Donderdag j.l. zijn we officieel 6 weken in Nigeria en als we een beetje in een optimistische bui zijn mogen we stellen dat we halverwege zijn. En als we naar de procedure kijken dan zitten we ook op schema. Zoals gezegd zijn we nog aan het wachten op de definitieve documenten vanuit de rechtbank in Akure die naar Abuja gestuurd moeten worden voor legalisatie. Dat duurt tussen de 10 en 15 dagen, waarna Silvia met Enitan naar Abuja mag vliegen om de documenten en het paspoort op te halen. Op dit moment hebben we nog niet alle documenten, aangezien de ambtenaren hier in Akure nogal wat moeite hebben met de Europese namen en er dus verschillende fouten in de documenten waren gekomen, waarbij zelfs onze procedure was omgewisseld met die van Esther en Jan..waardoor de namen helemaal niet meer klopte. Gelukkig kennen onze contactpersonen de juiste weg om dit te corrigeren, echter het kost weer tijd.

Ondertussen is wel het verzoek om een MVV goedgekeurd en hebben we bij de ambassade in Accra (Ghana) gecheckte of deze is aangekomen. De Nederlandse ambassade in Lagos stuurt het paspoort en alle andere documenten naar Accra aangezien dat de dichtstbijzijnde plek is waar het visum kan worden afgegeven. We hebben ook al een geboortecertificaat met daarop zijn nieuwe namen, erg leuk om te zien!

Om het visum aan te vragen heb je een aantal documenten nodig die we hier in Nigeria bij elkaar moeten sprokkelen, één daarvan is een recent medisch onderzoek zodat geconcludeerd kan worden dat er niets mis is met Enitan dat een gevaar kan zijn in Nederland. Aangezien we zaterdag vertrekken naar een ander hotel in Osogbo - twee uur rijden van Akure - leek het ons handig om dit nu nog te doen, het was weer een verhaal op zich...

We doen de zogeheten check-up in een lokaal ziekenhuis waar een dokter is die de organisatie kent en weet wat hij moet opschrijven. Eigenlijk heel erg basis zaken zoals lengte, gewicht, bloedgroep en meer van dat soort dingen. We moeten er goed op letten dat dit nu onder de nieuwe naam van Enitan gaat, anders hebben we gezeur bij de aanvraag van het visum. Enitan is geen fan van ziekenhuizen aangezien hij vanaf zijn geboorte onder behandeling is geweest voor zijn benen en voeten, alles met een stethoscoop zorgt voor een kleine paniekreactie... Gelukkig zijn papa en mama in de buurt. Het ziekenhuisje is wederom een donker hol met hier en daar wat banken waarop we mogen gaan zitten. In de hoek staat een tv waar continue de Afrikaanse versie van GTST wordt afgespeeld, maar zo slecht geacteerd dat het eigenlijk hilarisch is. Wat overigens ook heel populair is in Nigeria is een soort Bollywoodachtige Indiase dramaserie, maar dan zonder het dansen en de muziek - bijna net zo grappig. We missen net het einde van een spannende aflevering waarin een medicijnman vreemdgaat met een lokale kapster met één been, omdat we aan de beurt zijn..

De spreekkamer is zo groot als een gemiddeld kippenhok en staat vol met stellingen met oude papieren en...nog meer rommel. Ergens tussen de rommel zit iemand met een stethoscoop - dat zal de dokter dan wel zijn. De dokter praat net zo onduidelijk als hij schrijft en dat maakt de communicatie lastig.. Moet hij nu staan, liggen, lopen ?? Maar uiteindelijk zijn alle maten opgenomen en de beentjes bekeken, alleen nog even wegen...whoeps..Enitan wordt uit Silvia's armen gerukt en mee naar boven genomen naar de baby weegschaal, aangezien hij nog niet zelf op de gewone weegschaal kan staan. Zijn kleren worden van zijn lijf gerukt en wegen maar.. Silvia mag niet mee dus Enitan zet het op een brullen. Een paar seconden later krijgt ze onze gillende telg weer terug in zijn blootje, met de kleren er bovenop, inclusief luier..alstublieft...

Dan bloed prikken, dat gebeurt in de schuur aan de andere kant van het gebouw waar 'laboratorium' boven staat. Martijn moet uitleggen waarom wij Nederlands zijn en toch geen 'van' in onze naam hebben. Ze kennen hier namelijk alleen Van Basten, Van Persie en Van Gaal... Er komt een nieuwe naald uit een zakje en onze chauffeur houdt de arm van Enitan goed stevig vast, Silvia houdt de rest in de houdgreep. Martijn maakt van dit moment een foto (ja, erg hè). Enitan zet het op een huilen en Silvia kan net voorkomen dat Enitan in de naald grijpt na het aftappen. We hebben alle testen doorstaan en kunnen naar huis. Ons contactpersoon zal de documenten later ophalen en bij ons on Osogbo brengen.

Osogbo is een wijziging van ons plan. Aangezien Martijn terug moet naar Nederland was het eenvoudiger om in SunView te blijven, maar het werd toch geadviseerd om te verkassen. SunView lijkt langzamerhand op een Franse camping (je weet wel, waar je moeten zoeken naar de Fransen) en dat zou wellicht niet bij alle hotelgasten in goede aarde kunnen vallen, het zou ze het idee kunnen geven dat we systematisch hun kinderen aan het 'exporteren' zijn. Het hotel in Osogbo staat zeer goed bekent en heeft de bijzondere naam Delightsome. Er is meer ruimte en een schoon zwembad. Met de komst van Marijke in het achterhoofd vonden we het een goede stap. Hierdoor zitten we al iets dichter bij Lagos en hoeft Marijke minder ver te reizen. Zondag komt ze naar Osogbo aangezien ze zaterdag in de avond land in Lagos. Martijn gaat dan met de zelfde rit dit Marijke maar Osogbo brengt terug naar Lagos om maandag het vliegtuig naar Nederland te nemen.

Dat Martijn weg moet hebben we ondertussen wel vrede mee, het is hopen dat hij heel snel weer terug kan voor de laatste weken in Lagos. En stiekem is het natuurlijk hartstikke leuk dat Marijke hier naar toe kan komen en al een beetje kennis kan maken met haar kleinzoon. We beloven hierbij plechtig dat Enitan als eerste bij de andere opa en oma mag komen logeren om het goed te maken :)

Nu is het tijd om koffers in te gaan pakken om morgen de reis naar het nieuwe hotel te maken, we zijn ontzettend benieuwd hoe het eruit ziet en of we het net zo naar ons zin zullen hebben als hier in SunView.