtjes met verschillende soorten raampjes, waarmee het doet lijken op het Land van Laaf in De Efteling. Op sommige plekken
zitten mensen te wachten op oude bankstellen onder een golfplaten dak, het blijkt de gezamenlijke wachtruimte te zijn. We hebben natuurlijk veel bekijks, maar we kijken lekker terug. We worden een
andere kamer in gedirigeerd waar een grote tafel staat met plek voor rond de 10 personen en er staat een tv + generator, verder zijn de muren geel en kaal. Er lopen allerlei mensen in en uit en we
zien hier en daar ons dossier, of delen daarvan, tevoorschijn komen. We wachten meer dan een uur voordat er beweging komt, wij mogen weer ergens anders wachten en Esther en Jan blijven achter - de
wachtkamer blijkt ook de plek te zijn waar de zitting plaatsvindt.
Ons nieuwe kamertje is een soort bezemkast met kapotte stoelen waar een vriendelijke politieagent voor staat, we kletsen wat en Silvia loopt met Enitan over de binnenplaats. Ze is een lopende
attractie en mensen blijven stilstaan om ze eens goed te bekijken. We gebruiken de tijd om luier te wisselen en wat te drinken om na weer een uur eindelijk uit onze bezemkast te worden geroepen.
Het magistraat is een vriendelijke gezette dame met grote gouden oorbellen, het is duidelijk dat ze autoriteit heeft. Iedereen die we hebben binnen zien komen zitten er ook, ze hebben allemaal een
rol in het spel dat nu gaat beginnen. Wij zitten aan de andere kant van de tafel, precies tegenover het magistraat. Aan de linkerkant staat een man in pak en stropdas op en begint het rapport van
het ministerie voor te lezen. De achtergrond van Enitan, waarom hij is afgestaan, hoe hij bij de stichting terecht is gekomen en hoe uiteindelijk wij als adoptie-ouders zijn goedgekeurd. Ons huis,
werk en familie wordt omschreven als ook de opmerkingen uit het gezinsrapport van de kinderbescherming. Het magistraat schrijft alles letterlijk op en het duurt behoorlijk lang voordat dit alles is
geregeld.
Dan wil ze graag nog wat vragen aan ons stellen. Martijn heeft ondertussen zijn petje afgedaan en gaat staan - zoals dat hoort - om de vragen te beantwoorden. Ze wil ook een vraag aan Silvia
stellen, maar ondertussen is Enitan in haar armen in slaap gevallen en ze vindt dat voldoende teken om te besluiten dat moeder en kind prima bij elkaar passen - Silvia mag weer lekker gaan zitten.
Als afsluiting spreekt het magistraat haar oordeel/vonnis uit en wijst ons officieel toe als de ouders van Enitan. Alle mensen in het kamertje feliciteren ons hartelijk en hier en daar worden nog
wat stichtelijke woorden aan ons gericht rondom de opvoeding en het belang van het geloof hierbij. Ook wordt aangemoedigd om Enitan te ondersteunen in het eventueel later ontdekken van zijn
achtergrond in Nigeria. We nemen de adviezen ter harte en gaan met iedereen op de foto.
Tot zover het officiële gedeelte en een mooie mijlpaal in onze reis. De volgende stap is het versturen van de documenten die als resultaat van de rechtzaak worden opgesteld naar Abuja, daar worden
ze gelegaliseerd waarna we Enitans paspoort kunnen aanvragen. Gemiddeld kost dit zes weken en daar moeten we dan ook maar vanuit gaan.
We sluiten deze dag af in het SunView hotel waar we heerlijk eten en alvast een kijkje nemen in deze accommodatie, aangezien we waarschijnlijk de komende weken hier moeten vertoeven. Er staan
alweer nieuwe adoptie-ouders te wachten voor de kinderen die in Villa Akure zitten en die mogen ook de eerste weken hier verblijven.
De afgelopen dagen duurde wel behoorlijk lang en leken nogal op elkaar, dus het is fijn om nu echt een stal te hebben gemaakt. Morgen maar weer terug naar het oude ritme en plannen maken voor de
komende dagen, we willen nu wel weer eens iets meer van het land zien!
Veel liefs van Martijn, Silvia en nu officieel Enitan Daniel Tack
Op audiëntie..
25 jun. 2015
🇳🇬
vanuit Nigeria
Laten we met het slechte nieuws beginnen, er was dinsdag geen rechtzaak. Misschien was het een stukje zelfbescherming, maar we hadden het een beetje verwacht en we waren ervoor gewaarschuwd..
