Thuis!

Met de trip naar de ambassade nog vers in het geheugen kon eind vorige week wederom het grote wachten beginnen. Maar dit keer hadden we het gevoel iets zekerder te zijn van de wachttijd aangezien we met de Nederlandse overheid temaken hadden. Eerlijk is eerlijk, daar hebben we net wat meer vertrouwen in.

Het weekend ging tergend langzaam voorbij, de uren leken voorbij te kruipen, dan is 5 tot 8 werkdagen wachten een hele opgave. Maar nu we zo goed als Olympisch kampioen wachten zijn, hadden we het vertrouwen dit ook wel weer te overleven. Gewoon weer dezelfde routine als elke dag en wachten op nieuws van de ambassade. De dagen gingen voorbij en veel bijzonders valt daar niet over te schrijven, het was donderdag ochtend rond 11:00 dat het nieuws eindelijk daar was: het paspoort is weer terug met een visum erin geplakt! Wij door het dolle heen, familie door het dolle heen, overal de vlag uit!

We hadden op donderdag ochtend al met KLM gebeld om een optie te krijgen op de vlucht van diezelfde avond, dus we wisten na dit telefoontje dat we echt naar huis gingen. Het was haast niet te bevatten, nog steeds niet..

Die donderdag was een van de meest hectische dagen van de hele procedure. Iets na 13:00 waren we bij de ambassade om daarna snel naar ons contactpersoon te rijden om netjes afscheid te nemen. Helaas was hij net even de deur uit, waardoor ons tijdschema behoorlijk onder druk kwam te staan. De koffers waren voor 75% gepakt, maar de kamer stond nog vol met spullen. De geplande vertrektijd uit het hotel van 16:00 gingen we niet meer halen. Uiteindelijk waren we 15:30 weer in onze hotelkamer om de koffers definitief dicht te klappen. Enitan deed nog een poging om te slapen en wij verdeelde de taken: Silvia de koffers en Martijn ging inchecken.

Dat laatste bleek uiteindelijk heel verstandig te zijn, want toen we om 17:30 eindelijk wegreden bij het hotel doken we regelrecht de avondspits van Lagos in. Een stad met miljoenen inwoners die allemaal van werk naar huis willen, het was een drama. Maar al nagelbijtend kwamen we uiteindelijk tijdig bij de luchthaven aan om de bagage af te geven en ons door de immigratiedienst te werken.

Dit ging verrassend makkelijk, natuurlijk werden er vragen gesteld..maar een Nigeriaans paspoort en lief blijven kijken doet wonderen. Enitan zat weer als vanouds in de draagzak en dit ging prima..zolang je blijft lopen. Snel nog even de KFC in voor een bodempje in de maag om daarna gate D34 op te zoeken. Het boarden was al begonnen en we konden zo doorlopen. Het KLM personeel was al op de hoogte en heette ons hartelijk welkom, kijk das lekker binnenkomen. De wieltjes van de KL0588 kwamen precies om 21:35 in beweging met eindbestemming Amsterdam, Nederland.

En daar zitten we dan hoog in de lucht, met z'n drieën na 19 weken naar huis waar het volgende avontuur gaat beginnen. Enitan ligt lekker te slapen bij Silvia en doet af en toe zijn oogjes open om te kijken waar hij nu weer is beland. En wij denken aan het moment dat straks gaat komen, als we naar de bagagebanden lopen en onze familie in de aankomsthal gaan zien. We hebben het zo vaak gedroomd en er tijdens onze talloze rondjes op het compound over gesproken, maar nu gaat het echt gebeuren: Enitan wordt opgenomen in onze familie, met opa's, oma's, ooms, tantes, neefjes en nichtjes waar hij alle liefde van zal krijgen, altijd en onvoorwaardelijk.

Voor wat betreft dit blog is het nu klaar, geen wekelijkse verhaaltjes meer over luie ambtenaren, kakkerlakken en afremmende slakken. Jullie zullen het vast gaan missen, maar nu heeft iedereen de mogelijkheid om onze zoon in het echt te bewonderen. De eerste twee weken doen we rustig aan en ontvangen we nog geen bezoek thuis, zodat Enitan kan wennen aan zijn nieuwe plekje. Maar met een beetje geluk kom je ons tegen ergens om en nabij Papendrecht.

We willen iedereen ontzettend bedanken voor de steun die we hebben gekregen, dat heeft ons zo ontzettend geholpen om deze 128 dagen door te komen. Dankjewel!

Martijn, Silvia en Enitan Daniel Tack

Eindelijk thuis.

De week die je wist dat zou komen

En eindelijk was het dan echt zover, het telefoontje waar we eigenlijk al 10 weken op zaten te wachten was eindelijk daar. En het werd - om het bekende Koningslied maar even te semi-quoten - ‘De week die je wist dat zou komen’ o.i.d.

Het was om precies te zijn 4 minuten over 4 op de maandagmiddag en we lagen alle drie even ons schoonheidsslaapje te doen. En als je contactpersoon dan uit zichzelf belt heb je wel het gevoel dat het moment daar is. We hebben hem zelfs kunnen betrappen op een grapje ‘Hello, is this Abuja speaking?’. Een enorm gevoel van opluchting en blijdschap overviel ons en we dachten beide direct hetzelfde: ‘We gaan naar huis !!’. Enitan was ondertussen ook wakker geworden en stak zijn hoofd tegen het gaas van het campingbedje. Hij begreep niet helemaal waarom papa en mama stonden te springen op bed… komt ie nog wel achter als hij morgenochtend in het vliegtuig zit.

