Om maar gelijk met de deur in huis te vallen, hoera! De ambtenaar is eindelijk van zijn zuignap afgekomen en heeft de documenten ondertekend. ‘We’ liggen nu op het volgende bureau. Natuurlijk minimaal 8 weken te laat, maarja wat doe je eraan. Het is nu aan de ACG, DCG en CG om een handtekening te zetten zodat we uitgenodigd kunnen worden om naar Abuja te komen.

Was ons contactpersoon in het begin van de week nog heel voorzichtig met zijn uitspraken, toen het bovenstaande nieuws eenmaal was doorgekomen draaide hij als een blad van een boom naar standje ‘optimistisch’. In het recente verleden hebben deze handtekeningenzetters niet voor problemen gezorgd, dus alle hoop is gevestigd op midden volgende week naar Abuja.

Het is jammer dat er wederom deze week een vakantiedag tussenuit viel (ja mam, je had gelijk…), anders hadden we wellicht deze week al het geluk mogen hebben. Juist vandaag is het Onafhankelijkheidsdag in Nigeria (van de Engelsen in 1960 red.). Niet dat iemand er iets aan doet, de winkels zijn gewoon open, mensen gaan gewoon naar hun werk… behalve als je ambtenaar bent, dan heb je lekker vrij. En 9 van de 10 ambtenaren pakt de vrijdag er natuurlijk ook lekker bij. Fijn voor de ambtenaar, minder fijn voor ons. Vanaf vandaag dus weer 4 dagen duimen draaien. Maar wel met een beter vooruitzicht dan vorige week. Overigens is dit de laatste vrije dag tot de kerst.. en we gaan er toch maar even vanuit dat we dat niet gaan halen.

Vorige week was zaterdag ook een bijzonder vrije dag. Op deze dag is het in Lagos ook ‘Schoonmaakdag’. Het idee is dat je voor 10:00 niet buiten je eigen huis mag komen zonder dat je een bezem of veger-en-blik in je handen hebt en zo samen Lagos een stukje schoner maakt. Voor de meeste Nigerianen een reden om lekker op hun bed te blijven liggen tot 10:00. De overheid helpt ook mee door met een soort gevangenisbusje door de straten te gaan om bedelaars en daklozen ‘op te ruimen’. Het ministerie van Sociale Zaken houdt er hier bijzondere praktijken op na. Onze chauffeur wist gelukkig te melden dat het busje aan het einde van de dag (volledig volgepropt) naar een opvanghuis rijdt waar de mensen eten en onderdak krijgen.

Net als vorige week zijn we woensdag bij de lokale jachtclub geweest, gelukkig waren er dit keer meer ouders met kinderen. Het merendeel buitenlandse expat-moeders met expat-kinderen. De tweeling en Enitan liepen er vrolijk als zwarte schaapjes tussen. Enitan kan ondertussen al bijna zelf schommelen, enkel kan hij de concentratie niet altijd opbrengen om zichzelf goed vast te houden, maar dan is mama of papa in de buurt als vangnet. Een ding is duidelijk, we hebben een schommel nodig thuis. Daarnaast ook een zandbak, zichzelf ondergooien met zand is ook een erg favoriete bezigheid. Het zand opeten duurde gelukkig niet lang, hij had snel door dat zand niet echt lekker is.

Voordat we naar de jachtclub gingen hebben we nog de Nederlandse Ambassade hier in Lagos bezocht. Een tipje van ons contactpersoon. Ze had er alleen niet bij gezegd dat je een afspraak moest maken, dus wij stonden voor een dichte deur. Gelukkig dacht de Nigeriaanse bewaker even goed met ons mee en nadat we wat namen hadden genoemd van mensen die daar werken wilde hij wel even met Martijns paspoort naar binnen lopen. Heel fijn, want daardoor hebben we even gesproken met de persoon die de MVV aanvraag voor ons gaat regelen. Ze zorgt ervoor dat wanneer we in Abuja zijn geweest we de volgende dag direct bij haar terecht kunnen zodat de documenten nog dezelfde dag naar Accra (Ghana) gestuurd kunnen worden zodat het visum in Enitan’s Nigeriaanse paspoort kan worden geplakt.

Ja, dat lees je goed. Nigeriaans paspoort. Aangezien Nigeria niet is aangesloten bij het Haags adoptieverdrag wordt de adoptie in beginsel niet erkend in Nederland. Hij komt daarom Nederland binnen als ‘vreemdeling’. We zullen dus bij thuiskomt nog een aantal stappen moeten ondernemen om de adoptie om te zetten naar Nederlands recht. Geen probleem, maar het moet wel even gebeuren. Daarna krijgt Enitan ook een Nederlands paspoort. Tot die tijd heeft hij een verblijfsvergunning.

Kijk, zo steek je toch nog wat op van het lezen van dit blog. Nu is het voor ons dus zaak om de komende vier dagen weer door te komen. Morgen weer naar de dokter voor Martijns medicijnen en een bezoekje aan de kapper voor Enitan. Zaterdag waarschijnlijk naar het strand (poging 2) en zondag met onze chauffeur mee naar de kerk. Dan is het snel weer maandag.

Groeten,

Martijn, Silvia en Enitan.