Teleurstelling verwerken en verder met de dagelijkse dingen, ondertussen zijn we alweer drie weken in Nigeria en dat is niet niks. We hoorden deze week van een stel dat vandaag naar Abuja mocht
vliegen voor de laatste papieren zodat ze binnen 2 weken thuis zouden zijn, waarmee ze 12 weken in Nigeria zijn geweest, toch wel fijn om te weten dat het kan.
Niet dat we het niet naar ons zin hebben, integendeel! Van heimwee is in ieder geval geen sprake en we zijn een aardig geoliede machine aan het worden. De machine wordt wel voornamelijk geleidt
door wel of geen elektriciteit en daarin volgen we het gemiddelde Nigeriaanse gezin. Er is vaker geen stroom dan wel, dus elk moment moet je pakken om te wassen, telefoons en laptops op te laden of
snel even water koken in de waterkoker. Als er geen stroom is doe je niets, daar is het immers ook veel te warm voor. De overheid van Nigeria is de stroomleverancier en richting het einde van de
maand is er verdacht vaak stroom, dat heeft ermee te maken dat aan het einde van de maand de rekening bij mensen op de deurmat ligt en ze graag willen dat je betaalt. Dat vanaf de 1e van de maand
de stroom weer minstens 3 dagen nergens te bekennen is weet men dan al..
Maar vandaag, Donderdag de 25e mochten we wel op audiëntie komen bij de commissaris van het ministerie van Sociale Zaken en Vrouwenaangelegenheden. Haar medewerkers hebben de papieren getekend voor
Enitan’s adoptie, de papieren op basis waarvan wij mochten afreizen om de procedure af te ronden. Het is geen stap in het proces die we van tevoren wisten, maar we doen alles om de rechtzaak zo
snel mogelijk te laten plaatsvinden en dit lijkt een goed idee, plus.. je bent er weer even een ochtendje uit.
10:00 stipt staat de witte pick-up met bestickering van de Ondo State waar we verblijven voor de deur van Villa Akure. De chauffeur kan net over het stuur heenkijken en het is een wonder dat hij
überhaupt bij de pedalen kan. Enitan heeft een vroeg slaapje gedaan zodat hij niet aan het jengelen gaat op het moment-supreme. Het weer is gelukkig vrij koel en dat is wel welkom aangezien we met
onze lange broek en nette schoenen in de auto zitten, Enitan heeft voor de gelegenheid een slabbetje omgekregen, aangezien hij ontzettend kwijlt te laatste tijd en we niet met een zompige polo
willen komen aanzetten. De auto brengt ons een stukje in het achterland van Akure waar de wat luxere woningen staan, we hobbelen een kleine 20 minuten over deels verharde en deel zanderige wegen
met flinke gaten.
We komen een afgesloten terrein op waar we naar een klein kamertje worden gedirigeerd, we duiken onder de laaghangende bedrading door en stiefelen het kantoor van de director met de naam Michael
in, hij schijnt ook een rol te hebben in het proces. Zijn kantoor is niet groter dan onze badkamer en er werken drie mensen, waarvan er één direct achter de deur zit die altijd open staat, we zagen
haar ook pas op de terugweg. Verder is het een donkere boel, maar we worden vriendelijk ontvangen. Michael dirigeert ons over het terrein naar het kantoor van de commissaris ergens diep verborgen
in het complex. Enitan wordt door Silvia meegesleept samen met een doekje dat we continue gebruiken om zijn mond af te vegen, ze schijnen een vieze toet hier echt heel erg smerig te vinden.
We komen op een verdieping waar we de galerij oplopen en plots rechtsaf slaan, een ontvangstruimte voor gasten. Wederom donker met bruine wanden en in de rechter hoek een glazen hok waar achter een
secretaresse zit te werken. We mogen gaan zitten op de sofa en de kinderen worden even geshowd, o.a. om te laten zien hoe de beentjes en voetjes van Enitan zijn gegroeid, ze kennen de foto’s van
toen hij net binnen was gekomen. Na een tijdje opent Michael het samenzijn met een voorstelrondje. Esther en Jan presenteren zichzelf en daarna wij. Netjes opstaan en vertellen wie je bent. De
vrouwelijke commissaris is ontzettend vriendelijk en begint haar betoog met te excuseren dat we niet in haar kantoor kunnen werken, dat wordt namelijk verbouwd. Ondertussen wandelen er allerlei
andere mensen binnen die enkel als klapvee lijken te dienen. De commissaris verteld dat ze er alle vertrouwen in heeft dat wij goede ouders zullen zijn voor de kinderen en dat ze zelf in Nederland
is geweest om met eigen ogen te zien hoe kinderen daar opgroeien. Dat is niet heel vreemd als je bedenkt dat het principe van adoptie in Nigeria totaal onbekend is, men snapt niet dat je een kind
uit een ander land zou willen verzorgen en liefhebben als je eigen kind. Ze besluit met nog wat stichtelijke woorden over dat ze er vanuit gaat dat wij de kinderen alleen het beste zullen bieden en
naar de hoogste standaarden zullen verzorgen. Ze beloofd nadat de procedure is afgerond samen iets te gaan drinken in een informele sfeer als ‘One big happy family’ - nou graag - dus regel die
rechtzaak fff.