Er zat nog wel een klein addertje onder het gras, de CG, ofwel het hoofd van de immigratiedienst wilde eerst de ouder(s) en de kinderen zien, voordat hij een handtekening zet onder de papieren. Daarmee was ook wel duidelijk dat dit best wel eens een intensieve dag zou kunnen worden en de kans groot was dat Silvia en Enitan een nachtje moeten overnachten. Dit komt voornamelijk omdat je pas met een gelegaliseerde geboorteakte een paspoort kan aanvragen, en die akte wordt dus pas ondertekend als we de CG hadden gezien.

Maar goed, het was tijd om ons gereed te maken om dinsdagochtend om 7:00 klaar te staan zodat we het vliegtuig van 8:30 naar Abuja konden pakken, samen met Jan & Esther + tweeling. Er is echter maar betaald voor 6 tickets, dus Silvia moest alleen met Enitan. Martijn was gezakt voor het examen poepluier voor gevorderden, dus Silvia was de ‘gelukkige’.

De wekker stond om 5:45 de volgende ochtend. Niet dat we die nodig hadden, want we hebben - met uitzondering van Enitan - alleen maar naar het plafond liggen staren, van blijdschap, van spanning, van alles. Maar op de een of andere manier is het dan toch opeens tijd om eruit te gaan. Met minimale bepakking gereed - enkel handbagage - voltooide we de procedure WPT (Wassen, Plassen, Tandenpoetsen). Enitan nam lekker de tijd om zijn ochtendhoopje te produceren, zodat wij onze handen vrij hadden.

Silvia had de vorige avond nog even tegen een medewerker van het hotel gezegd dat we de volgende ochtend heel vroeg wilde ontbijten, dat was geen enkel probleem. Kennelijk bedacht hij niet dat dit voor hem ook implicaties had, aangezien we zowel hemzelf als zijn collega in het restaurant moesten wakker maken. De één kwam versuft van zijn matrasje omhoog zetten achter de bar. De ander deed zijn best om te doen alsof hij al wakker was, maar daar trapte wij niet in aangezien zijn bed van restaurantstoelen nog niet was opgeruimd. Maakt niet uit, de pap van Enitan heeft alleen warm water nodig en wij zitten tegenwoordig aan de cornflakes, aangezien dat het enige is wat onze maag - maar vooral onze darmen - nog kunnen hebben om niet tot een totale stilstand te komen.

De chauffeur was tijdig bij het hotel en we waren klaar voor vertrek. Martijn ging ook mee naar het vliegveld, dan maak je het toch allemaal een klein beetje mee en wat moet je anders de hele dag? Voor ons gevoel waren we al mijlenver uit Lagos, maar deze stad is zo groot dat je zomaar een uur onderweg kan zijn van het ene district naar het andere, in ons geval van Ikoyi naar Ikeja waar op het nationale vliegveld iemand van de vliegtuigmaatschappij stond te wachten met onze tickets. Onze chauffeur maakte het nog even spannend door een afslagje te missen waardoor we in de dinsdagochtendfile terecht kwamen. Met om de 10 minuten de betreffende meneer aan de telefoon waar we bleven. De laatste kilometers hebben we onze ogen maar dicht gedaan, aangezien we een voorproefje laagvliegen kregen van onze chauffeur. Maar keurig om 8:20 stonden we voor de vertrekhal. De bagage werd uitgeladen en voor je het weet was iedereen door de beveiliging. Martijn kon zich samen met de chauffeur opmaken voor de terugreis, die bestond uit 15 km aaneengesloten filerijden richting Ikoyi.

De uren die hierop volgde waren voor Silvia hectisch, voor Martijn wat minder al is het ontzettend lastig om op afstand alles te volgen. De vlucht was kort en rustig. Het vliegtuig was net in de lucht en Enitan besloot te gaan slapen, net te vroeg want Silvia moest nog naar het toilet. Toch Enitan maar wakker gemaakt, met als resultaat een enorme huilbui en een luier die overliep. Gelukkig werd al snel omgeroepen dat het tijd was om te gaan dalen, dus nadat het vliegtuig wiel aan de grond zette werden een paar vliegtuigstoelen omgetoverd tot verschoonplaats. Daarna hop in de draagzak zodat Silvia haar handen vrij had om alle andere zaken vast te houden.

Aankomst in Abuja was lekker rommelig, eerst een uur op de taxi wachten en als we dan eindelijk waren aangekomen op het kantoor van de immigratiedienst bleken we eigenlijk een dag te vroeg te zijn. Maar we waren er nu toch en ze gingen 'iets regelen'. De uren die daarop volgden was het wachten, wachten en nog eens wachten, telkens in een andere ruimte. De ene nog smeriger en warmer dan de andere. Ons contactpersoon in Abuja was ondertussen met 'de dikke meneer' die iets ging regelen opzoek naar de gelegaliseerde documenten. Twee fruithapjes en een luier later mochten we pasfoto's voor het paspoort gaan maken, dat ging opvallend makkelijker dan de vorige keer in Akure langs de kant van de straat. Het was ondertussen tijd om te lunchen dus schoven we aan bij Mr. Biggs (een soort McDonalds voor Nigerianen). Hier kregen we uiteindelijk de gelegaliseerde papieren onder onze neus geschoven, nee dit zat niet bij het happy meal, ons contactpersoon kwam ze brengen. Dit zorgde weer voor veel onduidelijkheid omdat dit niet alle papieren waren die we in Akure hebben gecontroleerd voordat ze naar Abuja zouden gaan en het klopte ook niet met het lijstje van de stichting in Nederland. Ahhhhhh! Op dat moment moet je er maar op vertrouwen dat ze weten waar ze mee bezig zijn.

