Hobbelkeie, hobbelkeie...
Gat in de weg! Sjongejonge wat hadden wij een rit deze week. Omarijke wil natuurlijk ook wat zien van Nigeria, dus we zijn op pad geweest. Na 2,5 uur gehobbeld te hebben en van links naar rechts over de weg zijn gevlogen om de gaten in de weg te ontwijken, zijn we aangekomen bij de “sisters”. Eigenlijk wisten we helemaal niet naar wat voor “sisters” we gingen. Silvia had iets opgevangen over geestelijk gehandicapten vrouwen, terwijl Omarijke dacht dat het om nonnen zou gaan. Hmmzz, dat is toch wel een heel verschil. Het bleek dus te gaan om een klooster met nonnen, die zorgen voor geestelijk gehandicapten vrouwen en hun kinderen. We hadden dus allebei gelijk.
Vanuit ervaring uit Uganda weet Silvia dat je niet met lege handen aan kan komen bij zulke uitstapjes. Maar ja, wat moet je nou kopen voor de “sisters”. Mijn kleding wil ik nog niet weg geven, want ik mag hier nog een paar weken verblijven, speelgoed speelt Enitan nog mee. Silvia besluit aan te geven dat ze wel wat fruit onderweg wil kopen en dat aan ze te geven. Onze contactpersoon vindt dat een goed idee en onze chauffeur begint nog harder “ja” te knikken. Uiteindelijk wordt het een beetje vergeten… Onze contactpersoon had zelf erg trek in beanscake met brood en dat was even belangrijker. We besluiten onderweg yam te kopen. Wij hebben aardappels, hier eten ze yam. Het zijn hele grote knollen, die een kilo of 2 per stuk wegen of meer, en een schil heeft zo dik als boomschors . Het heeft een doorsnede van een centimeter of 12 en is zo’n 35 cm lang. Hier worden plakken van gesneden van een centimeter of 4 dik en dat wordt gekookte, totdat het gaar is. En dat duurt natuurlijk wel even… We besluiten om 10 yammen te kopen. Wat zullen ze blij zijn!!! Tenminste dat hopen we dan maar. Ik kan me namelijk niet voorstellen als ik ergens op bezoek ga en ik dan een zak aardappels meeneem als cadeau… En daar rijden we dan 2,5 uur voor heen en natuurlijk ook weer voor terug!
Maar goed, eenmaal uitgehobbeld worden we vriendelijk welkom geheten door een sister, waarvan ik de naam niet meer weet. Normaal gesproken zijn er meerder zusters, maar die waren de stad in voor ziekenhuis bezoeken. We worden rondgeleid over het compound. Als eerste krijgen we de gebedsruimte te zien. Daarna de “keuken”. Als Silvia vraagt of ze een foto van de keuken mag maken, wordt er door de zuster gezegd dat ze dat liever niet heeft, want het is nogal een rommeltje. De keuken ziet er heel anders uit dan bij ons. Het is eerder een soort schuur… Het is ook een apart gebouw. Langs de half hoge muren staan houten bankjes waar de vrouwen op kunnen gaan zitten, als ze de noten gaan pellen. Overal liggen bergjes gepelde en ongepelde noten op de betonnen grond. Nu moet je niet denken dat dit een design vloer is. Het is eigenlijk gewoon de fundering. En hij is natuurlijk niet aangeveegd… Ook krijgen we een kamer te zien. Die zijn echt heel erg netjes! Er staan 3 fatsoenlijke bedden in met elk hun eigen klamboe. Zo zijn er denk ik een stuk of 15 kamertjes.
Een iets te wat klein uitgevallen keurig nette vrouw brengt ons naar haar kippen! In een hele grote schuur, staat achterin een klein kippenhok. Ze krijgen goed te eten, maar zitten met z’n 2-en in een veel te klein hokje van gaas. Ik zou er nog niet 1 kip in doen, maar ja een halve is zo lastig. Maar oke, ze hebben elke dag verse eieren!