In Nigeria worden overal foto’s van gemaakt, dus ook van dit tafereel. Het publiek waarvan wij in eerste instantie denken dat ze enkel vulling zijn voor de kamer blijken fotografen te zijn en we
poseren met iedereen die dat wil. Dit is dan ook het einde van dit bezoek en de commissaris zwaait af en wij zwaaien terug. We vragen ons - heel kort - af hoe dit gaat bijdragen aan het regelen van
een zitting voor de procedure, maar misschien is dit wel de manier hoe het werkt in de Nigeriaanse publieke zaken. Overal je neus laten zien, vriendelijk kijken en af en toe een foto laten maken.
Ons contactpersoon moet nog verder werken en geeft aan dat ze aan het einde van de dag nog even langskomt. We hobbelen weer 20 minuten terug en rollen bekaf onze kamer binnen, Enitan maakt zijn
slaapje af en wij profiteren mee.
Hoe het nu verder gaat weten we niet, maar een dezer dagen komt er vast weer een datum naar boven waarop we ons kunnen gaan concentreren, tot het zover is gaan we verder met onze routine te
verfijnen en tijd met Enitan en elkaar door te brengen. Liefs uit Nigeria.
Klappen en zwaaien
22 jun. 2015
🇳🇬
vanuit Nigeria
Villa Akure staat er nog en er is weinig veranderd. Na de terugreis van Lagos naar Akure is het omgeving gelijk gebleven, de bewoners gelijk gebleven en het weer nog steeds lekker gematigd (als in bewolkt met 25 graden, hier en daar zon en ’s nachts enorme buien). We zijn weer aardig in het ritme gekomen, al gaat het niet altijd perfect. Er zijn meer bewoners in het huis en daarvan is het ritme net even anders, of de Nanny heeft opeens het geweldige idee om precies voor de deur van Enitan keihard te gaan staan bellen, resultaat… wij een kind dat een uur overstuur is en alleen maar rustig wordt van Bumba in Afrika kijken op de Ipad.
We hebben deze week wel de definitieve namen moeten doorgeven die we Enitan geven, alles in het kader van de rechtzaak die op de 23e zou moeten gaan plaatsvinden, en als dat niet lukt.. dan wordt
het een week later. Bijzonder genoeg zou dat niet direct impact moeten hebben op de tijd dat we in totaal in Nigeria zijn. Ze maken hier gebruik van een magistraat die helemaal is ingewerkt in de
Nigeriaanse adoptieprocedure, zal je net zien dat deze is overgeplaatst, alles wordt nu in het werk gesteld om ervoor te zorgen dat we de oude magistraat mogen gebruiken, anders wordt het een
complexer verhaal. Onze traditionele kleding hangt netjes op en alle papieren zijn in de aanslag, aan ons zal het niet liggen.
Voordeel dat het afronden van de rechtzaak met zich meebrengt is dat we daarna kunnen gaan en staan waar we willen, we hoeven niet in Villa Akure of überhaupt in Akure te blijven. We denken erover
om eventueel in een nabijgelegen hotel te gaan zitten, het geeft een stuk meer rust en de airco doet het meerendeel van de tijd zijn werk… we denken er nog over na aangezien de beperking is dat we
niet heel veel bewegingsruimte hebben.. en hier wel.
We hebben wel wat kleine overwinningen geboekt. Door de dag heen oefenen we belangrijke handelingen als zwaaien, klappen en kusjes geven. Als Enitan in een goede bui is, dan doet hij het allemaal.
Als klap op de vuurpijl hebben we een potje gekocht waarop hij elke ochtend een poging doet, en hij blijft nog netjes zitten ook. Voetjes tegen elkaar aan en met grote ogen afwachtend wat er gaat
gebeuren, de ene keer niets, de andere keer een plas.. maar we hebben ook al een nummertje 2 in het potje gehad! Bijzonder dat een kind van net 11 maanden gewoon netjes op het potje gaat zitten.