Nu was nog de grote vraag, is het paspoort vandaag nog klaar? Dat zou betekenen dat we die avond nog terug zouden vliegen. De hoop was snel vervlogen want om 16:00 was er nog geen paspoort en dus konden we opzoek naar een hotel.

Ondertussen was er nog een factor die meespeelde, de MVV goedkeuring... En om het educatieve gedeelte van het blog nu maar aan te snijden: Nadat de rechtzaak in Akure op 2 juli j.l. was geweest heeft de stichting voor ons de procedure Toegang & Verblijf gestart bij de IND. Hieruit komt een goedkeuring voor het verstrekken van een MVV (Machtiging tot Voorlopig Verblijf). Deze goedkeuring is maximaal 3 maanden geldig en op basis hiervan plakken ze in Accra het MVV in Enitan's spinternieuwe Nigeriaanse paspoort. Deze donderdag zou de MVV goedkeuring verlopen. Gelukkig kregen we tijdig een ingeving dat dit wel eens een probleem zou kunnen worden en heeft de Stichting de aanvraag opnieuw gedaan, en deze kwam woensdagochtend in de mail binnen, pfff...

De volgende ochtend stond de taxi alweer om 10:00 klaar om naar het paspoortbureau te gaan. Rond 12:00 zou het paspoort klaarliggen, dit vertalen we tegenwoordig in "Dus niet voor 12:00". Maar je weet nooit. We moesten ook nog pasfoto's maken voor de ambassade dus die tijd konden we goed gebruiken voor dat soort andere nuttige dingen. De rest van de dag was wachten, wachten en nog eens wachten. Rond 14:00 werd ons verteld dat het paspoort klaar was, maar dat er nog wat gearchiveerd moest worden. Geen idee wat dat betekende, maar het duurde tot over 15:00 voordat we eindelijk het groene boekje in ontvangst konden nemen. Wat gaaf om de naam van Enitan in het paspoort te zien staan! Met z'n allen even een vreugdedansje doen en snel richting vliegveld. Ondertussen had Martijn in Lagos de overige documenten opgehaald op het kantoor van de stichting en de Nederlandse ambassade gebeld dat we morgen om 9:00 op de stoep staan om de MVV aan te vragen.

Rond 18:00 pruttelde het vliegtuig omhoog richting Lagos, met in iedergeval 6 mensen aan boord met een enorm voldaan gevoel... en totaal uitgeput van twee knotsgekke dagen. Enitan was ondertussen over zijn slaap heen en heeft de vlucht opgeleukt met geklets en gespring. Ook hij zal niet snappen wat hem allemaal is overkomen de afgelopen uren.

Net na de avondspits kwamen we aan in Lagos, Ikeja. Nog een uurtje in de auto naar het hotel en dan snel naar bed. Terugkijkend op deze twee dagen is het haast ondoenlijk om dit in je eentje met een kind van 1,5 jaar te ondernemen. Maar het is Silvia wel gelukt!

Donderdagochtend wederom vroeg uit bed, voor ons allemaal een beetje lastig want de nacht was kort. Enitan had een beetje een ochtendhumeur maar om 7:30 stonden we klaar voor vetrek. De ambassade is op Victory Island, een van de districten van Lagos en het was gelukkig relatief rustig op de weg zodat we ruim op tijd bij de betreffende medeweker waren. We verwachtte eigenlijk een kamer met stoelen en een tafel waar we rustig de documenten konden doorlopen, maar het was net alsof je een kaartje bij de bioscoop gaat halen. Een ruimte niet groter dan de gemiddelde dokterswachtkamer met folders over baggeren, bloembollen en andere nederlandse export-waar. Niet alleen de gelegaliseerde documenten, maar ook de ondersteunende documenten moesten allemaal gekopieerd en gecontroleerd worden en zo snel als we Enitan's paspoort hadden, zo snel mochten we het ook weer inleveren. Na 1,5 uur met 7 personen in deze wachtkamer was alles geregeld en met een grote stempel "URGENT" gaan de dossiers diezelfde dag nog naar Accra. Als er verder geen bijzonderheden zijn is het paspoort ergens midden volgende week weer in Lagos. Voor ons is dat het teken om het op te halen en op de terugweg direct langs het KLM office te gaan om een ticket te bemachtigen naar huis. ons huis en Enitan's nieuw thuis.

Martijn, Silvia en Enitan.

Op naar het volgende bureau

Om maar gelijk met de deur in huis te vallen, hoera! De ambtenaar is eindelijk van zijn zuignap afgekomen en heeft de documenten ondertekend. ‘We’ liggen nu op het volgende bureau. Natuurlijk minimaal 8 weken te laat, maarja wat doe je eraan. Het is nu aan de ACG, DCG en CG om een handtekening te zetten zodat we uitgenodigd kunnen worden om naar Abuja te komen.

Was ons contactpersoon in het begin van de week nog heel voorzichtig met zijn uitspraken, toen het bovenstaande nieuws eenmaal was doorgekomen draaide hij als een blad van een boom naar standje ‘optimistisch’. In het recente verleden hebben deze handtekeningenzetters niet voor problemen gezorgd, dus alle hoop is gevestigd op midden volgende week naar Abuja.

