martijnensilvia.reismee.nl

Geef Martijn en Silvia extra fotoruimte kado!
Home / We zijn er!

We zijn er!

05 jun. 2015
🇳🇬 vanuit Nigeria
Eigenlijk is het niet te beseffen, 3 maanden weg en eigenlijk nog geen idee waar je terecht gaat komen. De koffers zijn de dag voor vertrek met uiterste precisie ingepakt en eigenlijk weet alleen Silvia waar alles exact zit, Martijn is opperhoofd handbagage en papierwerk.
De koffers verdwenen probleemloos in het vooronder van Schiphol, aan de buggy zat echter een extra prijskaartje van 200 euro aangezien we zonder kind een buggy meenamen…-1 voor KLM. Ook blijkt het bij de bagagecontrole vrij verdacht te zijn als je 2 zakken medicijnen, luiers, flessen en spenen.. maar geen kind meeneemt.
Na een portie poffertjes konden we aan boord van de KL0587 met eindbestemming Lagos. Ondertussen hebben we onze medereizigers ook weer ontmoet, het lijkt al direct ouderwets gezellig te worden. Met een uur vertraging aangezien er blijkbaar een aantal Nigerianen acuut hoogtevrees hadden gekregen en niet op de vlucht zaten verlieten we Nederland.
Het blijkt al snel dat we opvallen, een volle Airbus met Nigerianen en hier en daar een setje Nederlandse melkflessen. We leggen vol trots aan het personeel uit dat we gaan adopteren en het nieuws verspreid zich al snel. Toch weer een echt KLM slabbetje gescoord en twee glazen champagne..+1 voor KLM.
De vlucht is prima en niet eens zo vermoeid zien we de lichtjes van Lagos dichterbij komen. Voor we het weten staan we in de rij voor de stempels in ons paspoort. De rij voor niet-nigerianen is leeg, mazzeltje voor ons. Silvia doet nog een poging om met haar charme direct 3 stempels in het paspoort te krijgen maar helaas we moeten het met 1 maand doen.
De koffers zijn vrij snel gevonden, Silvia mobiliseert een Nigeriaan om ze te pakken aangezien Martijn een “blessure aan zijn arm heeft”…. intimi weten wel beter.. De buggy (nu meer dan 200 euro waard..) komt via een klein deurtje in de hoek van de hal naar binnen.. 30 min later dan de koffers natuurlijk. Niet erg, want het geeft ons de tijd om nieuwe Nigeriaanse vrienden te maken… Louis van Gaal is een populair onderwerp kunnen we zeggen!
Voor een trolly om je koffers op te plaatsen moet je betalen, natuurlijk moet je dan eerst in de rij staan voor een kaartje om met dat kaartje naar een mannetje te gaan, die het kaartje verscheurt en je een trolly geeft.. Gelukkig hadden we al wat Naira’s bij ons om dit mee te betalen, anders had het een lastige geworden.
Denk je bijna bij de uitgang te zijn, komt er toch nog een bagagecontrole. Om niet te duiden reden wordt de aanname gemaakt dat Martijn hier komt om te werken. Silvia springt direct in om te vertellen dat we vrijwilligerswerk gaan doen. De beambte krijgt een lach op zijn gezicht en wenst ons een prettig verblijf. Zijn collega, 4 meter verderop denk er anders over en houdt ons alsnog aan. We halen snel zijn collega erbij zodat ze het samen konden uitvechten, ondertussen nemen wij de kuierlatten.
Ze zijn het vliegveld aan het verbouwen en dat merken we, vakkundig navigeert Silvia de trolly over de opgebroken weg om daarna (minder vakkundig) alle koffers in een plas met water te kieperen… Met onze soppende koffers moeten we behoorlijk lang wachten op een veel te kleine bus die veel te veel mensen naar een afgelegen parkeerplek moet brengen waar de auto van onze chauffeur staat. In een kleine 45 min zijn we op plaats van bestemming midden in Lagos.