Wij zitten dan tegenover hem op het bed te genieten van wat we zien.. en hij ook!
Vaderdag was bijzonder, voor Martijn (maar ook voor Jan) toch de eerste echte. Esther en Silvia hadden een plan bedacht en zonder ook maar iets te laten merken stond er opeens een witte hartvormige
taart op tafel met daarop “Happy Fathers' Day!”. Iedereen mocht mee eten, de Nanny maar ook alle andere kinderen die hier verblijven. De taart was best lekker en het heeft het suikergehalte in onze
lichamen weer een beetje op Nederlandse waarde gebracht.
We hebben nu ook een beter beeld bij welke plek komt van welk beest, want niet elke beet is een muggenbeet. Enkel in de avond maak je kans op een mug, maar het bleek dat we voornamelijk werden
gebeten door beesten die helemaal niet tegen te houden waren met een klamboe.. ons matras blijkt vol te zitten met vlooien en andere insecten. We slapen daarom nu maar in een laken en hebben
(behoorlijk milieu onvriendelijk) de kamer volgespoten met insectenspray.. het regende dode diertjes op de grond… getzie.
De avonden zijn in het algemeen ook wel redelijk kort, als alle koters op bed liggen dan is het vaak nog net een kop koffie, beetje lezen en internetten..rond 22:00 is het snurken, het zijn
vermoeiende dagen. De generator heeft ook vaak kuren, waardoor we al snel in het donker zitten.. vandaag is er een nieuwe generator besteld en het lijkt erop dat daar ook de airco’s op werken… we
wachten het af.
Ons contact pakt inderdaad de koe (niet dat we die hier gezien hebben) bij de horens en regelt een nieuwe generator. Het wordt een actie in teamverband want de installateur, ons contactpersoon, de
Nanny, de chauffeur en zelfs de immigration officer in officieel tenue helpen met de installatie van onze glimmende nieuwe generator, Jan en Martijn kijken toe. En tja, als je dan toch blanken in
je huis hebt zitten, kan je die maar beter gebruiken… Of we alvast 1 week verblijf in Villa Akure wilden betalen. Nou ja, dat kan geregeld worden, maar wij moesten daardoor wel Euries inwisselen
voor Naira’s. We snellen ons met z’n drieën op het hoogtepunt van de warmte naar de “bank” in de blauw/gele Alto..we moesten toch naar de markt en de supermark. Juist de bank… We kunnen beter
zeggen: de achterbank! We rijden door de hoofdstraat van Akure en ineens komt er een mannetje naast onze auto rennen, in mooie paarse kledij en hevig zwaaiend. Even dachten we aan een lekke
achterband. Silvia kijkt niet links en niet rechts onder het mom van: niet reageren, die ziet twee blanken en wil wat verkopen. Maar hij rende wel heel erg hard en het begon gênant te worden. Onze
chauffeur stopt en de beste man stapt in. De luiertas staat naast Silvia op de achterbank, met al ons geld. In een flits zwiepert Silvia de tas naar voren in de schoot van Martijn, die voorin zit.
Onze chauffeur vraagt hoeveel we willen wisselen en Martijn snapt hem niet zo goed? Huh? moet ik nu gaan zeggen hoeveel Euries ik wil wisselen? Martijn noemt het bedrag en er wordt druk
onderhandeld tussen de chauffeur en de beste man. Er komt een pak geld te voorschijn en daar moeten we het mee doen. De beste man probeert ons natuurlijk af te zetten, maar de chauffeur zet zijn
beste beentje voor. Wij laten ons niet afschepen. Er wordt druk gerekend en nog eens gerekend en als onze chauffeur denkt dat we er niet uitkomen, zegt hij gewoon dat we het ergens anders gaan
proberen. Uiteindelijk bereiken ze een akkoord en krijgt onze chauffeur het geld. Hij telt het na, maar blijkt iets te missen. De beste man vindt dat hij transactiekosten moet betalen. Nee nee,
echt niet en uiteindelijk krijgen wij ons geld! Sonny (we weten nu zijn naam) wil dat onze chauffeur nog even zijn gegevens in zijn telefoon zet, zodat hij hem de volgende keer weer kan bellen. Nou
dat was hij nou niet van plan… En zo snel als dat ie gekomen was, is ie ook weer weg. En Silvia maar ondertussen gezellig met Enitan op schoot zitten en naar buiten kijken...