Het is jammer dat er wederom deze week een vakantiedag tussenuit viel (ja mam, je had gelijk…), anders hadden we wellicht deze week al het geluk mogen hebben. Juist vandaag is het Onafhankelijkheidsdag in Nigeria (van de Engelsen in 1960 red.). Niet dat iemand er iets aan doet, de winkels zijn gewoon open, mensen gaan gewoon naar hun werk… behalve als je ambtenaar bent, dan heb je lekker vrij. En 9 van de 10 ambtenaren pakt de vrijdag er natuurlijk ook lekker bij. Fijn voor de ambtenaar, minder fijn voor ons. Vanaf vandaag dus weer 4 dagen duimen draaien. Maar wel met een beter vooruitzicht dan vorige week. Overigens is dit de laatste vrije dag tot de kerst.. en we gaan er toch maar even vanuit dat we dat niet gaan halen.

Vorige week was zaterdag ook een bijzonder vrije dag. Op deze dag is het in Lagos ook ‘Schoonmaakdag’. Het idee is dat je voor 10:00 niet buiten je eigen huis mag komen zonder dat je een bezem of veger-en-blik in je handen hebt en zo samen Lagos een stukje schoner maakt. Voor de meeste Nigerianen een reden om lekker op hun bed te blijven liggen tot 10:00. De overheid helpt ook mee door met een soort gevangenisbusje door de straten te gaan om bedelaars en daklozen ‘op te ruimen’. Het ministerie van Sociale Zaken houdt er hier bijzondere praktijken op na. Onze chauffeur wist gelukkig te melden dat het busje aan het einde van de dag (volledig volgepropt) naar een opvanghuis rijdt waar de mensen eten en onderdak krijgen.

Net als vorige week zijn we woensdag bij de lokale jachtclub geweest, gelukkig waren er dit keer meer ouders met kinderen. Het merendeel buitenlandse expat-moeders met expat-kinderen. De tweeling en Enitan liepen er vrolijk als zwarte schaapjes tussen. Enitan kan ondertussen al bijna zelf schommelen, enkel kan hij de concentratie niet altijd opbrengen om zichzelf goed vast te houden, maar dan is mama of papa in de buurt als vangnet. Een ding is duidelijk, we hebben een schommel nodig thuis. Daarnaast ook een zandbak, zichzelf ondergooien met zand is ook een erg favoriete bezigheid. Het zand opeten duurde gelukkig niet lang, hij had snel door dat zand niet echt lekker is.

Voordat we naar de jachtclub gingen hebben we nog de Nederlandse Ambassade hier in Lagos bezocht. Een tipje van ons contactpersoon. Ze had er alleen niet bij gezegd dat je een afspraak moest maken, dus wij stonden voor een dichte deur. Gelukkig dacht de Nigeriaanse bewaker even goed met ons mee en nadat we wat namen hadden genoemd van mensen die daar werken wilde hij wel even met Martijns paspoort naar binnen lopen. Heel fijn, want daardoor hebben we even gesproken met de persoon die de MVV aanvraag voor ons gaat regelen. Ze zorgt ervoor dat wanneer we in Abuja zijn geweest we de volgende dag direct bij haar terecht kunnen zodat de documenten nog dezelfde dag naar Accra (Ghana) gestuurd kunnen worden zodat het visum in Enitan’s Nigeriaanse paspoort kan worden geplakt.

Ja, dat lees je goed. Nigeriaans paspoort. Aangezien Nigeria niet is aangesloten bij het Haags adoptieverdrag wordt de adoptie in beginsel niet erkend in Nederland. Hij komt daarom Nederland binnen als ‘vreemdeling’. We zullen dus bij thuiskomt nog een aantal stappen moeten ondernemen om de adoptie om te zetten naar Nederlands recht. Geen probleem, maar het moet wel even gebeuren. Daarna krijgt Enitan ook een Nederlands paspoort. Tot die tijd heeft hij een verblijfsvergunning.

Kijk, zo steek je toch nog wat op van het lezen van dit blog. Nu is het voor ons dus zaak om de komende vier dagen weer door te komen. Morgen weer naar de dokter voor Martijns medicijnen en een bezoekje aan de kapper voor Enitan. Zaterdag waarschijnlijk naar het strand (poging 2) en zondag met onze chauffeur mee naar de kerk. Dan is het snel weer maandag.

Groeten,

Martijn, Silvia en Enitan.

Id el-Kabir

Het was een korte week.. als je naar het aantal 'bruikbare' dagen kijkt voor onze procedure. De rest van de week zou uitzitten worden aangezien donderdag en vrijdag vrije dagen waren ivm het islamitische offerfeest: Id al-Kabir. En dat was te merken ook, veel mensen op de weg en in de winkels. Hier en daar een schaapje op de achterbank, je kent het wel. Het weer zat ook niet echt mee, het mag dan wel 30 graden zijn, het regent meestal de hele nacht en ochtend waardoor het de rest van de dag akelig vochtig en klam aanvoelt. Net deze week werkt de airco van onze chauffeurs' auto niet en bleek er nog meer kapot te gaan in de loop van de week, daarover later meer.

Wat betreft de procedure. Maandag aan het einde van de dag is de brief die als laatste bewijsmateriaal moest worden aangeleverd, bezorgd in Abuja. Dinsdag is de Legal Officer de hele dag in de rechtbank geweest en woensdag heeft hij het werk niet af kunnen maken. Nog net voor de feestdagen heeft ons contactpersoon nog gesproken met de Legal Officer om duidelijk te maken dat ons geduld nu echt op is en als de papieren maandag niet door hem zijn afgetekend zijn hoogste baas wordt ingelicht...blijkbaar is die er wel, waarom zo lang wachten zou je zeggen? In Nigeria is dat een grote stap die je liever niet zet, het kan de relatie behoorlijk verpesten en ze moeten nog langer met deze meneer werken. Het doet ons wel goed dat de Legal Officer nu heeft toegezegd de papieren a.s. maandag in orde te maken. Hierna kunnen ze direct door naar de andere drie handtekening-zetters zodat we ergens midden volgende week naar Abuja moeten kunnen. We hopen het, want zoals altijd wordt gezegd "Anything can happen in Nigeria!".