De yammen vinden ze helemaal te gek. Alle vrouwen worden opgetrommeld om ze uit de auto te halen. Silvia maakt nog even snel een foto. Het blijkt dat ze aanstaande zaterdag een yam-festival hebben! Komt dat even goed uit! Ik moet er overigens niet aan denken dat er bij ons een aardappelfestival wordt gehouden…
Na deze korte rondleiding krijgen we lekker een bakkie thee met een biscuitje. Enitan krijgt een lekker fruitpapje en we kunnen weer 2,5 uur terug hobbelen. Ach ja, we zijn er even uit geweest en dat was de bedoeling.
Inmiddels weten we ook dat papa Martijn woensdag, dus vandaag, weer terug zou komen naar Nigeria. Wat is mama ontzettend blij!
Silvia en Omarijke besluiten om het Sunview hotel weer te verlaten en alvast richting Lagos te gaan. Nu de officiele documenten goed gekeurd zijn door Silvia en afgelopen donderdag opgestuurd zijn naar Abuja, moeten we toch binnenkort vanuit Lagos naar Abuja vliegen. En aangezien Omarijke zondag weer terug vliegt naar Nederland, scheelt ons dat heel wat heen en weer rijden en een flinke duit in de portemonnee.
Om te voorkomen dat we weer in een hotel terecht komen waar Silvia haar draai niet kan vinden, slapen we eerst een paar nachtjes bij Mrs. Aino. Daar heeft Enitan een aantal maanden gewoond en Silvia en Martijn hebben hier al een paar nachten doorgebracht. Dan kunnen we de komende dagen eens op pad voor een goed hotel, er zitten er hier nogal wat…
We hopen hier nog een week of 4 te zijn en dan zachies richting Nederland komen. We moeten nu wachten tot de documenten in Abuja gelegaliseerd zijn, dat duurt minimaal 2 weken. Dan vliegen we daar naar toe om het paspoort van Enitan op te halen. Vervolgens moeten we een visum voor hem aanvragen en dat duurt 10 werkdagen. Daarna kunnen we eindelijk naar huis… Ik moet eerlijk zeggen: ik ben er wel weer klaar mee hier. Wil wel graag naar huis toe!
Reacties
Reacties
Wat een heen en weer gehobbel hahaha. Maar weer een ervaring rijker. En wat heerlijk het gezinnetje weer bij elkaar. Hopelijk gaan deze laatste weken lekker snel. Dikke xxx van ons . Groetjes ook zeker van janice
En vandaag weer zo'n rit gehad, maar nu van 4 uur op een weg waar kuilen in zitten zo groot als een rijbaan. Dus wordt er gewoon spook gereden. En ontzettend hard geremd als de chauffeur met een gamgetje vaan 140 ineens een gat ziet
Nog even volhouden voor je het weet mag je naar huis. Probeer daar nog te genieten, want misschien kom je daar nooit meer. En daar liggen toch de roots van jullie mini mannetje he. Was weer leuk je "gelezen" te hebben.
Wat mooi om te lezen dat oma kan komen helpen en ook dat Martijn alweer op het retour is naar Nigeria! Het is toch fijn om samen te zijn. Bijzonder land is Nigeria en mooi dat jullie er een beetje op uit kunnen. Wereldreizen zijn het die 2.5 uur heen en terug ;-) Succes met de laatste loodjes..we weten uit ervaring dat als je met deze bezig bent dat het dan ineens lang kan duren ondanks dat het minder dagen zijn dan je er al bent. We blijven duimen dat alle papieren rompslomp voorspoedig verloopt! En tussendoor nog genieten van de tijd samen en zeker in Lagos nog weer nieuwe dingen te ontdekken als afleiding.
Voor Silvia een uitdaging: aardappelfestival organiseren.
hahaha. Weer een goede daad gedaan
Wat een leuk verhaal weer!! Wat een belevenissen samen met je moeder. Maar helemaal top dat Martijn weer bij jullie is!! Superfijn!! Het gezin is weer compleet:) Geniet van jullie tijd daar en ik hoop jullie gauw in Papendrecht te zien en jullie kleine man te ontmoeten. Marijke geniet nog even een paar dagen en alvast een fijne reis terug. Groetjes Anne
Wat een onderneming weer op zo,n lekker hobbelige weg en dat 4 uur lang,maar je heb weer iets van het land gezien.Super dat martijn weer terug komt vandaag,ik hoop dat jullie de laaste weken nu toch nog kunnen genieten,en dat het maar snel om mag zijn.\en dan jippie naar huis met jullie kleine mannetje.Groetjes Wim en cokkie
Tja... Gemiste kans voor Silvia.. Maar een aardappelfeest bestaat al. http://aardappelfeest.nl/
Hou die datum vrij zou ik zeggen ;)
Ik snap dat je wel weer eens hier wilt kijken... Maar het einde is in zicht! Tot snel!