Zoals goede Afrikaanse gastvrijheid betaamd is er avondeten gekookt, ook om 23:00 in de avond, het is heerlijk. We weten ondertussen dat Enitan (die hier bij zijn tweede naam Daniel wordt aangesproken) in de kamer naast de eetkamer ligt te slapen, we moeten hem gewoon even zien. Heel stil kijken we naar hoe hij in zijn bedje ligt…daar ligt onze zoon.
De nacht is kort, het bed is krap, maar de airco doet het prima. We stappen op het gemak onder de douche, maar al snel blijkt dat ze beneden andere plannen hebben. Enitan moet in bad, en Silvia moet helpen. Martijn geeft aan dat ze er zo aankomen maar er is weinig geduld, Silvia wordt met natte haren naar beneden gedirigeerd en gelijk als badmeester gekroond. Martijn is 5 minuten te laat en mist het waterballet. Tot zo ver de eerste ontmoeting met Enitan, Niet helemaal zoals we gedacht hadden, maar ach wat maakt het uit, hij is nu bij ons en hij gaat nooit meer weg. De kleding die we naar hem hadden opgestuurd passen nog en met een oranje STOER shirt maakt hij de vloer onveilig.
Enitan is helemaal ok met ons en valt na wat spelen bij Silvia in haar armen in slaap. Nog net voor we wegrijden leggen we hem in bed. Na ontbijt vertrekken we richting het centrum van Lagos, en waar we hadden verwacht in een soort Kampala terecht te komen, bleek dat niet zo te zijn - Lagos is echt veel verder ontwikkeld en de welvaart is hier toch aanzienlijk groter. Neemt niet weg dat armoede op elke plek langs de straat wel te zien is, maar het is echt anders dan we gewend zijn uit Oeganda.
Binnenkort moeten we voor de rechtzaak in Akure verschijnen, dit bij voorkeur in traditionele kledij. We laten ons in Lagos een mooie jurk en pak aanmeten en we nemen een shirt voor Enitan mee. We krijgen een uitgebreide introductie van de procedure en kunnen geld wisselen en geld stallen in de kluis. Toch wel een fijn gevoel als dat eenmaal geregeld is. Met een tas monopoli geld vervolgen we onze weg naar de supermarkt waar direct duidelijk wordt dat Lagos duur is. Een pot nutella kost hier 5 euro… huh?
We doen de noodzakelijke boodschappen en sluiten met de auto achteraan de file aan. Door het gebrek aan brandstof is het enorm druk bij de tankstations en de rijen zorgen voor lange files. geeft ons de tijd om lekker rond te kijken. Bij ons logeeradres aangekomen worden we geconfronteerd met een dokter die een speciale stoel heeft gemaakt voor Enitan om in te staan aangezien zijn benen nog niet helemaal recht zijn. Het ziet er niet heel kindvriendelijk uit en Enitan schreeuwt het uit als hij erin wordt gezet… hier moeten we nog even goed over nadenken..
De vele indrukken zijn vermoeiend en Silvia + Enitan doen een schoonheidsslaapje, wat is het leven opeens lekker overzichtelijk, eten, slapen, eten, slapen...
De avond valt en er is weer heerlijk gekookt. Enitan eet gewoon mee met wat de pot schaft: spaghetti. En wat kan dat mannetje eten zeg, twee bordjes worden binnen no time naar binnen gewerkt, 2,5 fles water zijn ook in no time in zijn bolle buikje verdwenen. Het avondeten verloopt hectisch aangezien er nog een 2 tal gezinnen bij zijn gekomen die midden in de procedure zitten en het is een dolle boel met kinderen die huilen, spelen en eten.
Ondertussen hebben we een andere simkaart voor onze telefoon en een internet modem. Nog net voordat Enitan naar bed gaat skypen en facetimen we nog even met de opa’s en oma’s. Enitan vindt het maar vreemd.. Tijd om te gaan slapen, morgen reizen we af naar Akure, waar we de langste periode van onze reis zullen verblijven. 2,5 uur hobbelen met een kind op schoot.. we zijn benieuwd!