Toch hebben we ons deze week wel vermaakt, ondanks de onzekerheid over de voortgang van de procedure. Het zwembad heeft weer voor het nodige spetterplezier gezorgd op de momenten dat het niet regende en we hebben zelfs het luchtbed opgeblazen om met Enitan op het water te dobberen. Op woensdag zijn we naar de jachthaven van Lagos gegaan. Een belachelijk warme dag, dus wat verkoeling bij het water was geen overbodige luxe. De plaatselijke jachtclub heeft op woensdag van 15:00 tot 17:00 de poorten voor iedereen open en aangezien er een leuke speelplaats was leek het ons een goed idee om daar naartoe te gaan. Enitan vindt schommelen geweldig en hij was ook helemaal niet bang voor het aapje dat ook gebruik maakte van het speeltoestel.

Onze plannen voor de zaterdag vielen een klein beetje in duigen, we wilde naar het strand gaan tussen Lekki en Victoria Island. Onze chauffeur was op tijd bij ons in het hotel, maar zijn auto weigerde weer dienst. Na veel geklungel bij het zekeringenkastje zijn we overgegaan op de bekende truck: Geef er een ram op. En deze bleek te werken bij de startmotor, konden we toch snel Jan & Esther + tweeling ophalen en naar het strand. Toen die ook bij ons in de auto waren gestapt bleek de auto nog een verrassing in petto te hebben door midden op de drukste weg in Lagos niet meer naar de volgende versnelling te willen. Met als resultaat dat we als 'sitting duck' midden op de weg stil stonden, de auto's raasde aan ons voorbij. Het waren een paar spannende minuten. Uiteindelijk hobbelden we naar een tankstation waar we besloten terug te gaan naar het hotel, we regelen daar wel een taxi. Het was ondertussen al laat dus het strand zat er niet meer in. Als alternatief hebben we heerlijk gegeten bij The Lagoon op Victoria Island. Was het toch nog een geslaagde dag.

Deze zondag beloofd een zomerse dag te worden, iets dat we vanmorgen bij ons rondje op het terrein al voelde. De buggy geeft een klein beetje bescherming tegen de zon, maar ook Enitan zat te zweten bij 30 graden om 9:00 in de ochtend. Zoals elke zondag luisteren we naar de kerkdienst en doet het ons goed om te horen dat er meegeleefd wordt met ons hier in Nigeria.

Maar we hebben voor volgende week goede hoop, we bekijken het per dag en gaan pas weer denken aan terugreizen als we in Abuja zijn geweest, en we hopen echt deze week.

Martijn & Silvia en Enitan.

#verzineentiteldieoverwachtengaat

Zo, dus de ambtenaren waren vorige week terug uit Akure. Het zou nu wel erg raar moeten lopen als we deze week niet naar Abuja mogen. Het bleek allemaal niet zo te zijn. En de uiteindelijke reden was niet eens zo raar, al is de vertraging net zo vervelend.

Het was eindelijk een beetje goed weer deze week en Jan & Esther + tweeling waren dinsdagmiddag bij ons in het hotel om het zwembad onveilig te maken en daarna de keuken weer uit te proberen. Het zwembad waar we sinds vandaag weer in konden zwemmen. De afgelopen dagen kon je de bodem niet zien en was het groen van de alg. Zo zie je maar dat je in Afrika ook eerste-wereld-problemen kan hebben. Overigens net als het internet dat soms zo traag is dat Netflix hapert, ook zoiets. Enitan lag op de kamer te slapen en via een handige app Babyfoon 3G konden we in de gaten houden of hij ook daadwerkelijk in dromenland was. Beetje bijkletsen en hoopvol praten over de week waarin het zou gaan gebeuren.

Aan het einde van de dag belde Martijn met ons contactpersoon en die kwam met een nogal onsamenhangend verhaal over een rapport dat nog miste tussen de stukken vanuit Akure en dat dit eerst moest worden opgeleverd voordat de Legal Officer zijn akkoord kon geven. De medewerkers van de stichting in Akure waren al door ons contactpersoon ingelicht om hier achteraan te gaan, maar aan zijn stem te horen was hij niet zo hoopvol over deze week. Niet fijn als het op dinsdag al duidelijk is dat we wederom een vertraging hadden, want wanneer zou dit rapport worden verstuurd? Op een of andere manier konden we er nog wel een postieve draai aan geven, er leek wel wat te gebeuren.. heel anders dan de afgelopen weken.

De dag daarna kwamen er emailtjes en smsjes van andere gezinnen binnen die onze verwachtingen op deze week en überhaupt welke voortgang dan ook dusdanig klein maakte dat wij even de hoop verloren. Het leek er steeds meer op dat deze Legal Officer telkens nieuwe dingen verzon om ons proces te blokkeren totdat we met geld over de brug zouden komen. De volgende dag toch maar even naar ons contactpersoon om face 2 face te praten, altijd beter dan via de telefoon. s' Avonds hebben we wel de fles Malibu weer van stal gehaald, dat wel.

