martijnensilvia.reismee.nl

Geef Martijn en Silvia extra fotoruimte kado!
Home / Van ziekenhuis tot Italiaans restaurant..

Van ziekenhuis tot Italiaans restaurant..

15 jun. 2015
🇳🇬 vanuit Nigeria

Het weekend ging anders dan we verwacht hadden, maar begon wel met de dagelijkse gang van zaken in Akure. Enitan wordt wakker, wij doen nog een 10 minuten net of we slapen maar uiteindelijk klimt hij bij ons in bed. Hij springt wat op mama en wat op papa en we bepalen even wat de luierschade van de nacht is geweest, meestal een nummertje 2. Martijn snelt naar de keuken om water op te zetten voor zowel douchen, als de fles met melkpoeder/water en Golden Morning, een soort mais-flakes waarmee je een papje kan maken. De keuken is prima en het zou ons niet verbazen als de heks in Hans & Grietje precies hetzelfde ontwerp had, wellicht niet met de kakkerlakken die wij elke dag uit onze kastjes moeten jagen... Ondertussen houdt Silvia Enitan bezig met kiekeboe en geeft de pap-fles als deze is gearriveerd. Tijd om te douchen en aan te kleden. Eigenlijk vindt hij aankleden nog het meest vervelend. Pas al Enitan klaar is om te spelen, zijn wij aan de beurt voor onze boterham met - alweer - jam, skippy pindakaas of pasta. De instantkoffie erbij maakt het geheel af.