Je ziet het al, de verhaaltjes worden wat korter, er is iets minder te beleven en we raken gewend aan de omgeving. Heimwee is er zeker nog niet en voor Silvia is dat in ieder geval een enorme
prestatie.. Het scheelt ook wel dat we een goede internetverbinding hebben waarmee we dagelijks skypen met Nederland, de berichtjes op ons blog zijn natuurlijk helemaal leuk!
Hopelijk de volgende keer verslag van de rechtzaak en anders een extra week klappen, zwaaien en potje zitten..
BAM!
18 jun. 2015
🇳🇬
vanuit Nigeria
Het is zo leuk om jullie reacties te lezen! We kijken elke dag wel een paar keer, het maakt de afstand een stuk kleiner voor ons gevoel. Het zou wel handig zijn om even je achternaam erbij te
zetten, dan weten we zeker van wie welke reactie is :).
We rijden dinsdag tijdig terug naar Akure, wederom in een vrij luxe auto t.o.v. de auto waarin we de eerste keer de reis maakte. We gebruiken de tijd maar om bij te slapen, Enitan houdt zich het
grootste gedeelte van de reis best wel rustig. Een paar kilometer voor Akure nemen we een andere route, we moeten in een plaatselijk dorpje nog iets afgeven voor de Koning van dat dorpje. Een
koning van een dorp is te vergelijken met een burgemeester en ons contactpersoon in Lagos is één van de wethouders. We kronkelen over een lokale weg heen die net te smal is voor twee auto’s om
elkaar te passeren, links en rechts dikke groene begroeiing, plantsoenendienst kennen ze hier niet. Aan deze weg zou zelf Colin McRae een beste kluif hebben gehad. We passeren verschillende
politieposten en bij elke post wordt er een praatje gemaakt en vooral Enitan is een gespreksonderwerp. We antwoorden steevast dat hij niet onze zoon is, maar dat we op hem passen. Soms zegt de
chauffeur dat het zijn zoon is. Aangezien we nog niet in de rechtbank zijn geweest moeten we nog even de schijn ophouden, daarna hebben we officiële papieren en kunnen we gaan en staan waar we
willen. Elke politiepost doet ook een poging om geld af te troggelen met vragen als “Heb je nog iets voor mij?” of “Heb je al brood gekocht?”, een soort codetaal. We bieden koekjes of een handdruk
aan, waarna we weer verder mogen. We komen via een andere kant Akure in en dan pas zien we hoe groot deze stad eigenlijk is, er is hier echt nog veel te ontdekken. Wederom na 4,5 uur zijn we
thuis.. Enitan was helaas wel zijn ritme kwijt en begint in de loop van de dag te jengelen, niet gek als je alleen maar hazenslaapjes hebt gehad. Zijn luikjes staan vol tranen, maar uiteindelijk
valt hij in slaap.
Woensdag was het eindelijk zo ver, Silvia en Esther gingen richting het centrum van Akure om boodschappen te doen om eens echt Nigeriaans te gaan koken. Ons contactpersoon zou als chauffeur
optreden en dat blijkt naderhand nogal een belangrijk onderdeel van het verhaal te worden. 9:00 Afrikaanse tijd (lees niet voor 9:00) staat de grote grijze Toyota 7 zitter voor villa Akure, ons
contact kon net over het stuur heenkijken. Ze blijkt een rijbewijs te hebben waar de inkt nog niet van droog is en Silvia begint hier en daar al zweetplekken te krijgen. Oja, en het lijkt ook alsof
er niet heel veel benzine meer in de tank zat. De rit naar het centrum was er een die werd opgeleukt door het vakkundig spiegel-slopen van een voorbijgaande brommer en het ontwijken van de greppels
naast de weg… je kon de angst in de ogen van de beide dames zien.. of ruiken..De angst had vast ook te maken met het continue bellen/smsen van het contactpersoon met de Security Officer die Esther
en Silvia zodra zouden ontmoeten.