Dus na ons uitje (lees: boodschappen doen) direct maar langs gegaan om iets meer duidelijkheid te krijgen - en dat kregen we. De ambtenaren die naar Akure waren geweest om onze papieren te controleren bleken dat wel gedaan te hebben, echter hadden ze geen brief laten opstellen waarin stond dat ze er daadwerkelijk geweest waren. Aangezien de Legal Officer pas sinds kort op zijn positie zit wil hij hier geen risico nemen en als er later gevraagd wordt naar zijn stukken is dit een sluitend stuk bewijsmateriaal van zijn handelen. Of de ambtenaren hun werk niet goed gedaan hadden of de Legal Officer ze niet goed had geinstrueerd laten we in het midden. Grote nadeel was dat de persoon die in Akure deze brief moest opstellen (de griffier van de rechtbank) in geen velden of wegen te vinden was. Die kon pas in de loop van donderdagmiddag ergens onder een steen vandaan gehaald worden. Ons contactpersoon belde gelukkig aan het einde van de dag dat de brief was opgesteld en per koerier (lees pizza-brommer-achtige-bezorg-nigeriaan) naar Abuja was verzonden om daar uiterlijk a.s. maandag (!!) aan te komen.

- Weer een week wachten naar de #jeweetwel -

Als maandag de Legal Officer zijn akkoord kan geven zijn er nog drie bureau's waar een handtekening moet worden gezet, echter baseren zij hun beslissing op die van de Legal Officer.. zoals al eens eerder gezegd.. een formaliteit. Daarna kunnen we de uitnodiging verwachten om naar Abuja te komen. Moet volgende week lukken zou je zeggen.. nou dat is nog maar de vraag. Nigeria kent geen grote periodes met vakantie maar wel relatief veel losse vakantiedagen. En je zal net zien dat er volgende week twee dagen wegvallen in verband met zogehete bank-holidays. Ze moeten dus in Abuja haast maken om dat binnen drie dagen geregeld te hebben, anders kunnen we volgende week ook in boeken zetten als #jeweetwel.

Zaterdag zijn we naar het Freedom park geweest, om even het hotel te ontvluchten. Het Freedom Park is midden in het centrum van Lagos en is een oude slavengevangenis die is omgebouwd tot museum, kunstgalerij en open podium. Best interessant om een middagje in rond te lopen en je gedachten even te verzetten..en.. die zaterdag ligt ook weer achter ons.

Zo denken we nu, van dag tot dag kijken wat er gebeurd en niet meer denken naar een terugreisdatum. Het heeft geen zin en het frustreert alleen maar als je die datum weer aan je voorbij zie gaan. We kunnen niets anders doen dan goed voor Enitan en elkaar zorgen. Wij zullen toch ook wel een keer dat gelukje hebben dat iets wel gaat zoals verwacht?

Fingers crossed.

Een slak die afremt in de bocht

De laatste weken schrijven we het blog in twee keer, één keer om alle frustratie van ons af te schrijven en de tweede keer zodat het ook nog een beetje leuk is om te lezen. De laatste versie publiceren we, de eerste is een soort van therapie.. Want uiteindelijk mogen we niet al te veel klagen over afgelopen week, er zit weer beweging in. Ook al gaat het met het tempo van een slak die afremt in de bocht..

We begonnen maandag met relatief goed nieuws, er was in Abuja contact geweest met een ambtenaar die de opdracht heeft gekregen naar Akure te reizen, en de daarop volgende dagen kregen we de bevestiging dat ze daadwerkelijk in Akure zijn om daar de papieren op echtheid te controleren. Echter, aangezien het om veel papieren gaat - in totaal zijn er op dit moment 6 gezinnen in Nigeria die hierop wachten - hebben ze hiervoor de hele week nodig gehad. Vrijdag was de ambtenaar weer terug in Abuja. Nu zal deze ambtenaar rapport moeten uitbrengen aan de legal officer en daarna moeten de documenten nog afgestempeld worden, iets waar ze de komende week nog wel een paar dagen voor nodig hebben. Ons contactpersoon hoopt dat we in de loop van volgende week naar Abuja kunnen, maarja dat hebben we al vaker gehoord. Al weten we wel dat het na Abuja maar 5 tot 8 dagen is tot we weg kunnen. We zijn zo dichtbij!

Bij het wachten proberen we ons vooral te concentreren op de leuke dingen, we hebben Enitan om ons heen en elkaar, het gebeurt niet vaak dat je voor zo’n lange periode op elkaars lip mag zitten. We slepen elkaar er eigenlijk wel doorheen.. we hebben gelukkig onze ‘dipjes’ niet op het zelfde moment. Deze week lazen we dat Nederland zich opmaakt voor de laatste zomerse dagen, die gaan wij niet meemaken. Het is frustrerend om te zien dat het ‘nieuwe jaar’ weer begint en wij hier zitten. Het heeft 6 jaar geduurd voordat we eindelijk onze zoon mochten ophalen, maar de weken waar we nu in zitten lijken ook wel jaren te duren.

Afijn, dat is er ook weer uit.

We bedenken ons vaak dat Enitan wellicht denkt dat ‘dit het is..’ , dat het hotel zijn thuis is en we hier nooit meer weg gaan. Dat zijn campingbedje zijn bed is en de hotelkamer onze woonkamer. Het mag zo lijken, maar we gaan toch echt zo snel mogelijk naar ons echte thuis. Thuis waar hij zijn eigen kamer heeft met een mooi bed, waar nieuw speelgoed staat en heel veel familie die hem graag willen zien en vasthouden. We kunnen echt niet wachten. Het is dan ook ontzettend fijn om die lieve en bemoedigende berichten te lezen als reactie op ons blog.

