De zaterdag begint om 6:30 en het is prachtig om die 2 grote stuiterballen van ogen over het randje van het ledikantje te zien komen. Zonder een kik werd de eerste nacht met z’n drieën beleefd. We
overtuigen onszelf ervan dat er direct herkenning is en introduceren onze zelf-bedachte douche routine: Enitan op de grond van de douche en met de handdouche spartelen we er met z’n drieën op los.
Afrikaanse kinderen hebben een erg gevoelige huid en we doen ons best om hem helemaal onder te dompelen met Zwitsal creme. We concluderen ook direct dat luier maatje 4+ wel een aardige grote
drollenvanger is, kleine luiers op het boodschappenlijstje.. check.
9:00 stipt staat het busje op de stoep. We laden alle koffers in en wringen onszelf in de plekjes die overblijven. Enitan kruipt bij Silvia op schoot, steekt zijn duim in zijn mond en droomt weg.
15 min buiten het centrum heeft de politie ons busje al aan de weg gezet, de spanning stijgt en we proberen samen met de chauffeur zo snel mogelijk de dienders op andere gedachten te brengen dan
het onderbreken van onze reis. Gelukje is dat de agent (die lijkt op Samual L. Jackson uit Rules of Engagement) een broer heeft die in Amsterdam woont, het gesprek verandert van toon en we kunnen
weer gas geven. Dat we 5 minuten later 1 uur stilgestaan hebben in een rij waar we niet eens in wilde staan hadden we ons niet bedacht. 2,5 uur bleek uiteindelijk 5 uur te zijn en iets over 2 uur
in de middag hobbelen we over de laatste niet verharde Nigeriaanse wegen in Akure. Enitan doet het fantastisch, hij wil alles meemaken en zien.. maar soms gaan de luikjes even dicht, om na een
kwartiertje weer open te gaan.
We slaan rechtsaf Sunrise Garden Obi-Ile park op, we groeten de vriendelijke bewakers en na twee keer links en we zien ons huisje in de hoek van het compound. Het ziet er zo mooi uit, dat we het
eigenlijk niet geloven. Het staat strak in de licht-gele verf en wordt omheint door een betonnen muur met puntige spijlen. Het is zo groot als een half voetbalveld, waarbij het huis in het midden
staat, aan de rechterkant een strakke grasmat en aan de linkerkant een tuin met groenten en vruchten.
In het metalen hek zit een kleinere deur, de tweeling van onze medereizigers duikt op en hun eerste ontmoeting is een feit. Martijn werpt zich op als cameraman, Enitan wordt direct herkent door de
lokale mensen en gaat van hand tot hand; Hij vindt het prima. Naast de tweeling zijn er nog twee andere kinderen in het huisje, deze wachten ook totdat hun procedure kan starten en worden
ondertussen door een nanny hier verzorgt. Eentje lijkt op Dora uit Finding Nemo..het is aandoenlijk om te zien.
Ook ons contactpersoon is aanwezig en heet ons welkom, we worden naar onze kamer gedirigeerd en slaan elkaar in de armen van geluk, een groot wit ledikant staat in de kamer, een normal douche en
dito toilet. Voor ons een tweepersoonsbed dat voldoende ruimte biedt om niet hele de nacht lepeltje lepeltje te moeten liggen. We zijn te moe om de kasten in te ruimen, maar weten dat dit wel zo
snel mogelijk moet gebeuren, we worden anders gek van het uit de koffer leven en niets kunnen vinden.
Terug naar de orde van de middag, we regelen een taxi naar het centrum om boodschappen te gaan doen voor het eten. Martijn gaat samen met Jan (we hebben vandaag afgesproken elkaars namen in de
blogs te zetten) Akure onveilig maken. De taxi komt voorrijden en ze persen zichzelf in de oranje/blauwe Suzuki Alto. Ze realiseren zich nog beter hoe raar dit eruit moet zien als ze zittend in
deze taxi niet eens over de verkeersdrempel heen kunnen kijken om de hoofdweg op te gaan. We hobbelen de ingeschatte 15 minuten naar de supermarkt en na 30 minuten (…) staan we op de 1e verdieping
waar we als schapen achter onze chauffeur aanlopen opzoek naar Golden Morning, brood, water en cola..dat opvallend genoeg (of niet) net zo duur is. Natuurlijk worden we raar aangekeken en dat heeft
wellicht te maken met het beeld van twee blanke mannen in korte broek die met pampers maatje 3 onder hun arm een veel te kleine taxi inkruipen..
De kersverse papa’s bedenken direct het goede voorbeeld te geven en vragen de chauffeur naar de beste fast-food keten in Akure te rijden. De supermarkt heeft alleen verpakte .. alles... Fruit,
groente of iets anders dat maar enigzins aan een boom heeft gehangen is nergens te vinden.. dan maar de Chicken Republic. Het duurt minimaal 30 minuten eer dat het eten klaar is en Jan en Martijn
snellen zich door de wolkbreuk die zich net heeft gemeld.
Stroom was er al niet bij aankomst en dat is er nog steeds niet. De generator achter het huis zorgt ervoor dat de ventilatoren draaien, de airco mag niet aan als de generator draait. We rukken de
borden uit de kast, zetten de tweeling aan de tafel en genieten van ons eerste diner in villa Akure.
De generator gaat stipt om 22:30 uit en daarmee vallen ook de ventilatoren stil, het is buiten amper afgekoeld ondanks de regen en de nacht is er een van klamme handen en zweet, veel zweet...
eigenlijk ben je voornamelijk bezig om ervoor te zorgen dat je onder geen voorwaarde in contact komt met je eigen ledematen, en al helemaal niet die van elkaar. Gelukkig is Enitan gewend aan de
hitte.
Er wordt weinig geslapen en we starten de dag met een ander douche systeem, het stroompje uit de douche is zo minimaal dat we ervoor kiezen om een grote emmer met water te vullen en voegen daar op
advies van ons contactpersoon Dettol aan toe. Met een schepje in de vorm van een hart spetteren we elkaar onder, prima en voor herhaling vatbaar.
Nu is het tijd om echt aan elkaar te gaan wennen, een hele week staat er op ons te wachten waarin we Enitan, ons nieuwe onderkomen en de stad Akure meer kunnen leren kennen. De rechtzaak staat op
dit moment gepland voor 23 juni, niets staat vast in Nigeria, dus we zullen zien of het er van komt..