Een korte stop bij de supermarkt en daarna naar de lokale markt voor de ingrediënten voor het diner-masterplan. Alsof ons contact een olietanker moest manoeuvreren in de Rotterdamse haven stak ze
de Toyota in een vak waar een schoolbus nog bij had gekund. De dames op de markt werden gemobiliseerd als loods aangezien ze de voorkant van de auto niet kon zien. Gelijk viel hun blik op de auto
naast hen, een B-Kadet afgeladen met tientallen Vego zakken met sinaasappels, het dak deukte zeker 10 cm in. Het tafereel werd bij elkaar gehouden met touw en tape. Een van de passagiers had zich
als een ware Barbapappa in de ruimte gewurmd die nog over was. Het resultaat van het bezoek aan de markt was kip, bakbananen, rijst en verse bonen. Daarnaast de reguliere dosis met fruit. Silvia
besteld de kip in blokjes en krijgt - logisch -vijf stukken-, met uiterste precisie gehakt…
Ze namen weer plaats in het slagschip voor de terugvaart. Nadat Silvia en Esther de Security Officer de hand geschud hadden, bood hij zich aan als loods en door het tikken op de auto gaf hij aan of
ze kon gaan rijden of niet. De auto had moeite met starten maar na flink poken schoten ze achterwaarts de weg op.. BAM!. Van alle auto’s die ze hadden kunnen raken kozen ze precies een politieauto
uit met daarop 5 agenten, gevolgd door een soort van gele ME bus om het feest compleet te maken. Alle sirenes gingen aan en de lokale bevolking kwam direct polshoogte nemen. De sleutels werden
ingenomen en er ontstond een hevige discussie die Esther en Silvia vanuit de achterbank van de beschadigde auto konden gadeslaan. Deze discussie moest vervolgd worden op de lokale sloperij om de
schade te bepalen. Een aantal politieagenten kwamen gezellig (…) in de Toyota zitten en na een kleine onderhandeling over de schade en het bijbehorende bedrag konden ze eindelijk terug naar Villa
Akure. Ondertussen hebben Jan en Martijn in alle onwetendheid gewaakt over de schapen.. en de tuinman, die voor de gelegenheid een uur op de vloer in de woonkamer heeft liggen tukken.
En zo ben je in discussie met de lokale politie over de kosten van een achterbumper en het volgende uur wil de Security Officer een kopie van je paspoort hebben en de naam van je adoptie kind om
het papierwerk voor de rechtzaak verder in gang te zetten, je moet wel een beetje van afwisseling houden om hier te overleven…
De nieuwe lokale ingrediënten hebben vooral Silvia nieuwe energie gegeven om in de avond de keuken te bestormen, we maken patatjes van Yam (een soort lokale aardappel) en gebakken banaan. Jammer
genoeg kennen ze hier het principe groente een stuk minder, echt divers eten is dus best lastig. We hebben ook een oplossing voor het dure water in flessen, we kopen water in kleine zakken, veel
goedkoper en heel handig om bijvoorbeeld mee te koken. In de avond bedenken we met wie we gaan Skypen en proberen we weer strak het ritme voor Enitan op te bouwen, het ging net zo lekker, maar je
merkt dat de reis naar en van Lagos hem wel even op het verkeerde been heeft gezet.. de komende dagen houden we het rustig.
Met Martijn gaat het beter, hij moet echt heel rustig aan doen en bijna niet tillen of andere inspanningen, erg lastig met zo’n kleine telg. We zijn benieuwd hoe lang dit zo door gaat..het zou mooi
zijn als hij er ergens deze weken vanaf kan komen.
Van ziekenhuis tot Italiaans restaurant..
15 jun. 2015
🇳🇬
vanuit Nigeria
Het weekend ging anders dan we verwacht hadden, maar begon wel met de dagelijkse gang van zaken in Akure. Enitan wordt wakker, wij doen nog een 10 minuten net of we slapen maar uiteindelijk klimt hij bij ons in bed. Hij springt wat op mama en wat op papa en we bepalen even wat de luierschade van de nacht is geweest, meestal een nummertje 2. Martijn snelt naar de keuken om water op te zetten voor zowel douchen, als de fles met melkpoeder/water en Golden Morning, een soort mais-flakes waarmee je een papje kan maken. De keuken is prima en het zou ons niet verbazen als de heks in Hans & Grietje precies hetzelfde ontwerp had, wellicht niet met de kakkerlakken die wij elke dag uit onze kastjes moeten jagen... Ondertussen houdt Silvia Enitan bezig met kiekeboe en geeft de pap-fles als deze is gearriveerd. Tijd om te douchen en aan te kleden. Eigenlijk vindt hij aankleden nog het meest vervelend. Pas al Enitan klaar is om te spelen, zijn wij aan de beurt voor onze boterham met - alweer - jam, skippy pindakaas of pasta. De instantkoffie erbij maakt het geheel af.
In de middag doen we bar weinig, we wandelen rond tot de zon te scherp wordt en rond 9:45 gaat Enitan nog even naar bed om net voor de middag wakker te worden, hij heeft het in de buggy zitten
ondertussen wel geaccepteerd. We bepalen met Esther en Jan de boodschappen-strategie en stemmen af met de chauffeur. Silvia doet -geheel in de traditie- de was. In de kleine keuken staat een heuse
wasmachine en aangezien het ook een excuus is om het aggregaat aan te zetten (waarmee de ventilatoren ook weer draaien) wassen we ons natuurlijk helemaal scheel.