In de middag doen we bar weinig, we wandelen rond tot de zon te scherp wordt en rond 9:45 gaat Enitan nog even naar bed om net voor de middag wakker te worden, hij heeft het in de buggy zitten ondertussen wel geaccepteerd. We bepalen met Esther en Jan de boodschappen-strategie en stemmen af met de chauffeur. Silvia doet -geheel in de traditie- de was. In de kleine keuken staat een heuse wasmachine en aangezien het ook een excuus is om het aggregaat aan te zetten (waarmee de ventilatoren ook weer draaien) wassen we ons natuurlijk helemaal scheel.
Maar wat we al zeiden, het liep anders. We moesten tot de conclusie komen dat de medicijnen bij Martijn echt niet helpen. De klachten blijven aan en aangezien we al onze twijfels hadden over een bacterie zit het ons helemaal niet lekker. We overleggen met ons contact in Lagos en besluiten dat we terug naar Lagos moeten reizen om een goede dokter ernaar te laten kijken. Zondag om 10:00 in de ochtend staat er een busje klaar om ons alle drie naar Lagos te brengen, we maken ons echt zorgen. Ondertussen hebben we de reisverzekering op de hoogte gesteld en dan is het toch wel heel fijn om te horen dat alles geregeld is en dat we in elk ziekenhuis terecht kunnen, ze regelen de rest zoals kosten/garantiebrieven en dergelijke als dat nodig zou moeten zijn.
We hebben geen zin om te koken op zaterdag avond en we bedenken met z’n allen naar een restaurant te gaan. We doen een poging dat uit te leggen aan onze chauffeur, maar die blijkt er bar weinig van te snappen. Dik 1,5 uur later dan de afgesproken tijd komt hij met - jawel - de Alto aangesukkeld. Aangezien het al veel te laat was voor Enitan en de tweeling hadden we al besloten die telgen met pap naar bed te sturen, Jan en Martijn wurmen zich weer in de Alto voor een ritje afhaal. We worden ondergedompeld in het nachtleven van Akure, dat voornamelijk bestaat uit het langs de weg lopen/hangen/praten van duizende mensen, de meeste in hun beste kleding voor het weekend (bijna dan, want zondag is het echt dress-up day). Het is een herrie van jewelste met ronkende en toeterende auto’s, brommers en lukraak overstekende mensen, het gaat allemaal maar net goed.
We besluiten ook eens bij Mister Biggs te gaan kijken, het alternatief voor de Chicken Republic. In Nigeria bestel je niet wat je wilt hebben, maar vraag je wat er is.. het merendeel wat op de kaart staat hebben ze natuurlijk niet. Zo doet Martijn een uiterst doordachte poging om tweemaal een halve kip met friet te bestellen, maar de medewerker houdt vol dat ik toch echt een twee keer een kwart bedoel.. niet wetende dat dit het enige was dat hij nog had liggen. De kip, die daar al minimaal een uur heeft gelegen, gaat in een bakje, een zakje en hup de magnetron in. 15 seconden piep-piep en hopla 1300 Naira’s alstublieft…(dat is meer dan 10 euro..). Jan en Martijn kijken elkaar aan en krijgen een Rob Geus momentje… hier word je niet vrolijk van! De chauffeur wordt getrakteerd op gratis kip en we snellen naar Chicken Republic...
In de auto schrikt Martijn op met het idee dat hij de sleutel van de kamer in zijn zak heeft zitten, Enitan had allang naar bed gemoeten, maar ze kunnen de kamer niet in.. dat klopt.. Silvia is ondertussen al een uur bezig om Enitan in het kleine campingbedje te krijgen waar hij de afgelopen dagen al systematisch met een grote boog omheen is gekropen. Uiteindelijk is het wel gelukt, want Martijn treft ze beide (althans, Silvia voor de helft) in het bedje waar Enitan lekker op haar ligt te dromen..
De rit naar Lagos van de volgende dag is prima te doen, een luxe auto met afzonderlijke stoelen waar we lekker in weg kunnen dommelen. Enitan gaat van links naar rechts en slaapt waar dat mogelijk is. We stoppen niet veel, alleen om even een luier te verschonen en wat gebakken stukken banaan te kopen als lunch. We kunnen nogmaals kijken naar dat wat er langs de weg te zien zijn; De wegen zijn geasfalteerd en hier en daar goed, meestal slecht met enorme gaten. De planten en bomen langs de weg verschillen enorm, van hoge bomen tot uitgestrekte velden. We komen langs palmbomen die gebruikt worden om een roodkleurige bakolie te maken. De chauffeur neemt een kannetje mee. We kiezen de route via Ibadannaar Lagos,we doorkruisen drie staten, Ondo, Osun en Lagos. Overal waar een soort van file ontstaat duiken jonge verkopertjes op die zich op slippers of blootsvoets tussen de auto’s wurmen om van alles te verkopen: brandblussers, muskietennetten, fruit, kauwgom, popcorn, nootjes, ruitenwissers, flessen drinken, brood en telefoon-oplaad-snoertjes. Als er een deal wordt gesloten ratst de nog rijdende koper het artikel van de stapel en gooit het geld uit het raam naar de verkoper, die dan met gevaar voor eigen leven het geld tussen de voorbijrazende auto’s moet zien te plukken.. bizar.
Het laatste stuk voor Lagos duurt eindeloos, maar uiteindelijk komen we na 5 uur aan.
De volgende ochtend, maandag, om 8:00 staat een chauffeur klaar om ons naar Maria te brengen, de Europese dokter die hier een praktijk heeft. We doorkruisen Lagos en worden steeds meer fan van deze stad, zoveel diversiteit. In sommige wijken heb je het idee dat je ergens in Zuid-Frankrijk bent en op andere gevallen zou het zomaar een villa wijk in Laren zijn (maar dan met beter weer). We gaan de veel te kleine deur door en nemen plaats. Maria heeft een eigen praktijk en bij aankomst worden direct hartslag, temperatuur en bloeddruk gemeten, natuurlijk wordt er een dossier gemaakt. Maria verwijst ons direct door naar een specialist in de buurt, hij moet duidelijkheid kunnen geven. Enitan maakt precies bij Maria een poep-luier en de wachtruimte vult zich met onaangename geuren. Onder het oog van de verpleegster, Maria en onze chauffeur doen we een poging de luier te verschonen, we geven onszelf een 7 voor de inzet.
De specialist heeft een eigen praktijk op het VGC terrein, het is een relatief klein gebouw dat lijkt op een controlepost bij een grensovergang. De Nigeriaanse dokter met voornaam Sergio is een supervriendelijke man die (als later blijkt) bij Shell heeft gewerkt als lokale dokter. Nu is hij de rots in de branding als het gaat om testikel-pijntjes. Natuurlijk wordt eerst bloeddruk, temperatuur en nu ook gewicht genoteerd. Martijn blijkt al 3 kilo lichter te zijn dan bij vertrek, voordeel van continue-diarree! Het zaakje wordt onderzocht en de conclusie is dat het naar alle waarschijnlijkheid een opgezette ader is die, door de druk van lopen, zitten en tillen pijnlijk wordt. We krijgen andere medicijnen mee en een brief voor een lokale arts in Akure mocht de pijn toch weer opkomen. Martijn is toch wel gerustgesteld en we gaan richting ons slaapplek voor de dag.
Het is vandaag, zondag 15 juni, op de kop af 9 jaar geleden dat we getrouwd zijn. Dat moest natuurlijk gevierd worden. Misschien had het zo moeten zijn dat we in Lagos waren en dat er net op de hoek van de straat een nieuw Italiaans restaurant was geopend. Enitan was laat naar bed gegaan in de middag, aangezien we de hele ochtend bezig waren geweest met doktersbezoeken. Hij had er goede zin in en we doste ons uit voor een leuke avond. Rond 18:00 waren de deels onverharde straten in Lagos nog deels nat, en er was een geur van oud water te ruiken. We gingen de kleine poort door tussen het compound waar we verbleven en de grote weg. De grootste uitdaging van de dag lag voor ons… de weg oversteken. Een tweebaans weg die als 4-baans wordt gebruikt waar brommers, driewielers, voetgangers en auto’s kris kras door elkaar een weg proberen te vinden. Als het oude spelletje Frogger staken we de weg in delen over. 4 obers, met witte hemden en een rode vlinderdas heette ons welkom en Enitan bleef in de buggy zitten. Er was verder niemand in het restaurant en Silvia begon met de wijn te bestellen. Enitan plunderde in de tussentijd het brood dat was aangekomen. De wijn gaat per fles, dus we moesten goed doordrinken. We bestelde een extra bord voor Enitan zodat hij gewoon mee kon eten met onze spaghetti en tagliatelle met zalm. Hij heeft zich voorbeeldig gedragen, twee Eyubo’s (blanken) met een Dudu (Donker) kind die samen twee borden pasta en een veel te dure fles wijn zaten weg te werken (Enitan kreeg wel een andere fles natuurlijk). Je had er bij moeten zijn, het was een hilarisch tafereel. Toen de laatste druppel was uitgeschonken, vroegen we de rekening en nadat de manager nog even wat korting had verwerkt - we waren hier immers voor het eerst en we konden nog wel eens terugkomen - hobbelden we tevreden met z’n drieën naar huis. Morgen om 9:00 staat de auto klaar - terug naar Akure - terug naar huis.

