martijnensilvia.reismee.nl

Op audiëntie..

Laten we met het slechte nieuws beginnen, er was dinsdag geen rechtzaak. Misschien was het een stukje zelfbescherming, maar we hadden het een beetje verwacht en we waren ervoor gewaarschuwd.. Teleurstelling verwerken en verder met de dagelijkse dingen, ondertussen zijn we alweer drie weken in Nigeria en dat is niet niks. We hoorden deze week van een stel dat vandaag naar Abuja mocht vliegen voor de laatste papieren zodat ze binnen 2 weken thuis zouden zijn, waarmee ze 12 weken in Nigeria zijn geweest, toch wel fijn om te weten dat het kan.
Niet dat we het niet naar ons zin hebben, integendeel! Van heimwee is in ieder geval geen sprake en we zijn een aardig geoliede machine aan het worden. De machine wordt wel voornamelijk geleidt door wel of geen elektriciteit en daarin volgen we het gemiddelde Nigeriaanse gezin. Er is vaker geen stroom dan wel, dus elk moment moet je pakken om te wassen, telefoons en laptops op te laden of snel even water koken in de waterkoker. Als er geen stroom is doe je niets, daar is het immers ook veel te warm voor. De overheid van Nigeria is de stroomleverancier en richting het einde van de maand is er verdacht vaak stroom, dat heeft ermee te maken dat aan het einde van de maand de rekening bij mensen op de deurmat ligt en ze graag willen dat je betaalt. Dat vanaf de 1e van de maand de stroom weer minstens 3 dagen nergens te bekennen is weet men dan al..
Maar vandaag, Donderdag de 25e mochten we wel op audiëntie komen bij de commissaris van het ministerie van Sociale Zaken en Vrouwenaangelegenheden. Haar medewerkers hebben de papieren getekend voor Enitan’s adoptie, de papieren op basis waarvan wij mochten afreizen om de procedure af te ronden. Het is geen stap in het proces die we van tevoren wisten, maar we doen alles om de rechtzaak zo snel mogelijk te laten plaatsvinden en dit lijkt een goed idee, plus.. je bent er weer even een ochtendje uit.
10:00 stipt staat de witte pick-up met bestickering van de Ondo State waar we verblijven voor de deur van Villa Akure. De chauffeur kan net over het stuur heenkijken en het is een wonder dat hij überhaupt bij de pedalen kan. Enitan heeft een vroeg slaapje gedaan zodat hij niet aan het jengelen gaat op het moment-supreme. Het weer is gelukkig vrij koel en dat is wel welkom aangezien we met onze lange broek en nette schoenen in de auto zitten, Enitan heeft voor de gelegenheid een slabbetje omgekregen, aangezien hij ontzettend kwijlt te laatste tijd en we niet met een zompige polo willen komen aanzetten. De auto brengt ons een stukje in het achterland van Akure waar de wat luxere woningen staan, we hobbelen een kleine 20 minuten over deels verharde en deel zanderige wegen met flinke gaten.
We komen een afgesloten terrein op waar we naar een klein kamertje worden gedirigeerd, we duiken onder de laaghangende bedrading door en stiefelen het kantoor van de director met de naam Michael in, hij schijnt ook een rol te hebben in het proces. Zijn kantoor is niet groter dan onze badkamer en er werken drie mensen, waarvan er één direct achter de deur zit die altijd open staat, we zagen haar ook pas op de terugweg. Verder is het een donkere boel, maar we worden vriendelijk ontvangen. Michael dirigeert ons over het terrein naar het kantoor van de commissaris ergens diep verborgen in het complex. Enitan wordt door Silvia meegesleept samen met een doekje dat we continue gebruiken om zijn mond af te vegen, ze schijnen een vieze toet hier echt heel erg smerig te vinden.
We komen op een verdieping waar we de galerij oplopen en plots rechtsaf slaan, een ontvangstruimte voor gasten. Wederom donker met bruine wanden en in de rechter hoek een glazen hok waar achter een secretaresse zit te werken. We mogen gaan zitten op de sofa en de kinderen worden even geshowd, o.a. om te laten zien hoe de beentjes en voetjes van Enitan zijn gegroeid, ze kennen de foto’s van toen hij net binnen was gekomen. Na een tijdje opent Michael het samenzijn met een voorstelrondje. Esther en Jan presenteren zichzelf en daarna wij. Netjes opstaan en vertellen wie je bent. De vrouwelijke commissaris is ontzettend vriendelijk en begint haar betoog met te excuseren dat we niet in haar kantoor kunnen werken, dat wordt namelijk verbouwd. Ondertussen wandelen er allerlei andere mensen binnen die enkel als klapvee lijken te dienen. De commissaris verteld dat ze er alle vertrouwen in heeft dat wij goede ouders zullen zijn voor de kinderen en dat ze zelf in Nederland is geweest om met eigen ogen te zien hoe kinderen daar opgroeien. Dat is niet heel vreemd als je bedenkt dat het principe van adoptie in Nigeria totaal onbekend is, men snapt niet dat je een kind uit een ander land zou willen verzorgen en liefhebben als je eigen kind. Ze besluit met nog wat stichtelijke woorden over dat ze er vanuit gaat dat wij de kinderen alleen het beste zullen bieden en naar de hoogste standaarden zullen verzorgen. Ze beloofd nadat de procedure is afgerond samen iets te gaan drinken in een informele sfeer als ‘One big happy family’ - nou graag - dus regel die rechtzaak fff.
In Nigeria worden overal foto’s van gemaakt, dus ook van dit tafereel. Het publiek waarvan wij in eerste instantie denken dat ze enkel vulling zijn voor de kamer blijken fotografen te zijn en we poseren met iedereen die dat wil. Dit is dan ook het einde van dit bezoek en de commissaris zwaait af en wij zwaaien terug. We vragen ons - heel kort - af hoe dit gaat bijdragen aan het regelen van een zitting voor de procedure, maar misschien is dit wel de manier hoe het werkt in de Nigeriaanse publieke zaken. Overal je neus laten zien, vriendelijk kijken en af en toe een foto laten maken. Ons contactpersoon moet nog verder werken en geeft aan dat ze aan het einde van de dag nog even langskomt. We hobbelen weer 20 minuten terug en rollen bekaf onze kamer binnen, Enitan maakt zijn slaapje af en wij profiteren mee.
Hoe het nu verder gaat weten we niet, maar een dezer dagen komt er vast weer een datum naar boven waarop we ons kunnen gaan concentreren, tot het zover is gaan we verder met onze routine te verfijnen en tijd met Enitan en elkaar door te brengen. Liefs uit Nigeria.