We proberen er om de dag er even uit te gaan, is het niet voor boodschappen dan wel voor iets anders. Nu Jan & Esther er zijn kunnen we ook makkelijk iets samen doen, en delen we ook nog eens de taxikosten. Er is niet superveel te doen in Lagos en we moeten ook heel erg op de financiën letten, de koers van de Naira is behoorlijk laag t.o.v. de euro en we hadden eigenlijk maar op 13 weken gerekend. We schrapen wat we kunnen aangezien we hier zomaar 15 of 16 weken moeten gaan zitten.

De speeltuin waar we een paar weken geleden ook geweest zijn hebben we nog een keer bezocht, het was een stuk rustiger en we hebben ons prima vermaakt. Enitan kan daar lekker rondkruipen en af en toe pakken we een glijbaan mee. Je ziet wel dat hij soms gefrustreerd raakt dat hij nog niet kan lopen, dan staat hij op handen en voeten, maar verder dan dat komt hij niet… gaat wel goedkomen uiteindelijk. Dit keer ging het speeltuinbezoek niet zonder tandje door de lip, maar ook dat kan gebeuren.

Op zich gaan zo de dagen snel aan ons voorbij. ’s Avonds proberen we even te Skypen met familie en nadat Enitan naar bed gaat zetten wij Netflix aan om een uurtje een serie verder te kijken. Na ‘Under the Dome’ zijn we aangekomen in het 3e seizoen van ‘The Killing'. Daarnaast een beetje lezen en het internet afstruinen. Silvia heeft sinds kort een nieuw tijdverdrijf, namelijk borduren. Het is enorm ouderwets en stoffig maar het is een prima tijdverdrijf en nog leuk ook (Dit zijn haar woorden)..

We hebben ook wat flexibiliteit gevonden in Enitan’s slaapmomenten. Soms kiezen we ervoor om hem pas in de middag te laten slapen, dan maakt hij een langer slaapje en kunnen we in de ochtend even iets gaan doen. Het lijkt ook of hij al ‘hangt’ tussen 1 grote slaap of 2 kleintjes.. we vogelen gewoon een beetje. Verder is Enitan gewoon heel makkelijk. Hij slaapt ’s nachts gewoon door en hij eet netjes datgene op wat je voor zijn neus zet. We hadden ons geen leuker en mooier mannetje kunnen wensen. Elke ochtend springt hij op bed om even tussen ons in te gaan zitten en dat is gewoon geweldig, we kunnen er geen genoeg van krijgen.
Op naar volgende week. En in het bijzonder voor het thuisfront dat ons ook ontzettend mist: "Het komt goed, nog even volhouden!".

Vooruitgang

De maandagen zijn eigenlijk het leukst, je weet dat er dan weer een hele week voor de boeg staat waar van alles in kan gebeuren, naarmate de week vordert wordt de hoop op goed nieuws kleiner. Zeker toen we maandag hoorden dat de betreffende ambtenaar niet eens in Abuja was, maar in Lagos. Of hij iets met onze papieren had gedaan, of ging doen was onduidelijk.. blijkbaar is de beste man ook niet te bereiken. We hoopten dan maar dat hij een tussenstop zou maken in Akure. Op donderdag was de man nog in geen velden of wegen te bekennen en ook ons contactpersoon keek weer behoorlijk sip..een collega in Abuja had gezegd dat hij het maandag maar moest proberen.. zucht. Daarom waren we erg verrast dat ons contactpersoon vrijdagochtend belde dat hij in Abuja was om met de ambtenaar te praten, en dat lijkt resultaat te hebben gehad. We waren natuurlijk niet bij het gesprek, maar ons contactpersoon was positief en gaf aan dat hij verwacht dat a.s. woensdag de papieren op het volgende bureau liggen, dat station schijnt alleen nog een formaliteit te zijn. We hopen deze week ook echt naar Abuja te kunnen.

Woensdag hebben we iets gedaan wat we niet leuk vonden, ons ticket gecancelled. We zouden eigenlijk donderdagavond 3 september naar huis vliegen, maar het mag dus niet zo zijn. Samen met Jan en Esther naar het KLM office op Victoria Island, waar onze kinderen de boel onveilig maakte en wij ondertussen de zaken moesten regelen. Goed nieuws is dat we nu een 'open ticket' hebben waarmee we op elke (beschikbare) dag naar huis kunnen vliegen, we hoefde dus geen nieuwe datum te kiezen, mooi!

De afgelopen dagen hadden we ook een wensenlijstje naar Nederland gestuurd aangezien iemand uit onze gemeente (ook een Jan) deze week voor zijn werk naar Nigeria kwam en nog ruimte over had in zijn koffer. De geijkte dingen als hagelslag en Nederlandse tijdschriften konden natuurlijk niet achter blijven, en niet te vergeten euro's. De portemonnee was bijna leeg aangezien we rekening hadden gehouden met 13 weken. Gelukkig hebben we de eerste weken wat minder geld uitgegeven, maar in Lagos gaat het echt heel hard met de Naira's. We kunnen nu weer twee weken vooruit. Het was net Sinterklaas toen de koffer van Jan open ging op die woensdagavond en je voelt je weer even thuis, veel kaarten, cadeautjes en lekkernijen die we snel in onze voorraadkoffer hebben gestopt, anders is het zo verdwenen. Vanaf hier dan ook heel veel dank voor iedereen die nog iets extra's in de koffer heeft gestopt!