Maar wat we al zeiden, het liep anders. We moesten tot de conclusie komen dat de medicijnen bij Martijn echt niet helpen. De klachten blijven aan en aangezien we al onze twijfels hadden over een
bacterie zit het ons helemaal niet lekker. We overleggen met ons contact in Lagos en besluiten dat we terug naar Lagos moeten reizen om een goede dokter ernaar te laten kijken. Zondag om 10:00 in
de ochtend staat er een busje klaar om ons alle drie naar Lagos te brengen, we maken ons echt zorgen. Ondertussen hebben we de reisverzekering op de hoogte gesteld en dan is het toch wel heel fijn
om te horen dat alles geregeld is en dat we in elk ziekenhuis terecht kunnen, ze regelen de rest zoals kosten/garantiebrieven en dergelijke als dat nodig zou moeten zijn.
We hebben geen zin om te koken op zaterdag avond en we bedenken met z’n allen naar een restaurant te gaan. We doen een poging dat uit te leggen aan onze chauffeur, maar die blijkt er bar weinig van
te snappen. Dik 1,5 uur later dan de afgesproken tijd komt hij met - jawel - de Alto aangesukkeld. Aangezien het al veel te laat was voor Enitan en de tweeling hadden we al besloten die telgen met
pap naar bed te sturen, Jan en Martijn wurmen zich weer in de Alto voor een ritje afhaal. We worden ondergedompeld in het nachtleven van Akure, dat voornamelijk bestaat uit het langs de weg
lopen/hangen/praten van duizende mensen, de meeste in hun beste kleding voor het weekend (bijna dan, want zondag is het echt dress-up day). Het is een herrie van jewelste met ronkende en toeterende
auto’s, brommers en lukraak overstekende mensen, het gaat allemaal maar net goed.
We besluiten ook eens bij Mister Biggs te gaan kijken, het alternatief voor de Chicken Republic. In Nigeria bestel je niet wat je wilt hebben, maar vraag je wat er is.. het merendeel wat op de
kaart staat hebben ze natuurlijk niet. Zo doet Martijn een uiterst doordachte poging om tweemaal een halve kip met friet te bestellen, maar de medewerker houdt vol dat ik toch echt een twee keer
een kwart bedoel.. niet wetende dat dit het enige was dat hij nog had liggen. De kip, die daar al minimaal een uur heeft gelegen, gaat in een bakje, een zakje en hup de magnetron in. 15 seconden
piep-piep en hopla 1300 Naira’s alstublieft…(dat is meer dan 10 euro..). Jan en Martijn kijken elkaar aan en krijgen een Rob Geus momentje… hier word je niet vrolijk van! De chauffeur wordt
getrakteerd op gratis kip en we snellen naar Chicken Republic...
In de auto schrikt Martijn op met het idee dat hij de sleutel van de kamer in zijn zak heeft zitten, Enitan had allang naar bed gemoeten, maar ze kunnen de kamer niet in.. dat klopt.. Silvia is
ondertussen al een uur bezig om Enitan in het kleine campingbedje te krijgen waar hij de afgelopen dagen al systematisch met een grote boog omheen is gekropen. Uiteindelijk is het wel gelukt, want
Martijn treft ze beide (althans, Silvia voor de helft) in het bedje waar Enitan lekker op haar ligt te dromen..
De rit naar Lagos van de volgende dag is prima te doen, een luxe auto met afzonderlijke stoelen waar we lekker in weg kunnen dommelen. Enitan gaat van links naar rechts en slaapt waar dat mogelijk
is. We stoppen niet veel, alleen om even een luier te verschonen en wat gebakken stukken banaan te kopen als lunch. We kunnen nogmaals kijken naar dat wat er langs de weg te zien zijn; De wegen
zijn geasfalteerd en hier en daar goed, meestal slecht met enorme gaten. De planten en bomen langs de weg verschillen enorm, van hoge bomen tot uitgestrekte velden. We komen langs palmbomen die
gebruikt worden om een roodkleurige bakolie te maken. De chauffeur neemt een kannetje mee. We kiezen de route via Ibadannaar Lagos,we doorkruisen drie staten, Ondo, Osun en Lagos. Overal waar een
soort van file ontstaat duiken jonge verkopertjes op die zich op slippers of blootsvoets tussen de auto’s wurmen om van alles te verkopen: brandblussers, muskietennetten, fruit, kauwgom, popcorn,
nootjes, ruitenwissers, flessen drinken, brood en telefoon-oplaad-snoertjes. Als er een deal wordt gesloten ratst de nog rijdende koper het artikel van de stapel en gooit het geld uit het raam naar
de verkoper, die dan met gevaar voor eigen leven het geld tussen de voorbijrazende auto’s moet zien te plukken.. bizar.
