De tijd dat Martijn in Nederland was is toch wel heel erg vreemd. Natuurlijk is het fijn om thuis te zijn, in je eigen huis, bed en familie om je heen, maar toch wilde hij weer zo snel mogelijk richting Nigeria. Op dezelfde dag dat hij aankwam was ook direct de doktersafspraak gepland, er kon dus direct actie ondernomen worden. Conclusie voor nu is dat er een soort van zenuwpijn is ontstaan die behoorlijk hardnekkig is, niets heel ernstigs, maar wel vervelend. Binnen een week zou duidelijk worden of de medicijnen werken. Er was ook direct contact geweest met de adoptiestichting in Nederland aangezien er wederom een visum moest worden geregeld voor de terugreis. Omdat dit zomaar een paar dagen zou kunnen duren werd dit direct in gang gezet, ook hier werkte het team in Nigeria weer goed aan mee, erg prettig!

In het weekend kon wel geconcludeerd worden dat de medicijnen effect hadden en kon al aan Martijn's terugreis naar Silvia en Enitan worden gedacht. De eerstvolgende woensdag om 13:35 zou er weer een KL0587 richting Nigeria vliegen, mocht het niet dat Martijn behoorlijke vertraging had opgelopen. Het vliegtuig moest op Schiphol afwijken naar een andere gate, waar geen sluis aanwezig was, maar een lekkere ouderwetse trap. Waar de bemanning geen rekening mee had gehouden was dat het vliegtuig bij belading zwaarder werd en zo de deur van het vliegtuig ontwricht werd door de trap die eronder stond.. De conclusie was dat het gerepareerd moest worden en dat de passagiers moesten verhuizen na een ander vliegtuig, dat 3 uur later dan de originele vertrektijd alsnog richting Lagos vertrok. 4 uur later dan gepland kon eindelijk voet op vertrouwende Nigeriaanse bodem worden gezet.

Dezelfde dag waren Marijke, Silvia en Enitan vertrokken uit het SunView Hotel in Akure, maar nu echt voor de laatste keer. De rit konden ze ondertussen wel dromen, al was het wel een rit om te herinneren. Nog nooit zijn ze zo snel in Lagos gekomen, wat reed die chauffeur hard. De wegen in Nigeria zijn al niet om over naar huis te schrijven, maar 140 in het uur zig-zaggend tussen de auto's, brommers en vrachtwagens was echt levensgevaarlijk. In een toptijd van 4 uur, aan het begin van de ochtend, waren ze bij het guesthouse in Lagos, de plek waar we Enitan voor het eerst in onze handen kregen.

En dat merk je meteen aan hem, op één of andere manier zit dat nog in zijn systeem, hij wordt onrustig en gaat heel erg aan Silvia trekken, van de verzorgers in het guesthouse moet hij al helemaal niets hebben. Er is gelukkig lekker gekookt en de kamers zijn klaar, de airco bromt de nieuwe slaapplaatsen lekker koel. Tijd om een tukkie te doen en te wachten tot Martijn weer kan aansluiten, ondertussen hadden ze al doorgekregen dat hij nogal wat vertraging had opgelopen en dat het dus nog wel even kon duren. Rond 23:00 kwam Martijn eindelijk aan en waren we als gezin weer compleet.

Voor Enitan moet het heel vreemd zijn geweest toen Martijn hem de volgende ochtend wakker maakte, zo zie je papa op een beeldscherm en voor je het weet tilt hij je uit je campingbedje.. wat is de wereld toch klein! Het duurt een paar minuten voordat Enitan het allemaal op een rijtje heeft gezet en echt snapt dat papa er weer is.. En als bonus is Oma er ook nog steeds!
De rest van de dag doen we weinig, voor Martijn de tijd om goed uit te rusten van de lange reis en bij te praten met de 'achterblijvers'. Er wordt lekker gekookt en we laten het ons smaken. Eigenlijk zouden we nog boodschappen gaan doen, maar de chauffeur heeft het vandaag te druk, dus dat plannen we de volgende dag.

Die dag werd dan ook een behoorlijk drukke dag, in de ochtend naar de winkel van ons contactpersoon om bij te praten en geld te wisselen, we wilde ook graag advies over de mogelijke hotels die goed staan aangeschreven. Aangezien we toch moesten wachten op de geld-wissel-man gaf dit ons de tijd om een rondje hotels te doen, uiteindelijk zijn we terecht gekomen in Aries Suites, een erg mooi hotel gelegen in een beschermd compound waar je - net als in Villa Akure - veilig rond kan lopen met kind in buggy. De kamers zien er heel mooi uit en het zwembad ligt er prima bij. De prijs is (zelfs voor Lagos) wat aan de hoge kant, maar Martijn had een goede dag en onderhandelt de helft van de prijs per nacht eraf en regelt ook gratis ontbijt - Ja wij stonden ook versteld..