Reacties

Reacties

Walter
16 jun. 2015, 22:22

Wat een tegenvaller dat het nog niet helemaal lekker gaat. Een hoop extra drukte en stress waarschijnlijk.
Hopelijk gaat het nu echt de goede kant op en kunnen jullie in alle rust naar de 23e toeleven. Wel super dat het Enitan allemaal niks uit lijkt te maken en lekker meegaat in wat jullie moeten en willen doen. Succes verder!

Anita
16 jun. 2015, 22:30

Och wat klinken die verhaaltjes super 'gezellig'om maar eens een oer-Nederlands woord te gebruiken!en wat lijkt de kleine man al op z'n gemakkie bij jullie! Ga zo door met z'n 3 tjes!!????????

Anita
16 jun. 2015, 22:31

Oh hihi de smileys werden vraagtekens huh

tante Annemieke
16 jun. 2015, 22:32

Wat een geweldig verhaal weer!!!
Jullie hebben al heel wat meegemaakt! Jammer dat skypen vanmiddag niet zo lekker ging...
Jullie doen het echt super met Enitan!! Ben super trots op jullie!

Dikke kus van ons!

Elsbeth
16 jun. 2015, 22:34

Dat is een tegenvaller dat het niet echt lekker gaat met Martijn maar het verslag wordt er niet minder leuk van ????Wat een belevenissen weer en wat leuk beschreven! Fijn dat het met Enitan zo goed gaat en dat hij zich zo op z'n gemak voelt bij en met jullie. Heerlijk hoor! Groetjes en beterschap voor Martijn.

Elsbeth
16 jun. 2015, 22:36

Oeps,de smileys werden vraagtekens, grappig zeg!

omarijke
16 jun. 2015, 22:40

ik wou dat ik EVENTJES om een hoekje kon kijken. ik zie het allemaal voor me!! heerlijk om te lezen en fijn dat jullie weer thuis zijn. xxxx

Henrike
16 jun. 2015, 22:40

Wat leuk om zo op de hoogte te blijven. En door de manier van schrijven is het net of je zelf in verwegistan zit.