Hoi Sil, nog ff volhouden! De eindstreep komt in zicht. Fijn dat Martijn weer bij jullie is zeg! Leuk stukje weer om te lezen. Ik denk dat ik, geinspireerd door jouw verhaal, iemand eens een zak aardappels ga geven. ;)
Ha lieverds,
wat een leuk verhaal weer!! Hoop dat jullie snel weer naar huis komen hoor!! Nienke kijkt elke dag naar jullie foto, maar ze wilt nu toch echt wel eens met dr neef spelen en met dr tante kroelen!!
X
Mooi om zo alle leuke en minder leuke kanten van het geboorteland van Enitan te zien. Fijn dat jullie weer compleet zijn. Groetjes
Hoi Silva wat een geweldig verhaal weer. Ik zit het iedere keer weer met veel plezier te lezen. Je maakt wel een heleboel mee zo. Dit lijkt me in meerdere opzichten een geweldige tijd. Geniet er nog even van want het gewone leven gaat snel genoeg weer beginnen.
Groetjes
Wat een leuk verhaal weer zou het straks nog gaan missen als jullie terug zijn ( geintje ) maar wat fijn dat Martijn weer terug kan nu maar hopen dat het allemaal snel geregeld kan worden en dan lekker naar huis en rust van al dat gesleep en gehobbel lekker eigen huisje en bed niet te vergeten hi hi . Gr Truus en Leen
Nou Silvia jij kan er ook wat van om jullie te vermaken zeg het was weer een hele belevenis ook voor Enitan en oma . Wij zijn blij dat Martijn zich weer bij jullie gevoegd heeft want hij vond het maar niks om er zo uit te knijpen maar was even niet anders nu hopen dat hij opknapt en de laatste weken nog leuk met zijn gezin door gaat brengen maar stiekem vonden wij het heel fijn om even voor hem te kunnen zorgen en er even voor hem te zijn hoop dat jullie allemaal heel snel lekker naar huis kunnen wij kijken er naar uit .
Silvia, wat heerlijk weer, 't zijn echt smulverhalen. Helaas zijn sommige dingen voor jou en jullie realiteit maar het leest allemaal als een boek. Ik zie het al helemaal voor me, jullie in zo'n hobbelkar. Wij hebben dat in Kenya ook meegemaakt en soms wordt je niet vrolijk van al die potholes! Fijn, dat Martijn er weer is!! en geniet nog even een paar dagen van je supermoeder.
Voor ons is 't nu wachten op je volgende hoofdstuk.....
hopelijk kunnen jullie de laatste weken toch nog genieten van die bijzondere wereld waarin jullie terecht zijn gekomen. Wat een hoop verhalen hebben jullie straks te vertellen. We lezen jullie reisverhalen met veel plezier en met veel bewondering! Dikke knuffel van ons allemaal????
Ps die vraagtekens moeten smileys voorstellen, wij hebben niks nieuws te vertellen hoor!
Haha! Wat een verhaal over t aardappelfesitval! Gelukkig hebben wii die niet nee, zou toch wat zijn. Nog paar weken volhouden dan mag je met het hele gezin naar huis!
Groetjes vanuit Sri Lanka
He Martijn en Silvia wat een verhaal weer zeg nou de laatste loodjes nog en dan hopelijk gauw naar huis . Nog heel veel plezier daar en geniet maar nog even van het mooie weer en hopelijk tot gauw in Papendrecht hi hi in jullie eigen huisje .liefs en Gr Truus en leen
Fijn dat jullie als gezinnetje weer compleet zijn. En wat maken jullie veel mee. Ik zie het helemaal voor mij. Zijn lang geleden ook vaak in zulk soort landen geweest. En waren toen al blij dat wij het zo goed hebben in Nederland.Maar zoals je schrijft, het eind is in zicht .Nu aftellen tot jullie thuiskomst. Goede tijd nog daar.Groetjes, Dick en Nel Groen.
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}