We snellen terug om onze zak met Naira's op te halen aangezien we vanmiddag ook nog souveniers willen kopen - Marijke gaat zondag (morgen) alweer weg.. We rijden naar Lekki market, het is ondertussen op het warmst van de dag en zelfs in de auto met airco zweten we de pan uit.. Lekki market is het bewijs dat winkelcentra helemaal niet groot hoeven te zijn, zet een paar honderd zeecontainers op een voetbalveld, schilder ze in vrolijke kleuren en hang tussen de openingen wat doeken tegen de zon; dat is Lekki market. Als vliegen op een flinke hoop verse paardenkeutels vliegen Silvia en Oma van winkeltje naar winkeltje.. Martijn sjokt er met de chauffeur en Enitan in de buggy achteraan. De inkopen zijn uiteindelijk gedaan en suf van de warmte en vermoeidheid ploffen we achterin de auto.. dat was het wel voor vandaag, morgen gaan we onze intrek nemen in Aries Suites, dat betekent wederom koffers inpakken! Maar niet voordat we de echte Hollandse pannenkoeken eten, Martijn heeft niet voor niets pannenkoekenmix meegenomen...

Koffers inpakken zijn we goed in geworden, maar omdat Martijn wederom proviant heeft meegenomen lukt het niet om alles in de koffers te krijgen en komen we toch met een paar losse tasjes te zitten, niet erg want het is maar een klein stukje. De chauffeur moet wel even slikken bij het zien van alle koffers en tassen die in zijn auto moeten..
We zijn binnen no-time bij Aries Suites en de kamer is al klaargemaakt, we kunnen er zo in. Het terrein van het hotel is eigenlijk niet zo groot, misschien een half voetbalveld. Het ligt aan het water en je hebt, als je echt je best doet, in het zwembad uitzicht over het water. Het hotel heeft een Indiase eigenaar en daarom zien we ook veel indiase gasten, nouja veel.. erg druk is het ook weer niet. Het personeel is heel vriendelijk en helpt ons snel opweg. Oma valt stijl achterover bij het zien van de kamer en weet niet hoe snel ze het badpak uit haar tas kan vissen, Enitan en Oma gaan zwemmen...

De middag is zo voorbij, Enitan spartelt in zijn gele zwemband en weet niet waar hij zijn ogen nu moet houden, Oma, Papa, Mama.. ze zijn er allemaal! Na het waterplezier slaapt hij als een roos, wij liggen lekker op bed of op de bank, tukkie doen, spelletje doen of de nieuwe - snelle - internetverbinding uitproberen.

Voor Oma is het tijd om te gaan, rond 17:00 worden we opgehaald om haar naar het vliegveld te brengen. Het was maar goed dat we tijdig vertrokken (d.w.z. een half uur later dan gepland) want er is een behoorlijk file richting de vertrekhal, we doen er meer dan uur over om er te komen, om daarna weer achteraan een rij aan te sluiten om de bagage te laten controleren voordat je uberhaubt het vliegveld in mag. We wurmen ons met de koffers naar de juiste balie en helpen Oma met het invullen van het uitreisdocument. Enitan had al een voorgevoel dat er weer afscheid genomen moest worden van iemand, want de hele rit probeert hij iedereen vast te houden, oma, mama en papa moeten allemaal in de buurt blijven.. er gaat iets gebeuren wat ik niet leuk vind. Maar toch moeten we afscheid nemen, en dat is ook nu weer niet leuk.. maar over een paar weken zijn we echt in Nederland.

Met z'n drieen blijven we achter, het is ondertussen donker geworden en we zoeken onze weg naar de uitgang, we bellen de chauffeur en hij rijdt ons naar onze nieuwe stek. We bedenken dat het met een beetje geluk nog twee weken gaat duren voordat we naar Abuja mogen om het paspoort van Enitan op te halen, samen met de gelegaliseerde documenten. Daarna nog 10 werkdagen om het visum te regelen en het ticket naar Nederland.

We ploffen op ons bed, nouja bed, plank kan je beter zeggen, de matras heeft iets weg van een houte tuintafel en geeft helemaal niet mee.. dit gaat een lange nacht worden..weltrusten..