Wel een tegenvaller van het ziek-zijn van Martijn. Hopelijk slaan de medicijnen nu wel aan en gaat het snel weer beter.

Heel veel plezier en succes nog!

Anne
16 jun. 2015, 23:05

Het is elke keer weer een plezier om je jullie belevenissen te volgen. Jullie vertellen het echt superleuk!! Wat fijn dat jullie het met z'n drietjes zo goed en leuk hebben. Geniet daarvan! Ik hoop voor jou Martijn dat de medicijnen goed z'n werk gaan doen en dat je optimaal van Silvia en Enitan kan genieten. Ik wens jullie alle geluk toe en nog vele mooie herinneringen samen!

Opa en oma Tack
16 jun. 2015, 23:11

Wat een geweldig verhaal om te lezen.
fijn dat Enitan zich zo thuis voelt bij jullie.
Hoop dat het vanaf nu rustiger word en dat jullie kunnen gaan genieten .

oom pieter
16 jun. 2015, 23:23

Ik hoop dat Martijn zijn kwaal gauw opknapt, maar wat een mooie verhalen. Ga zo Door!

Groeten vanuit Drijber (Drenthe, Nederland)

Esther Peursem
17 jun. 2015, 05:29

Hopelijk knap je nu goed op, Martijn. En die foto van Sil en Enitan! Heerlijk! Wat een mooi mannetje! Hoe bijzonder dat hij nu jullie zoon is.

janny de Leng en familie :)
17 jun. 2015, 09:51

Wat maken jullie weer veel mee zeg, en wat een leuke manier van schrijven het is net of je er bij bent :), een hele mooie tijd daar toegewenst met jullie kindje beterschap voor Martijn en succes de 23e ! Liefs uit Middelburg

Patrick
17 jun. 2015, 09:53

Heel fijn om op de hoogte te blijven van jullie. Beterschap voor Martijn. Groetjes

Walter
17 jun. 2015, 10:19

Wauw... konden jullie het toch niet laten... foto'tje!? Leuk, mooi!

Wilma Kuntz
17 jun. 2015, 10:37

Wat een mooie verhalen. Geniet van jullie mooie, lieve mannetje. Hopelijk voelt Martijn zich snel weer beter.

mike en erika
17 jun. 2015, 14:57

Wat een hilarisch verhaal, jullie moeten er echt een boek over schrijven. Sterkte Martijn , hopelijk gaat het nu wel snel beter. En nog van harte gefeliciteerd met jullie trouwdag. ???? . En jullie doen het met jullie nieuwbakken gezin Superrrr
Groetjesss ????

mike en erika
17 jun. 2015, 14:58

Oeps emoticons worden ???? waren lussen en een taartje hahaba

Tante Nel
17 jun. 2015, 22:11

Ha Silvia en Martijn.....even een paar dagen niet gekeken en oeps.......wat een verhaal krijg je dan te lezen! Jullie schrijven erg leuk en natuurlijk heel fijn om te lezen hoe het met jullie als gezinnetje gaat. Jullie doen het super goed! En Martijn.....beterschap. lieve groetjes van Gijs en Nelly

Jannie de Later
19 jul. 2015, 11:40

Hallo Silvia, wegens omstandigheden hebben Frans en ik niet eerder jullie verhalen kunnen meelezen en de foto's kunnen bekijken. We zijn nu ijverig begonnen en willen ons respect uitspreken voor de manier waarop jullie bezig zijn. Wat een heerlijk manneke is Enitan, geweldig!
Wij wensen jou en Martijn en natuurlijk ook de opa's en oma's veel geluk met hem. Wel jammer dat Martin terug moest, maar je moeder zal wel blij zijn dat zij bij jou en Enitan kan zijn.
Een voorspoedig verder verblijf en een snelle terugkeer van Martijn gewenst. Lieve groet, Frans en Jannie

{{ reactie.poster_name }}
{{ reactie.post_date.date | formatDate('DD MMM YYYY HH:mm') }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Laatste verhalen

Alle reisverhalen

Laatste reacties

Meer reacties

Laatste foto's

Enitan Fotoserie 4

Blijf op de hoogte!

Laat je e-mail achter en ik stuur je een mailtje als ik een nieuw verhaal of nieuwe foto's op de site heb gezet.

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ mailingForm.errorMessage }}
Je bent nu aangemeld voor de mailinglijst!