Het laatste stuk voor Lagos duurt eindeloos, maar uiteindelijk komen we na 5 uur aan.
De volgende ochtend, maandag, om 8:00 staat een chauffeur klaar om ons naar Maria te brengen, de Europese dokter die hier een praktijk heeft. We doorkruisen Lagos en worden steeds meer fan van deze
stad, zoveel diversiteit. In sommige wijken heb je het idee dat je ergens in Zuid-Frankrijk bent en op andere gevallen zou het zomaar een villa wijk in Laren zijn (maar dan met beter weer). We gaan
de veel te kleine deur door en nemen plaats. Maria heeft een eigen praktijk en bij aankomst worden direct hartslag, temperatuur en bloeddruk gemeten, natuurlijk wordt er een dossier gemaakt. Maria
verwijst ons direct door naar een specialist in de buurt, hij moet duidelijkheid kunnen geven. Enitan maakt precies bij Maria een poep-luier en de wachtruimte vult zich met onaangename geuren.
Onder het oog van de verpleegster, Maria en onze chauffeur doen we een poging de luier te verschonen, we geven onszelf een 7 voor de inzet.
De specialist heeft een eigen praktijk op het VGC terrein, het is een relatief klein gebouw dat lijkt op een controlepost bij een grensovergang. De Nigeriaanse dokter met voornaam Sergio is een
supervriendelijke man die (als later blijkt) bij Shell heeft gewerkt als lokale dokter. Nu is hij de rots in de branding als het gaat om testikel-pijntjes. Natuurlijk wordt eerst bloeddruk,
temperatuur en nu ook gewicht genoteerd. Martijn blijkt al 3 kilo lichter te zijn dan bij vertrek, voordeel van continue-diarree! Het zaakje wordt onderzocht en de conclusie is dat het naar alle
waarschijnlijkheid een opgezette ader is die, door de druk van lopen, zitten en tillen pijnlijk wordt. We krijgen andere medicijnen mee en een brief voor een lokale arts in Akure mocht de pijn toch
weer opkomen. Martijn is toch wel gerustgesteld en we gaan richting ons slaapplek voor de dag.
Het is vandaag, zondag 15 juni, op de kop af 9 jaar geleden dat we getrouwd zijn. Dat moest natuurlijk gevierd worden. Misschien had het zo moeten zijn dat we in Lagos waren en dat er net op de
hoek van de straat een nieuw Italiaans restaurant was geopend. Enitan was laat naar bed gegaan in de middag, aangezien we de hele ochtend bezig waren geweest met doktersbezoeken. Hij had er goede
zin in en we doste ons uit voor een leuke avond. Rond 18:00 waren de deels onverharde straten in Lagos nog deels nat, en er was een geur van oud water te ruiken. We gingen de kleine poort door
tussen het compound waar we verbleven en de grote weg. De grootste uitdaging van de dag lag voor ons… de weg oversteken. Een tweebaans weg die als 4-baans wordt gebruikt waar brommers, driewielers,
voetgangers en auto’s kris kras door elkaar een weg proberen te vinden. Als het oude spelletje Frogger staken we de weg in delen over. 4 obers, met witte hemden en een rode vlinderdas heette ons
welkom en Enitan bleef in de buggy zitten. Er was verder niemand in het restaurant en Silvia begon met de wijn te bestellen. Enitan plunderde in de tussentijd het brood dat was aangekomen. De wijn
gaat per fles, dus we moesten goed doordrinken. We bestelde een extra bord voor Enitan zodat hij gewoon mee kon eten met onze spaghetti en tagliatelle met zalm. Hij heeft zich voorbeeldig gedragen,
twee Eyubo’s (blanken) met een Dudu (Donker) kind die samen twee borden pasta en een veel te dure fles wijn zaten weg te werken (Enitan kreeg wel een andere fles natuurlijk). Je had er bij moeten
zijn, het was een hilarisch tafereel. Toen de laatste druppel was uitgeschonken, vroegen we de rekening en nadat de manager nog even wat korting had verwerkt - we waren hier immers voor het eerst
en we konden nog wel eens terugkomen - hobbelden we tevreden met z’n drieën naar huis. Morgen om 9:00 staat de auto klaar - terug naar Akure - terug naar huis.