De titel van dit blog verraad het al, helaas hebben we deze week niet te horen gekregen dat we (of beter gezegd Silvia en Enitan) naar Abuja mogen vliegen. We hebben ons dus een week mogen vermaken in het hotel. We zullen niet meer klagen dat we het wachten zat zijn, want dat weet iedereen nu onderhand wel, maar balen doen we wel aangezien het steeds spannender wordt of we de vertrekdatum van 3 september a.s. wel gaan halen. Als we dat willen moet er begin volgende week toch echt duidelijkheid zijn. Helaas kunnen we dat niet afdwingen, ons contactpersoon geeft aan dat alles volgens verwachting gaat en er nog geen problemen zijn opgetreden in het proces, niets om ons zorgen over te maken…

Rest ons niets anders dan het beste ervan te maken, zoals we al een paar weken doen. Hier en daar wat veranderingen in de routine, zo heeft Enitan nu een teil waar hij in kan gaan zitten om te badderen, lekker makkelijk want ondertussen kunnen wij douchen en hij vermaakt zich wel met zijn speelgoed in de teil. Dezelfde teil gebruiken we voor de handwas, er is een was- en strijkservice, maar dat is gewoon te duur. Af en toe een handwasje is tenslotte ook weer een bezigheid. De hotelkamer hangt weer vol met was die moet drogen.

We proberen om de dag ergens heen te gaan, onze chauffeur heeft een aantal plekken die leuk zijn om te bezoeken. Zo zijn we onlangs naar het Spoorwegmuseum in Lagos geweest. Alleen al de weg er naartoe was een belevenis, het museum bevindt zich op het terrein van de Nigeriaanse Spoorwegen en dat terrein is enorm. De meeste gebouwen hebben helemaal niets met de spoorwegen te maken maar zijn verhuurd als school, woonhuis, winkel etc. De barakken waar vroeger de stoomtreinen en dieseltreinen werden onderhouden zijn bewoond door de oud medewerkers. Veel treinen zijn er niet meer om te onderhouden en het gereedschap is dusdanig oud dat er eigenlijk niets meer mee gedaan kan worden. We moesten bij het oprijden van het terrein gelijk denken aan ‘ Wie is de Mol?’, het programma zou prima in zijn geheel op dit terrein kunnen worden opgenomen, alle gebouwen zijn oud, slecht onderhouden en bovenal uniek qua vormgeving.
Plots draaien we linksom en staan we op het grasveld van het museum. Het gebouw doet ons denken aan ‘Het kleine huis op de prairie’ met zijn witgrijze kleur, grote veranda en ramen waaronder een soort van lamellen zijn geplaatst om de boel lekker door te laten waaien. Silvia vond het huis dan ook het meest interessant en zag hier wel een mooi pandje in voor een restaurant.. jammer van de locatie. We worden vriendelijk rondgeleid door het kleine museum en gaan vooral langs foto’s en kaarten, niet veel bijzonders maar toch leuk dat we even geweest zijn. We besluiten het bezoek met wat foto’s zodat we later nog eens aan Enitan kunnen laten zien waar we met hem geweest zijn.

In de tussentijd heeft Silvia ook kleren laten maken van de stof die gekocht is in Akure. De naaister kwam afgelopen week naar het huis van ons contactpersoon om daar de maten op te nemen. Helaas heeft ze niet heel goed gemeten, want zowel de broek als de jurk was te klein.. We gaan er voor het gemak maar vanuit dat we niet zo snel dikker zijn geworden door het goede eten. We besluiten dan ook naar de winkel te gaan van de naaister om te vragen het te corrigeren. De winkel bleek te zitten op het terrein van het leger en de nationale politie, precies tussen die twee compound zat een markt met allemaal winkels en het bleek al snel dat ze niet zaten te wachten op een paar blanken. Martijn bleef met Enitan achter in de geblindeerde SUV zodat Silvia met de chauffeur naar de winkel kon. Kruip-door, sluip-door tussen de winkeltjes door naar het kleine atelier, waar al snel bleek dat ze niet aanwezig was. Ondertussen was de chauffeur al aangesproken door een (wat naderhand bleek) militair die zich afvroeg waarom deze blanke dame op de markt was, het zou zomaar een journaliste kunnen zijn of iets dergelijks. Onze chauffeur liet merken dat we ons snel uit de voeten moesten maken en zette een flinke pas in terug naar de auto, Silvia snelde er achteraan maar begreep niet helemaal wat er aan de hand was, dat bleek pas toen we weer in de auto zaten. Maar goed, de kleren zijn gebracht en ophalen kon de chauffeur alleen wel doen.

Vandaag (zondag) zijn we aan het einde van de middag nog naar de Lekki market gegaan. Silvia had nog wat instructies van haar moeder en zus gehad voor wat Nigeriaanse snuisterijen dus wij zijn de beroerdste niet om even te gaan winkelen. De chauffeur kwam ons pas aan het einde van de dag ophalen, zodat het niet zo warm zou zijn als de vorige keer dat we er waren. Dit bleek een goede zet, want in de middag hebben we nog heerlijk kunnen zwemmen in het zonnetje. De Lekki market is ongeveer een half uurtje rijden en we hebben in een vorig blog al eens verteld hoe het eruit ziet. Dit keer hadden we een boodschappenlijstje en waren we met z'n vieren een prima team. Silvia om de winkeltjes af te struinen naar mooie artikelen, de chauffeur om een belachelijk openingsbod te doen, Enitan om de vrouwen af te leiden en Martijn om de buggy te duwen en de Naira's tevoorschijn te toveren. Zoals overal moet er minimaal de helft van de prijs en we hadden een slimme truck bedacht; Silvia doet het openingsbod en daarna ging de chauffeur nog een bod omhoog, dan pakt Martijn de portomonnee om het geld uit te tellen en stopt de buidel direct weer weg. De ogen van de meeste verkopers zijn dan al zo op het geld gericht dat ze vaak al direct toeslaan. Mooi!

Weer een weekend voorbij, we wachten met smart wat er vanaf morgen weer staat te gebeuren. Onze papieren zijn nu al een aantal weken in Abuja, dus het moet nu ondertussen wel een keer gaan gebeuren. Als we eenmaal daar zijn geweest hebben we een goed beeld op de datum van de terugreis.

Tot snel!