Reacties

Reacties

Anita
06 jun. 2015, 21:51

Eindelijk t ventje in jullie armen!wat n belevenis!
Geniet er maar van!

Magda
06 jun. 2015, 21:58

wauw, als ik het zo lees is alles wel goed georganiseerd... alleen is het wel op z'n Nigeriaans :) Gaaf dat jullie zoon al zoveel om je heen is, en dat je al helemaal voor hem mag zorgen!

Astrid
06 jun. 2015, 22:03

Geweldig, wat een verhaal alweer!

Wim en nel
06 jun. 2015, 22:43

heel leuk om te lezen of je er toch een beetje bij ben
Je vertel het heel leuk hoor .

Dinie
06 jun. 2015, 23:06

Wat een verhaal .En inderdaad wat fijn dat jullie je mannetje al lekker bij jullie hebben.Succes

Nienke
07 jun. 2015, 06:55

Lieve Enitan/Daniel!
Wat fijn dat je je papa en mama al bij je hebt!! Ze hebben een hoop meegemaakt al! Blijf maar goed bij ze, mn tante houdt wel van kroelen ;-)
Geef je papa en mama een knuffel van mij? En ze moeten ook een knuffel krijgen van mijn papa en mama.
Doei lieve neef!

Marian
07 jun. 2015, 07:44

Super dat Enitan de eerste dag al bij jullie was en dat hij gelijk op zijn gemak was bij jullie.

mike en erika
07 jun. 2015, 08:04

Hai lieverds , Wat een heerlijk verhaal en prachtig beschreven. En wat een zaligheid lijkt het ons , als je je eigen kind zo in de armen mag sluiten. Zeker na zoveel jaren. Hele dikke kus en geniet van elkaar

petra
07 jun. 2015, 08:14

Wauw wat bijzonder dat jullie al zo snel samen mogen zijn en gelijk mee mogen helpen bij de dagelijkse zorg! Kippevel. Gefeliciteerd en geniet van alle bijzondere momenten. Ook het hobbelen 2.5 uur met jullie zoon op schoot....ultiem moment om contact te maken!

Ben wel benieuwd wanneer jullie een foto mogen delen van jullie kanjer, is dat na de rechtbank akkoord is gegaan? En is dat 1 of meerdere zittingen? Hoe oud is Enitan, of mogen jullie dat ook nog niet delen?

Elsbeth
07 jun. 2015, 09:24

Geweldig, wat een mooi begin van het leven met Enitan! Geniet van hem en elkaar!

Anneloes
07 jun. 2015, 14:33

Wat een avontuur! En wat goed om te lezen dat jullie al momenten met Enitan hebben gedeeld. Benieuwd hoe de reis naar Akure is verlopen!

Erwin en Patricia
07 jun. 2015, 14:48

Wat een mooi verhaal!
Welkom Enitan bij papa en mama. Geniet van de komende tijd!

Walter & Marga
07 jun. 2015, 20:18

KLM komt met die +'en en -'en neutraal uit. Ik kan hier niet liken, maar doe maar +10 Mooi verhaal en wat zal het super zijn eindelijk jullie zoon te zien. Geniet ervan en veel succes verder1

Wim en Cokkie
07 jun. 2015, 20:55

Wat fijn dat jullie zo snel enitan in jullie armen konden
sluiten en lekker knuffelen
Ik ga jullie volgen met de verhalen,wat is de wereld dan klein he.
Geniet maar lekker van jullie mannetje.

Viola
07 jun. 2015, 21:48

Wat een avontuur en wat bijzonder dat je hem meteen mag zien en in je armen houden. Gefeliciteerd met jullie zoon!

Diana
08 jun. 2015, 07:46

En dan nu eindelijk lekker gaan genieten van Enitan.

Marlies
08 jun. 2015, 10:39

Gefeliciteerd met jullie zoon! Wat bijzonder zeg...


Groetjes,

Marlies

Monique
08 jun. 2015, 11:20

Wat een leuk/mooi stukje. En knap dat jullie eigenlijk al " gewoon" meedraaien. Ik hoop snel een foto te zien van jullie gezinnetje. Groetjes Mo

Jaap
08 jun. 2015, 13:40

Wat bijzonder mooi en leuk om te lezen :-)
Genieten maar :-)

gijs en nelly
08 jun. 2015, 21:20

Wat fijn om jullie ervaringen te lezen en wat schrijven jullie mooi. Schitterend om de eerste foto te zien met mama Silvia en Enitan.We kijken al weer uit naar de volgende ervaringen.

liefs van je oom Gijs en tante Nel

cindy
09 jun. 2015, 16:28

wat fijn dat jullie niet zo lang hoeven te wachten daar als dat jullie hier al gedaan hebben. geniet van alles!

jannigje_62@hotmail.com
09 jun. 2015, 16:30

Wat fijn om jullie bijzonder verhaal mogen lezen en dat jullie Enitan al snel mogen zien en te knuffelen .
Gefeliciteerd met jullie mooie gezinnetje

Grtjes Janneke

emily
10 jun. 2015, 00:12

Wat wordt er heerlijk geschreven ! Ik zit echt alles met een grote glimlach te lezen.
Wat een heerlijk gevoel moet dat zijn om eindelijk die kleine man bij je te hebben. Dikke knuffel

Truus de jong
10 jun. 2015, 19:27

He Martijn en Silvia wat leuk voor jullie en wat een leuk mannetje zeg geniet er van en we leven met jullie mee Gr Truus en leen

Christel & Ronald
11 jun. 2015, 21:14

Wat een belevenissen. In ieder geval nogmaals van harte met jullie zoon! Knuffel uit Nederland!

Joke en Wim van Dalen
03 jul. 2015, 12:13

Fijn dat jullie na lang wachten nu jullie zoon kunnen omarmen.Leuk dat we mee kunnen genieten van jullie belevenissen!

Inu, arjen en carolien
06 okt. 2015, 00:11

Was echt wel gezellig!

{{ reactie.poster_name }}
{{ reactie.post_date.date | formatDate('DD MMM YYYY HH:mm') }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Laatste verhalen

Alle reisverhalen

Laatste reacties

Meer reacties

Laatste foto's

Enitan Fotoserie 4

Blijf op de hoogte!

Laat je e-mail achter en ik stuur je een mailtje als ik een nieuw verhaal of nieuwe foto's op de site heb gezet.

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ mailingForm.errorMessage }}
Je bent nu aangemeld voor de mailinglijst!