Reacties

Reacties

Patrick

Leuk om weer een update van jullie te kunnen lezen. Jullie lijken wel beroemdheden door met iedereen op de foto te 'moeten' gaan. Ook nog handtekeningen uitgedeeld??;)

Heidi Kruythoff

Balen dat 't niet is doorgegaan maar zoals je al schreef, 't was te verwachten. Ik duim dat er snel een andere datum komt. X

Anita de bel

Weer met veel plezier jullie verhalen gelezen!met al dat gefotografeer zie ik jullie nog ns op de voorpagina van de Akure daily komen!!houd moed!komt goed!

Elsbeth de Haan

Jammer hoor! Maar gelukkig was het niet geheel onverwacht, duimen maar dat er snel een nieuwe datum komt. Leuk verhaal weer, heerlijk om jullie belevenissen te lezen. Hopen dat jullie geduld niet te lang op de proef gesteld wordt! Groetjes!

mike en erika casilio

Oh oh wat een verhaal weer, en wat jammer dat het niet door ging zoals "gepland" . Maar het komt goed. Vanuit Nederland duimt iedereen . Geniet van elkaar. Groetjes

Marian van den Bos

Waardeloos dat de rechtzaak niet doorging. Het is ook lastig dat je vaak niet weet waarom de dingen gaan zoals ze gaan en wat het nut is van dingen die je moet doen. Maar alles komt vast goed en als jullie dan eenmaal thuis zijn met de kleine man, verdwijnen alle ongemakken snel naar de acjtergrond.

Janny de Leng

Jammer dat de geplande datum niet is doorgegaan, maar gelukkig houden jullie de moed erin :) , hopelijk komt het snel allemaal in orde en kunnen jullie met Enitan terug naar Nederland. Bedankt weer voor de update ze zijn heel erg leuk om te lezen , complimenten aan de schrijver/schrijfster ! Lieve groetjes uit Middelburg.

Opa en oma Tack

Wat is het weer leuk om te lezen in gedachten zien we het voor ons,het lijk of jullie in een documantere meedoen nou dan is deze goed geslaagd. wij vinden het knap dat jullie al aardig in kunnen schatten hoe het daar werkt dan valt het niet zo tegen als het niet doorgaat.wij hebben weer met het verhaal gelezen ga zo door . Liefs en dikke kus uit papendrecht.

Vera van der Born, Kinderland

Nou, geduld moet je wel hebben, maar als geen ander hebben jullie dat zeker na alle jaren. Het zal wel goed komen en het belangrijkste hebben jullie bij je: Enitan.
Denk aan jullie, Vera

Mo Sebrechts

Tjonge jullie geduld wordt wel op de proef gesteld zeg. Ik hoop dat er snel een datum is zodat jullie ook echt mogen laten zien de papa en mama van Enitan te zijn. En uiteraard weer een heerlijk stukje om te lezen :)

Truus de Jong

He Silvia en Martijn wat leuk om te lezen dat jullie de moed er in houden ???? en dat het de volgende keer het wel goed gaat . Heel veel succes en hou het gezellig dan komt alles goed .liefs van ons leen en Truus

Truus de Jong

???? Hi hi was een foutje

diana rombouts

He balen dat de rechtzaak niet doorging. Hopelijk is er snel een andere datum en dat die wel door gaat. #nieuwsgierig naar het volgende verhaal.

Cokkie van der Weijden

Hoi Martijn en silvia,wat jammer dat de rechtzaak niet door ging,ik hoop echt dat het nu gauw mag gaan gebeuren, geduld geduld maar we leven erg met jullie mee.Ik hoop ook dat het met martijn beter gaat.Leuk ook om jullie leef omgeving te zien.Ik hoop dat het volgende bericht positief mag zijn,Liefs Wim en Cokkie

Wim en Tineke Logtenberg

Wat leuk om jullie verhaal te lezen,en wat een geduld moeten jullie hebben ,alles komt vast wel goed,geniet er van. Gr Wim en tineke

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!