Om ook een beetje buitenlucht binnen te krijgen zijn we op donderdag lopend naar de winkel van ons contactpersoon gelopen, wandelschoenen aan en Enitan in de draagzaak. We hadden weer euro's en die zijn veiliger in de kluis. Misschien hadden we niet op het warmste moment van de dag moeten gaan, maar het was lekker om er een middagje actief op uit te zijn, al waren we natuurlijk wel een wandelende attractie. Het is een wonder dat er geen ongelukken zijn gebeurd door al die starende automobilisten. Enitan in de draagzaak was overigens uit noodzaak, de buggy heeft het na 13 weken ook opgegeven en zakte in elkaar. Met behulp van de klusjesmannen in het hotel hebben we hem aan het einde van de week weer kunnen repareren, hopelijk houdt hij het nog een paar dagen vol, want het is wel erg makkelijk.. vooral ook als kinderstoel tijdens het eten.

Het weekend hadden we enigszins volgepland, op zaterdag zijn we naar Jan & Esther geweest om samen te koken en bij te praten. Het is een vrij groot huis waar ze in zitten en de tweeling kan prima samen spelen met Enitan, ontzettend leuk om te zien! Wel is het even wennen aan een huis zonder airco, die zijn we op de hotelkamer natuurlijk gewend en in het guesthouse is het peentjes zweten als je een beetje beweegt, laat staan als je gaat koken. Het was weer als vanouds om met z'n zevenen aan de eettafel te zitten, net als in Akure.

Op zondag hadden we ook een uitje in het verschiet. Zoals elke zondagochtend ontbijten we iets later en ligt de telefoon op tafel om via internet naar de kerkdienst te luisteren, de hele ontbijtzaal kan meegenieten.. niet dat daar verder iemand zit. Na een relaxte middag waarin Enitan geen zin had om te slapen en alleen maar heeft liggen kletsen in zijn campingbedje werden we door Jan (nu al Ome Jan genoemd) opgehaald om samen met een paar andere Nederlanders te gaan eten bij The Lagoon. De buggy werd achterin geladen en Enitan had zijn beste kleren aan, met lange mouwen en dat vindt hij erg bijzonder. Een mooie tafel aan het water zodat we over de rivier konden kijken, en hiervandaan is Lagos best een mooie stad. Het eten was heerlijk en Enitan keek zijn ogen uit, naar het water, naar de andere mensen en al die blanken die gekke bekken en geluiden in zijn richting zaten te maken. We hadden verwacht dat hij op de terugweg wel in slaap zou vallen, maar Lagos bij nacht kent veel lichtjes, en dat hield hem nog even wakker, op de hotelkamer was het daarna snel bekeken..

En nu staat er weer een nieuwe week voor de boeg, week 14 alweer. Morgen moet Martijn nog even langs de dokter om nieuwe medicijnen te regelen, die zijn natuurlijk ondertussen op. Verder weinig spannende dingen gepland, we zetten alles in op deze week naar Abuja. Wij hebben er een goede hoop op, we durven langzaam ook weer een klein beetje aan de terugreis te denken. Hoop met ons mee, dan komt het vast goed!

Groeten!

Ik heb hier een brief.

We hebben besloten dat het procedurele dieptepunt nu achter ons ligt en we gewoon weer vooruit moeten kijken. Het bleek niet veel uit te maken om allebei de hele dag met een sip gezicht te gaan zitten en Enitan werd er ook niet blij van, dan moeten we er maar wat van maken. De eerstvolgende 17 jaar zullen we waarschijnlijk hier niet meer komen, dus kop op!

Om kort nog even de procedure aan te stippen. In overleg met ons contactpersoon hebben we een brief geschreven naar de betreffende ambtenaar die op onze papieren zit. Hierin onderbouwen we dat wij met Enitan zo snel mogelijk naar Nederland moeten zodat hij verder kan worden behandelt aan zijn voeten en beentjes. In Nigeria is gestart met de zogeheten Ponseti methode en deze moet tot en met het 4e jaar worden vervolgt om ervoor te zorgen dat hij later geen last meer heeft van zijn aangeboren klompvoetjes. De brief wordt maandag overhandigd en we hopen dat het in ieder geval een duwtje in de goede richting is. Ondertussen zijn ook onze paspoorten weer terug in Lagos en hebben we weer een visum voor de komende 3 maanden. Nee, we zijn niet van plan zo lang te blijven. We moeten volgende week wel onze terugvlucht gaan omboeken, dit kan gelukkig tot op een dag van tevoren, dus we kijken in de loop van de week even naar een logische datum.

Afgelopen week zijn we nog in een openlucht speeltuin geweest, in Nederland hebben we ook de overdekte versie inclusief muffe sokkenlucht. Dit was in de openlucht en samen met Jan, Esther en de tweeling hebben we ons prima vermaakt. Wel jammer dat we net de warmste dag van de week hadden uitgekozen.. het zwembad had bij nader inzien toch ook lekker geweest. In fotoserie #3 op deze website staan een paar foto's van een hele blije Enitan die zijn ogen weer uitkeek.

Enitan zit ondertussen in de -ik ga eens even kijken hoe ver ik kan gaan- fase. Zo probeert hij elke keer tijdens het eten het klittenband van zijn schoenen los te krijgen of als hij op het potje zit zoveel mogelijk speelgoed tussen zijn benen in het potje te laten verdwijnen. Hilarisch en we moeten echt ons best doen om niet te lachen. Ondertussen is hij ook verkouden geworden en snottert hij alles bij elkaar. Het is een ware uitdaging om zijn neus af te vegen of de spray in zijn neus te krijgen, hij schreeuwt het soms uit, maarja papa en mama winnen altijd.

Op zaterdag heeft hij voor de eerste keer een ijsje gekregen, dus hij is nu echt verpest. Het was de eerste keer het gevoel bij ons dat we op vakantie waren, ook wel eens lekker. Voor nu een verplichte vakantie die al meer dan 12 weken duurt.. nog even volhouden.

groeten,